Het is geen sinecure om zo'n grote afstand te lopen. Ontdek wat er gebeurde toen een moeder van twee de uitdaging aanging.
Toen de moeder van twee Olivia Collier uit Sydney hoorde over een ultramarathon van 100 km, wist de 34-jarige dat ze eraan moest deelnemen. “Sommige meisjes zeiden dat hun moeder 160 km had gelopen. Ik dacht:‘Wauw. Hoe kon iemand dat doen?’ “Ze inspireerden me om te gaan hardlopen. In het begin vond ik het een uitdaging, maar ik werd er verliefd op. Toen deed ik mee aan een race. Over de finish komen was zo spannend.
“Toen probeerde ik een marathon. Het was fantastisch om samen met alle anderen tot het uiterste te gaan. Het gevoel van kameraadschap was zeer ontroerend. "Ik deed nog een marathon en toen dacht ik:'Wat nu?'. Toen kwam het bij mij op ... Ik zou binnen een paar maanden drie ultramarathons doen en geld inzamelen voor en bewustzijn van de ziekte van Alzheimer ter ere van mijn vader, bij wie de ziekte werd vastgesteld.
"De eerste twee races waren 50 km en de derde, 100 km, was zwaar, vooral toen het donker werd. Ik had een hoofdlamp, maar kon nauwelijks zien. Bij de 92 km-markering viel ik. Ik sneed in mijn elleboog, kneuzingen in mijn benen, en ik trilde en was misselijk, maar ik hield het uit. Toen ik over de finish kwam, was ik verdoofd en die nacht had ik pijn, maar een week later rende ik weer. "100 km hardlopen was een van de meest opwindende ervaringen van mijn leven. Aan iedereen die denkt dat ze het niet kunnen, ik ben hier om je te vertellen dat je het wel kunt."
Bezoek www.coolrunning.com.au voor een kalender met marathons en ultramarathons in Australië.
