Ik werk al 26 jaar aan mijn emotionele nuchterheid, in herstel van verslaving en codependency. Ik ben al langer in therapie. Ik heb yoga gedaan, de boeken gelezen en zelfs een privépraktijk opgebouwd als psycholoog om mensen te helpen hun eigen emoties te reguleren. Maar in sommige opzichten had ik het gevoel dat het allemaal maar een spel was. Niets heeft ooit het gevoel verholpen dat ik intrinsiek gebroken was.
Ik heb altijd geweten dat ik een trauma had in de omgangstaal. Ik zou je kunnen vertellen:"Ik heb een jeugdtrauma ervaren." Maar ik dacht niet dat het een echt trauma was . Ik dacht dat ik een slechter verhaal nodig had om zo diep getroffen te zijn als ik was geweest, dus mijn 'symptomen' waren alleen van mij. Mijn probleem was mijn Ingridness .
Maar ik voelde me gefragmenteerd, alsof al deze stukken in afzonderlijke kwadranten van elkaar waren opgesloten. Ik had het gevoel dat ik mezelf constant onder controle had, in plaats van te streven naar genezing.
Als therapeut begreep ik dat trauma minder ging over een bepaalde gebeurtenis en meer over hoe de effecten ervan zich afspelen in ons zenuwstelsel. Trauma is het verhaal dat we in het lichaam vasthouden en de manier waarop het ons huidige moment definieert. Dus maakte ik persoonlijk gebruik van EMDR en Somatic Experiencing (zeer effectieve behandelingen voor trauma) bij mijn cliënten. Ik had het bijna elke dag over complexe trauma's (ontwikkelings-/jeugd-/gehechtheidstrauma's). En toch ik wist het nog steeds niet de mate waarin ik me identificeerde met het typische patroon van symptomen. Ik kon ze zien voor de mensen met wie ik werkte, maar ik beheerde de mijne al zo lang dat ik geen verbinding meer had met hoe mijn eigen verhaal leefde en ademde in mijn cellen - hun aard veranderde.
Bron:Ingrid Clayton, PhD Ik denk dat een deel van mijn persoonlijke verwarring geworteld was in de verwarring van de geestelijke gezondheidszorg over complexe trauma's. Ondanks tientallen jaren proberen om een diagnose te krijgen in de DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) in de Verenigde Staten, een discrete diagnose van PTSS (posttraumatische stressstoornis) moet nog worden opgenomen.
Het was pas onlangs dat de ICD-11 (WHO's International Classification of Diseases 11th Revision) legde het ingewikkelde beeld van complex trauma vast in hun diagnose:complexe PTSS of CPTSD.
Het deelt vergelijkbare criteria met PTSS, waaronder:
Maar het gaat verder dan deze:
Bij complexe trauma's is er een vervorming in iemands kerngevoel van eigenwaarde. Bovendien is PTSS vaak gerelateerd aan een enkele gebeurtenis, terwijl CPTSD herhaalde traumatische gebeurtenissen omvat, vaak in de kindertijd.
Om de diagnose CPTSD te krijgen, moet een persoon ten minste één symptoom uit elk van de zes categorieën hebben, evenals blootstelling aan ten minste één traumatische gebeurtenis.
Ik had me eerder afgevraagd of ik PTSS had omdat het verband hield met mijn opvoeding, maar de vraag alleen al veroorzaakte diepe schaamte. Een fundamentele ervaring in mijn huis als kind draaide om gaslighting:psychologische manipulatie die is ontworpen om iemand zijn eigen realiteit in vraag te stellen. Ik vroeg me constant af:
Is dat allemaal echt gebeurd? En als dat zo was, was het dan zo'n groot probleem?
Ik dacht ook dat ik niet in aanmerking kwam voor de diagnose PTSS omdat ik nooit een flashback had gehad. Ik dacht dat ze allemaal waren zoals we die in films zien, met een specifiek geheugen, een sterke visuele en auditieve component.
Het blijkt dat flashbacks worden gedefinieerd als elke manier waarop we ons traumatische verleden opnieuw beleven alsof het nu gebeurt. En emotionele flashbacks zijn een kernkenmerk van CPTSD. Pete Walker, een psychotherapeut die gespecialiseerd is in complexe trauma's, verwijst naar emotionele flashbacks als "plotselinge en vaak langdurige regressies ('amygdala-kapingen') naar de angstaanjagende en verlaten gevoelstoestanden van de kindertijd."
Ik leefde al tientallen jaren in een emotionele flashback.
Toen ik opgroeide, fietste mijn narcistische stiefvader tussen de stille behandeling, me prijzen en een roofdier worden. Mijn zenuwstelsel stond constant op scherp.
Tot op de dag van vandaag, wanneer ik iets buiten mijn comfortzone probeer of ik iets niet van tevoren weet, kan het mijn schaamtereactie aanwakkeren. Wanneer ik positieve of negatieve feedback krijg, kan dit mijn reactie op fraude of oplichterssyndroom doen ontbranden. Er zijn er nog veel meer die ik zou kunnen noemen, maar de sleutel tot deze flashbacks is dat ze niet gebonden waren aan een specifieke herinnering, dus ik heb ze nooit als flashbacks herkend. Ze voelden zich uitsluitend gerelateerd aan een actuele gebeurtenis. Ze voelden gewoon "echt".
