Geïntegreerd worden

Voelt u zich ooit intern uit balans, waar u geen idee lijkt vast te houden van wie u bent, wat u aan het worden bent en waar u naartoe gaat?

Deze gevoelens zijn vaak onafhankelijk van onze uiterlijke omstandigheden. We kunnen bijvoorbeeld al dan niet een baan of relatie hebben die onze onzekerheden veroorzaakt, maar we kunnen ons zo gebroken voelen dat onze gedachten constant racen, we willekeurig huilen, en we hebben weinig tot geen zin voor anderen omdat we een schijn van veiligheid grijpen. in onze levens. Ik geloof dat dit gevoel van veiligheid onze relatie is met de emotionele context van ons leven -- de mate van onze emotionele nuchterheid.

Niet lang geleden was ik op die plek. Zes jaar lang had ik een vaste baan met goede mensen en voordelen, maar ik worstelde om de waarde en waarde van mijn werk te internaliseren. Ik woonde in een groot deel van de stad, maar had burenproblemen en moest verhuizen. De datingscene bestond voor mij niet en was er al veel te lang. Ondanks mijn consequente en toegewijde spirituele discipline, voelde ik me beroofd van elke vreugde en passie. Dat droeg alleen maar bij aan mijn frustraties en vastzittende gevoelens, want voor mij is emotionele nuchterheid een van de geschenken van een serieuze spirituele oefening, en ik voelde me minder dan emotioneel nuchter.

Na vele dagen deze verspreide gevoelens met mijn spirituele mentor te hebben gedeeld, stelde hij voor om te schrijven over de vraag:"Wat doe ik om mezelf te blokkeren voor grote veranderingen?" Natuurlijk stemde ik ermee in om de actie te ondernemen, maar verzette me een paar weken tegen de oefening uit minachting dat ik op de een of andere manier verantwoordelijk was voor de schijnbaar hopeloze, vreugdeloze staat van mijn leven. Toen ik probeerde over de vraag te schrijven, dwaalde ik weg in mijn notitieboekje. Op een dag lekte het woord 'trots' uit op de pagina, en ik wist dat het juist dat ding was dat een grote verandering in mijn leven in de weg stond, als een interne bewaker die me beschermde. Hoe meer ik schreef, hoe meer ik me realiseerde dat mijn trots me ervan weerhield om opnieuw te beginnen. Wie zou ik zijn, wat zou ik worden en waar zou ik heen gaan als ik opnieuw moest beginnen?

Als gevolg van dat heldere, innerlijke bewustzijn, werd ik bereid mijn trots los te laten en opnieuw te beginnen... wat dat ook moge betekenen of eruit zou zien. Synchroon ontmoette ik een man en in die kosmische, voorbestemde ontmoeting met hem, werd hij de katalysator die ik nodig had om de langverwachte verandering in mijn leven teweeg te brengen. Ik heb mijn baan opgezegd en ben uit mijn appartement verhuisd. Omdat ik bereid was geweest los te laten wat me blokkeerde, was de timing goed en kwamen die beslissingen voort uit een duidelijke gemoedstoestand en emotie. Mijn leven veranderde in een oogwenk, maar diep van binnen wist ik dat het deel uitmaakte van een groter geheel, een dat al dagen, maanden, zelfs jaren daarvoor in beweging was. En vanwege het spirituele werk dat ik had gedaan, voelde ik me gedragen op een manier die uniek en buitengewoon was. Het was een openbaring voor mij dat er goede dingen met mij konden gebeuren, en het was geen kleine openbaring, want tot nu toe vertelde mijn trots me dat het dwaas was om ook maar iets goeds te willen.

In deze tijd van transformatie geloofde ik oprecht dat ik een leven moest opbouwen met de man die ik als een zielsverwant zag. De relatie eindigde echter abrupt vier maanden later. Het voelde als een dood. Ik moest verhuizen naar een tijdelijke woonruimte. Ik was nog niet klaar om te beslissen waar mijn volgende huis zou zijn, noch wat mijn carrière zou zijn. De afgelopen drie maanden ben ik een voorbijganger geweest in de buitenwereld, letterlijk om de paar dagen mijn koffers inpakken, mijn lichaam bewegend totdat ik "weet" waar ik heen ga.

