Vaak aangeduid als de natuurlijke pijnstillers van het lichaam, zijn endorfines biochemische stoffen die je lichaam maakt. Ze hebben enkele van dezelfde eigenschappen als opiaten. Endorfines komen vrij in je lichaam als reactie op situaties zoals pijn of stress, en helpen om pijn te verminderen en kunnen gevoelens van euforie, kalmte, ontspanning en welzijn veroorzaken. Omdat zware inspanning, vooral hardlopen, endorfine kan produceren, worden deze euforische gevoelens soms de 'runner's high' genoemd.
Er zijn meer dan 20 verschillende soorten endorfines. Het zijn eiwitten die door de hypofyse en hypothalamus worden geproduceerd tijdens inspanning en als reactie op pijn, opwinding en andere stressprikkels. Acupunctuur, chocolade en hete pepers kunnen je lichaam ook stimuleren om endorfine aan te maken.
Als reactie op pijn worden endorfines verspreid door het zenuwstelsel, waar ze interageren met opiaatreceptoren om de perceptie van pijn te verminderen. Endorfines zorgen er ook voor dat we ons gelukkig voelen, versterken ons immuunsysteem, helpen bij het geheugen, brengen onze eetlust in evenwicht, dragen bij aan de afgifte van geslachtshormonen en helpen bij het reguleren van onze lichaamstemperatuur. Dus elke keer dat we lachen, gestrest zijn, seksuele activiteit uitoefenen, sporten of pijn hebben, komt endorfine vrij in onze bloedbaan.
Endorfine werd voor het eerst ontdekt in de jaren 70 door twee afzonderlijke groepen onafhankelijke onderzoekers, die beide de hersenen van dieren. Wetenschappers John Hughes en Hans W. Kosterlitz van de Universiteit van Aberdeen in Schotland identificeerden en isoleerden voor het eerst endorfines uit de hersenen van een varken. Tegelijkertijd identificeerden Rabi Simantov en Solomon Snyder, beiden uit de Verenigde Staten, endorfines in een kalfsbrein. Rond deze tijd werd ook ontdekt dat deze endorfines in het menselijk lichaam, evenals in de lichamen van veel dieren, morfine-achtige effecten kunnen produceren.
De resultaten van dit gevarieerde onderzoek stelden neurowetenschappers in staat om vast te stellen dat het menselijk brein endorfine bevat, die de hypofyse afgeeft wanneer het lichaam onder stress staat of pijn voelt. Deze endorfines hebben een wisselwerking met receptoren om ervoor te zorgen dat er meer dopamine in het lichaam vrijkomt, wat de algehele perceptie van pijn vermindert. De effecten van dit proces zijn vergelijkbaar met het gebruik van een medicijn zoals morfine.
Dus als een kunstmatige pijnstiller zoals morfine in je lichaam wordt geïntroduceerd, heeft het een effect op de natuurlijk voorkomende endorfines. De pijnstiller neemt meer van de pijnreceptoren van uw hersenen in beslag. Je lichaam voelt dit en produceert in ruil daarvoor minder natuurlijk voorkomende pijnstillers. Wanneer de kunstmatige bron echter wordt verwijderd (het medicijn verdwijnt), raken veel pijnreceptoren leeg. Dit veroorzaakt een hunkering naar endorfines, en zo kan verslaving beginnen. Maar endorfine op zichzelf is niet gevaarlijk of verslavend.
Voor sommige mensen kan het rennen van een lange afstand een gevoel van euforie veroorzaken dat vergelijkbaar is met de high die je kunt krijgen van drugs. De gerapporteerde sensaties van deze runner's high omvatten gevoelens van extreme rust, een gevoel van zweven, gelukzaligheid, euforie en verhoogde pijntolerantie.
Deze runner's high wordt toegeschreven aan een verhoogd endorfinegehalte in de hersenen, met name in een kleine studie die voor het eerst werd gepubliceerd in 2008. Hoewel endorfines constant in je lichaam worden afgegeven terwijl je rent en zeker toenemen in je bloedbaan, heeft onderzoek sindsdien aangetoond dat ze mogelijk te groot zijn om van je bloed naar je hersenen te gaan. Ze zijn dus misschien niet echt de chemische stof die verantwoordelijk is voor het creëren van een runner's high.
Volgens een onderzoek bij muizen uit 2015 zou er achter deze gevoelens een neurotransmitter genaamd anandamide, een endocannabinoïde die in uw bloed vrijkomt (samen met endorfines) wanneer u rent. Omdat beide chemicaliën ook vrijkomen bij muizen wanneer ze rennen, werd het onderzoek gedaan met muizen die op een wiel renden en medicijnen gebruikten om de effecten van elke chemische stof te blokkeren. Toen endorfines werden geblokkeerd, was er geen verandering in de symptomen van runner's high, zoals kalmte, pijntolerantie en sedatie. Toen ze echter anandamide blokkeerden, verdwenen alle hoge tekens van de hardloper. Zo ontdekten de onderzoekers dat het vrijkomen van anandamide de sleutel kan zijn tot de gevoelens achter een runner's high.
Waar het op neerkomt:het kan even duren voordat wetenschappers erachter komen welke chemicaliën precies verantwoordelijk voor een runner's high, maar onderzoek wijst steeds vaker op endocannabinoïden in plaats van op endorfine.
Als je een gewone langeafstandsloper bent, kun je dankzij hersenchemicaliën het angstniveau is waarschijnlijk veel lager dan dat van de gemiddelde persoon, en u kunt ook minder gevoelig zijn voor pijn. De neurotransmitters dopamine, serotonine en noradrenaline krijgen ook een boost als je sport, wat kan verklaren waarom velen van ons een goed gevoel hebben als we klaar zijn met sporten.
Als je net begint met hardlopen, kun je dit niveau ook opbouwen van kalmte, ontspanning, pijntolerantie en gevoelens van welzijn door consequent matige tot intensieve lichaamsbeweging te doen. In feite is het vaak de beloning van die goede gevoelens die we krijgen na een lange duurloop, die sterk beïnvloed lijken te zijn door endocannabinoïden zoals anandamide, die ons inspireert om het keer op keer te doen, ondanks het risico op blessures en de tijd en energie die stromen. duurt.