Ik ben slecht, ik ben een loser, alles staat op instorten.
Naast het ervaren van emotionele flashbacks, was mijn relatiegeschiedenis, laten we zeggen, gecompliceerd. Mijn chemie kwam er pas in als een man één voet tussen de deur had (misschien een teen) en ik probeerde hem voor zich te winnen. Hij was vaak een actieve verslaafde, had een persoonlijkheidsstoornis of beide. Ik speelde herhaaldelijk mijn beledigende verleden na in de hoop op een ander einde. Mezelf bewijzen was al zo lang het doel, ik wist niet dat het kon veranderen.
In termen van hypervigilantie, zelfs als een volwassen vrouw, heb ik vaak het gevoel gehad dat ik in de problemen zou komen. Om een miljoen verschillende redenen voelt het alsof ik elk moment een forse straf zal krijgen en daar moet ik voor op mijn hoede zijn. Het is vermoeiend. Ik ben een perfectionist geworden - ik probeer genoeg succes te behalen om me te redden. Maar dat doet het nooit.
Al deze dingen samen hebben een diep patroon van vastheid in mijn lichaam geweven, een verwarrende relatie met mezelf en mijn omgeving, een onderliggende angst die gesprekstherapie nooit zou kunnen genezen. Maar enkele jaren geleden begon ik mijn eigen verhaal te schrijven. Ik begon het vanuit een ander perspectief te zien. Alle fragmenten kwamen samen.
Ik kon zien hoe ik tientallen jaren vastzat in een traumareactie en het leek gewoon "normaal". Ik kon begrijpen hoe ik er nooit "over heen kwam" met traditionele psychotherapie of mijn herstel van verslaving. "Verder gaan" of "vergeving" zou niet authentiek hebben gevoeld en zou me in de steek hebben gelaten door de enige persoon die me had kunnen redden:mezelf.
Ik kon niet verder totdat ik alles had verwerkt en geïntegreerd wat er was gebeurd, en dat betekende teruggaan. Ik moest de delen van mezelf terugwinnen die waren achtergelaten. Mijn hele leven had ik buiten mezelf gezocht naar een enorme, duidelijke, onmiskenbare overwinning op mijn duidelijke disfunctie. Ik probeerde constant te overwinnen. Maar toen ik eindelijk erkende dat ik daadwerkelijke pijn had om daadwerkelijke redenen, werd ik een echt levend persoon, overspoeld met gevoel. Ik was niet meer alleen. Ik was niet alleen ik .
Ik stopte met zeggen:"misschien was het niet zo erg", en begon mezelf te vertrouwen. Ik was voorheen gefocust op 'hen' die mij geloofden, alles geloofden wat er was gebeurd. Maar die bevestiging hebben ze me nooit gegeven. En dat is oké. Ik vraag me niet meer af wat er met me is gebeurd. Ik ben niet in de war over waarom ik verslaafd raakte, codependent en doorzeefd met angst. Ik zie eindelijk het grote geheel en het is allemaal logisch.
Vandaag geloof ik dat we ons midden in een collectief ontwaken bevinden nu generaties in het reine komen met hoe hun eigen trauma's hun leven hebben beïnvloed. Het boek van Dr. Bessel van der Kolk, The Body Keeps The Score (een fundamentele tekst in traumaherstel) werd uitgebracht in 2014. Het is verschenen op The New York Times Bestsellerlijst van de afgelopen 148 weken en is momenteel de nummer één voor paperback-non-fictie.
Er lijkt een honger te zijn om iets te begrijpen dat zo ongrijpbaar heeft aangevoeld en heeft geleid tot zoveel gevoelens van "gebrokenheid" voor zo lang. Ondanks de DSM-5 ’s weglaten van CPTSD, zie ik het tij keren. We eisen onze verhalen en ons zenuwstelsel terug. We raken meer en meer geaard in de huidige tijd en plaats, en bewonen ons eigen lichaam met liefde en mededogen. We stellen gezonde grenzen en kiezen gezonde partners en vrienden. We weigeren er gewoon "overheen te komen" en werpen de negatieve overtuigingen af die toch nooit van ons waren. We worden eigenlijk gratis.
*Als u denkt dat u een complexe PTSS heeft of op zoek bent naar hulpmiddelen voor traumaherstel, raadpleeg dan een arts/psychiater die gespecialiseerd is in trauma . Bovenstaande voorbeelden zijn Ingrids persoonlijke ervaring met CPTSD en geen allesomvattend beeld van hoe complex trauma voor iedereen wordt ervaren.
Ga naar de Psychology Today Therapy Directory om een therapeut te vinden.
Referenties
van der Kolk, BA (2014). Het lichaam houdt de score bij:Hersenen, geest en lichaam bij de genezing van trauma. Viking.
http://pete-walker.com/
Amerikaanse Psychiatrische Vereniging. (2013). Diagnostische en statistische handleiding van psychische stoornissen (5e ed.). https://doi.org/10.1176/appi.books.9780890425596
Wereldgezondheidsorganisatie. (2018). Internationale classificatie van ziekten voor mortaliteits- en morbiditeitsstatistieken (11e revisie). Opgehaald van https://icd.who.int/browse11/l-m/en