Hoe verontrustend de beweging ook kan zijn, ik heb onlangs een vriend laten opmerken dat ik beknopter spreek. Bedachtzamer voegde ze eraan toe:'Geïntegreerd. Je wordt geïntegreerd.” Meteen voelde ik de weerklank van het woord. Geïntegreerd. "Dat is het!" Ik antwoordde. Een golf van sereniteit ging van mijn hart naar mijn zonnevlecht en ik werd me bewust van mijn voeten stevig en sterk onder me. Ze had mijn huidige omstandigheden genoemd, zoals het noemen van een pasgeboren kind, en ik stond in het gevoel meer bewust dan ik zelfs twee minuten eerder had.

Ik lachte een ongemakkelijke lach terwijl ik haar mijn uiterlijke omstandigheden deelde. Ze glimlachte alleen maar door haar kalme en zachte ogen, wat natuurlijk weerspiegelde dat het een interne integratie was. Op dat moment voelde ik een bewustzijn dat alleen kan worden omschreven als oprecht en diep 'Oké'. Ik voelde me toen beter toen ik voor haar stond en zat waar ik nu ben, dan vijf maanden geleden toen ik de baan en het appartement had. En ik voel me nu beter dan twee maanden geleden toen mijn soulmate en ik nog samen waren.

Dus, hoe komt het dat ik nu een idee heb van wie ik ben, wat ik aan het worden ben en waar ik heen ga te midden van deze ongelooflijke onzekerheid? Ten eerste is mijn werk de essentiële oefening om vandaag binnen te blijven. Ik geef elk uur mijn verlangen op om te weten waar ik heen ga, zelfs als mijn geest erop staat dat ik erachter kom. Dat is het moment waarop ik mijn aandacht richt op de volgende aangegeven actie.

Soms is de volgende aangegeven actie om mijn gevoelens te delen met mensen die ik vertrouw. Dat kan ik met het solide netwerk van vrienden die mij steunen en in mij geloven, met wie ik de meest intieme gedachten en gevoelens kan delen. In het artikel van Dr. Ingrid Mathieu, "Het probleem is niet het probleem", zegt ze voor Psychology Today:"Spiritualiteit is geen gum. Het is een container.” Wanneer ik de krachtige, vaak ongemakkelijke, gedachten en gevoelens verwerk door middel van schrijven en gerichte gevoelsoefeningen, probeer ik ze niet kwijt te raken. Ik werk eraan om de lessen die ze voor mij hebben te integreren.

Daarom was de opmerking van mijn vriend over geïntegreerd worden van cruciaal belang voor mij. Ik heb een geïntegreerd besef van mijn trots en hoe het me tegenhoudt, ik weet nu dat ik werk moet doen dat uitdrukt wie ik ben, en ik kan bepaalde aspecten van mezelf niet langer in gevaar brengen. Ik heb nu een sterker gevoel van mijn behoeften en wat ik wil van het leven en, belangrijker nog, ik weet dat het voor mij mogelijk is om een ​​gegrond maar spontaan gelukkig cadeau te ervaren.

De integratieboodschap van mijn vriend beschreef het gewaardeerde gevoel dat zich in mij afspeelt, in de spirituele container die mij omhult. Het is stil en zelfverzekerd, maar ook expansief en dynamisch. Natuurlijk zijn er ook uiterlijke tekenen van mijn integratie, zoals haar die merkt dat mijn communicatie beknopter wordt. Ik geloof dat het allemaal een direct resultaat is van verbinding maken met wie ik ben. Allemaal van mij. Het is alsof ik de stukjes van mezelf, het oude en het nieuwe, zie verschuiven en versmelten tot een patroon dat ik alleen als GEHEEL kan omschrijven.

-- Door gastblogger, Rachel Drews. Rachel is een schrijver die in Los Angeles woont. Ze werkt momenteel aan haar eerste roman.