Bron:fizkes/Shutterstock De meesten van ons hebben gehoord van gaslighting. Het is een vorm van emotioneel misbruik waarbij gebruik wordt gemaakt van manipulatie en minimalisering om iemand zijn realiteit in twijfel te laten trekken.
Self-gaslighting is wanneer we de fakkel van de gasaansteker pakken. We internaliseren hun misbruik (of het gebrek aan bescherming ertegen) en beginnen onszelf op te lichten. Voor mij klonk het ongeveer als volgt:
"Misschien was het niet zo erg."
"Ik heb geen 'echt' trauma ervaren."
"Als ik een sterker of spiritueler persoon was, zou ik me niet zo voelen."
"Hij bedoelde niet echt wat ik dacht dat hij bedoelde."
"Ze geloofde me niet omdat ik het niet waard ben om te geloven."
"Ik zou hier nu overheen moeten zijn, in plaats van dat het elk aspect van mijn leven beïnvloedt."
Momenteel, in mijn veertiger jaren, kan ik zien dat ik mezelf het grootste deel van mijn leven aan het gaslighten ben. Het liep zo diep; Ik werd psycholoog die gespecialiseerd was in trauma, maar kon mijn eigen traumatische verleden nog steeds niet geloven of verzoenen. Het was als een geest die me achtervolgde, maar ik bleef denken:"Ik ben te gevoelig, ik overdrijf waarschijnlijk."
Ik deed dit om in het externe verhaal te passen. Mijn stiefvader zou de leugens of het misbruik dat hij pleegde nooit toegeven en mijn moeder kneep een oogje dicht. De eerste maatschappelijk werker die ik in mijn jeugd sprak, zei:"emotionele mishandeling is geen meldingsplichtige situatie." In mijn zich ontwikkelende brein leerde ik dat het probleem niet daarbuiten zou worden opgelost , dus het moet in mij verblijven .
Dit resulteerde in een storm van emoties variërend van angst, depressie, verwarring en schaamte. Maar zelfs mijn symptomen voelden aan als bedriegers omdat ze niets "echts" te maken hadden en ik zei tegen mezelf dat ik ze helemaal niet zou moeten voelen.
In mijn ervaring zorgde dit voor een splitsing in mijn psyche, alsof ik twee verschillende mensen was die samengeklemd waren:degene die wist wat er gebeurde - die wist dat het verkeerd was en dat ik niet de schuld had - en degene die verantwoordelijkheid om het te overleven.
Ik leefde tientallen jaren in overlevingsmodus en probeerde mijn emotionele ontregeling aan te pakken, maar het was alsof ik de top van een onkruid afsneed. De wortel zat nog steeds diep en toen het onkruid weer opdook, nog sterker, was het bewijs voor de originele gaslighting:Zie, ik ben fundamenteel gebroken .
Een van de verraderlijke dingen van gaslighting en self-gaslighting is hun onzichtbare karakter. Het maakt ze moeilijk te identificeren. Ik weet nog dat ik als kind wenste dat ik blauwe plekken had. Ik dacht:Misschien had de maatschappelijk werker dan geluisterd.
Het is gemakkelijk om onzichtbare wonden in twijfel te trekken, en toen ik eenmaal begon te twijfelen aan de grote dingen die gebeurden, generaliseerde het naar alles. Verdien ik zorg, goede dingen of mijn prestaties? Ik begon het gevoel te krijgen dat ik mezelf helemaal niet kon vertrouwen. Ik was constant op zoek naar een onweerlegbare waarheid, maar alles leek meer op een spectrum van mogelijkheden. De constant bewegende gyroscoop werd bediend door een meedogenloze criticus, die altijd met haar vinger rechtstreeks naar mij wees.
Ik heb geleerd dat het niet ongebruikelijk is dat kinderen die 'onzichtbare blauwe plekken' hebben, verhalen verzinnen die verband houden met hun pijn. Ik zie dit als een geniale poging om de oorsprong van het probleem "daarbuiten" te houden waar het thuishoort. Maar uiteindelijk kan zelfs dit leiden tot self-gaslighting, want als de leugens worden ontdekt, denkt het kind:Zie je wel, ik moet het zijn.
Ik herinner me dat ik in de 8e klas op een logeerpartij was met verschillende vriendinnen. 'S Morgens vroeg begon ik te doen alsof ik slaap en praatte over dingen die te maken hadden met mijn stiefvader en wilde een einde maken aan mijn eigen leven. Ik was niet echt suïcidaal, en ik loog niet over de aard van het misbruik dat ik ervoer, maar ik had het gevoel dat ik het moest versterken door de sluier van mijn 'slaappraten'.
Een paar vrienden begonnen tegen me te praten, in een poging om meer informatie te krijgen en ik voelde een straaltje gezien worden. Ze horen me, ze zien mijn pijn . Maar verschillende anderen dachten dat ik dramatisch deed of aandacht zocht, ze doorzagen de poppenkast en verlieten de kamer. De splitsing tussen de twee groepen was een spiegel voor mijn ingeklemde zelf, de splitsing tussen mijn grote behoefte en mijn gevoelens van zelfwalging.
Dit was 34 jaar geleden, maar ik huiver als ik erover schrijf, alsof het net vanmorgen is gebeurd. Ik schaam me nog steeds enorm voor mijn reactie op het misbruik dat ik ervoer. Het voelde als een duidelijk mislukte poging om het te begrijpen, om hulp te krijgen en ik vatte het op als een teken van mijn gebrokenheid. Waarom zou ik zoiets doen? Misschien hebben mijn ouders gelijk over mij, ik ben een egoïstische leugenaar.
En zo herhaalt de cyclus zich:elke poging om de wortel te delen, wordt een kans om het onkruid te zijn.
Maar hier is het feit van de zaak:deze wortels zijn niet eens van mij. Ze zijn niet in mij ontstaan. Deze gedachten dat ik een leugenaar en manipulator ben, zijn met opzet geplant en hebben daarna de neiging gehad om mijn hele jeugd door te gaan.
Als iemand vandaag tegen me zou zeggen:“Ik geloof je niet. Je bent een leugenaar. Je hebt het allemaal verzonnen,' zou ik ontsteld zijn, en terecht. Ik kan me geen enkel scenario voorstellen waarin ik dit tegen een ander mens zou zeggen en ik wil het niet tegen mezelf blijven zeggen.
In plaats daarvan kan ik oefenen om getuige te zijn van mijn eigen pijn. Ik kan op mijn gevoelens reageren met toestemming, mededogen en bevestiging.
Ik heb geleerd dat schrijven een krachtige manier is om de waarheid van mijn self-gaslighting te zien, om de oorsprong ervan duidelijker te zien. En ik kan deze diepere waarheden delen met mensen die ik vertrouw.
We kunnen het verleden misschien niet herschrijven, maar we kunnen wel veranderen hoe we erop reageren. Ik ga mezelf niet langer het probleem maken. Ik aanvaard geen verantwoordelijkheid meer voor het onrecht dat mij is aangedaan. Ik zal niet twijfelen aan mijn waarde of mijn gevoel, alleen maar omdat andere mensen ze nooit zouden kunnen valideren. Ik zal mezelf beschermen, van mezelf houden en mezelf vertrouwen. Ik stuur dit bericht naar iedereen die zich identificeert met dit bericht.
Facebook-afbeelding:fizkes/Shutterstock
