Christine Mascarenhas had zowat elk dieet geprobeerd, maar het was regelmatige lichaamsbeweging met professionele trainers die haar lichaam en haar leven veranderde.
De dag dat ze op de weegschaal stapte en de meter zag ronddraaien tot 96 kilogram, besloot Christine Mascarenhas dat er dingen moesten veranderen. "Het was een grote wake-up call om op die weegschaal te springen en te denken:'hoe ben ik daar in godsnaam bij gekomen?'", zegt ze.
Ze was gevoelig voor gewichtstoename en had tijdens haar twintiger jaren een scala aan diëten uitgeprobeerd, zichzelf kleiner gemaakt om in maat 8 te passen. Plotseling, zo leek het, was het allemaal weer terug - en meer.
Christine wijt dit aan een periode van stress op het werk en ongelukkig in haar persoonlijke leven. Ze maakte lange dagen, at afhaalmaaltijden en wendde zich vaak tot het verkeerde soort voedsel voor comfort. Dat was drie jaar geleden. Als je kijkt naar deze mooie 35-jarige die barst van het enthousiasme voor het leven, is het moeilijk je haar voor te stellen als de te zware en ongelukkige bankschroef die ze beschrijft.
Ze kijkt niet eens meer op de weegschaal, maar schat dat ze in die drie jaar zo'n 20 kilo is afgevallen. Ze draagt voornamelijk maat 12, terwijl ze eerder naar maat 18 was gegaan.
Maar belangrijker voor haar is hoe ze zich voelt, wat sterk, fit en "zoveel gelukkiger" is.
Haar meest trotse prestaties gaan over een andere reeks cijfers:het rennen van de 9 km body+soul Bridge Run afgelopen september; een funrun van 10 km in het Sydney Olympic Park in november; en, meer recentelijk, het voltooien van een oceaanduik van 1 km (en het overwinnen van een angst voor diep water).
Om te trainen voor haar eerste grote run, de Bridge Run, nam Christine deel aan het hardloopprogramma van de professionele training non-profit Can Too (zie Winnende steun, hiernaast).
Na dit succes sloot ze zich aan bij het zwemprogramma van Can Too - ondanks dat ze amper kon peddelen. "Toen we opgroeiden, hebben we niet echt leren zwemmen", zegt ze. "Mijn ouders kwamen uit India en het was niet de bedoeling."
Verbazingwekkend genoeg bereikte Christine haar doel in slechts 14 weken met twee keer per week trainingen. Ze herinnert zich dat ze 'absoluut doodsbang' was op de eerste avond van de training in een binnenzwembad, toen ze maar ongeveer 20 meter kon zwemmen voordat ze moest stoppen en zich aan de rand van het zwembad moest vasthouden.
Mel Ashton, trainer en voormalig professioneel triatleet, nam Christine en vier teamgenoten mee naar het babybad waar ze vanaf het begin leerde zwemmen. "Ik dacht er toen aan om het op te geven, maar door Mel vertelde me dat ik het kon doen, om mezelf een pauze te gunnen en het gewoon te omarmen, ben ik er gekomen", zegt ze.
De volgende uitdaging was om elke zaterdagochtend de golven van Bondi Beach te trotseren, voorbij de pauzes te komen en de oceaan in te gaan.
De zwemmers werden in het water goed ondersteund door Bondi lifesavers en hun trainers. "Er is gewoon die paniek om te weten dat het de oceaan is, ik ben uit mijn diepte, er is geen vangnet, het is alleen ik en het water... het is enorm", zegt Christine.
Op de dag van het doelzwemmen had ze al een duik van 1 km in de oceaan voltooid. Ongeveer twee minuten na de start greep de bekende angst haar en terwijl ze het gevoel had om terug te keren, verzamelde ze op de een of andere manier de moed om door te gaan.
"Het was vooral de gedachte aan al die geweldige Can Too-mensen die zoveel tijd met me hadden doorgebracht en vertrouwen in me hadden", zegt ze.
"Ik kon hen of mezelf niet teleurstellen." Toen ze het verste punt in de zee bereikte, dacht ze:'Ik ben in de oceaan en ik ben niet bang!' Ze eindigde opgetogen met zwemmen.
Dus wat nu? Een halve marathon (21 km) en een oceaanduik van 2 km. Ze lijkt verbaasd zichzelf dit te horen zeggen. "Wie is deze persoon?" ze grijnst.
Christine schrijft haar succes toe aan Can Too, dat professionele trainingen geeft voor hardloop- en zwemevenementen in ruil voor fondsenwerving voor kankeronderzoek.
Na naar de sportschool te zijn geweest, gewichten op te heffen en met een personal trainer te hebben gewerkt, zegt ze dat de echt grote verandering voor haar plaatsvond toen ze bij Can Too kwam. Begin 2010 stierf Christines zeer dierbare vriend en mentor, Gail Bennett, aan darmkanker. "Vroeger vertelde ik Gail dat ze op mijn moeder leek, omdat ze me altijd overal advies over gaf", zegt Christine. "Ik dacht 'ik moet iets doen om haar te eren'." Door haar betrokkenheid bij Can Too heeft Christine het afgelopen jaar meer dan $ 2600 ingezameld voor kankeronderzoek.
