Een veelgebruikte strategie bij teleurstelling, strijd en andere ongemakkelijke gevoelens is proberen vast te stellen wat we verkeerd hebben gedaan om de situatie te creëren. Het idee is:"Als ik het heb veroorzaakt, kan ik het repareren", wat een gevoel van macht bevordert in plaats van machteloosheid. Het is logisch dat we zouden zoeken naar een houvast dat ons in staat stelt om boven onze moeilijkheid uit te stijgen, maar het probleem met deze strategie is dat we het land voortdurend moeten onderzoeken op onze tekortkomingen. Het kan een "schuld van het slachtoffer"-mentaliteit creëren en/of elke moeilijkheid die we ervaren verergeren door harde kritiek te leggen op wat al een pijnlijke situatie is. We hebben misschien het gevoel dat we het probleem beter onder controle hebben, maar nu schamen we ons ook dat we het probleem hebben.
Begrijp me niet verkeerd; soms moeten we verantwoordelijkheid nemen voor dingen die niet zo goed gingen. Ik suggereer niet dat er nooit een tijd is om te onderzoeken hoe we het in de toekomst "beter kunnen doen". Het is wanneer dit het primaire copingmechanisme wordt dat het meer kwaad dan goed doet. Het is wanneer onze fouten zoeken het proces van het erkennen van onze gekwetste gevoelens vervangt, dat we onszelf geen plezier doen.
Een andere manier waarop we proberen om controle te krijgen over ongemakkelijke gevoelens, is door ons er uit te praten met uitspraken als:"Het is niet zo erg", of "Ik doe belachelijk, dit rechtvaardigt geen van mijn energie." Hoe hard we ook proberen onszelf ervan te overtuigen dat we geen bepaalde reactie zouden moeten hebben - het verwijdert de onderliggende emotionele ervaring niet. Wat het wel creëert, is een grote kloof tussen wat je jezelf vertelt en wat je werkelijk voelt. De dissonantie tussen de twee zorgt voor zoveel spanning dat we vaak op zelfdestructieve manieren handelen. Zoals je kunt zien, denken we dat we onszelf mogelijk verdriet besparen, maar we creëren in feite meer 'ongemak'.
Als we dit relateren aan emotionele nuchterheid, geloof ik dat het doel is om al onze gevoelens te voelen, niet door ze gegijzeld te worden, ze te transcenderen of te vermijden. Emotionele nuchterheid gaat over het zoeken naar balans, bewust in contact blijven met onze huidige ervaringen en het respecteren en maken van gezonde keuzes daaromheen. Het gaat over compassie hebben voor deze onvolmaakte menselijke conditie, accepteren dat het leven een nooit eindigend proces is dat af en toe groeipijnen vereist.
Dus, hoe kunnen we deze ideeën op een praktische manier toepassen?
1. Neem even de tijd om te kijken naar wat je goed doet in je leven (serieus, nu). Als de instelling van de automatische piloot ervoor zorgt dat we elke verkeerde beweging nit-picking, moeten we de tijd nemen om de goede dingen te versterken. Geef jezelf wat krediet. Bezit wat werkt in je leven zonder een 'maar' aan het einde van elke zin te zetten.
2. Als je standaardinstelling is:"Ik ben niet goed genoeg", of als je de neiging hebt om wat je voelt te rationaliseren, moedig ik je aan om te proberen deze ervaringen een beetje uit te pakken. Kijk of je onder kunt komen deze gedachten. Als je bijvoorbeeld de baan niet krijgt of iemand je vriendschap niet wil terugbetalen, zou je tegen jezelf kunnen zeggen dat je niet goed genoeg bent of dat het je in het begin niets kon schelen. Deze ideeën kunnen een vals gevoel van bescherming bieden tegen het feit dat je je slecht moet voelen, of valse immuniteit om in de toekomst teleurgesteld te worden omdat:"Kijk, het komt NOOIT goed, dus ik zal het niet eens proberen." Maar onder dat alles schuilt hoogstwaarschijnlijk een groot aantal gevoelens, zoals gekwetstheid, teleurstelling, schaamte, schaamte en wrok.
De meesten van ons willen die dingen niet voelen. Maar alleen omdat we ze negeren, wil nog niet zeggen dat ze niet bestaan. We kunnen onze vingers niet in onze oren steken en "La La La" zingen totdat de gevoelens verdwijnen. (Ik weet dit, want ik heb het geprobeerd). Onze beste kans op vrijheid is door het hoofd te bieden aan wat zich onder onze defensieve houding bevindt. Dit is vaak een heel eng voorstel, maar ik weet ook dat wat we ook vermijden meestal veel pijnlijker is als we druk bezig zijn ervoor weg te rennen . Ik hou van deze quote van Rilke als herinnering aan dit idee:
"Misschien zijn alle draken in ons leven prinsessen die wachten om ons te zien handelen, slechts één keer, met schoonheid en moed. Misschien is alles wat ons bang maakt, in de diepste essentie, iets hulpeloos dat onze liefde wil." – Rainer Maria Rilke
Dit bericht wordt "The Illusion of Control" genoemd omdat het aanpakken van onze teleurstelling met het zwaard van zelfhaat ons niet meer controle geeft - het berooft ons van onze gaven, het verduistert de middelen die ons echt goed zouden kunnen doen, en het stuurt de boodschap dat we geen toestemming hebben om mensen te zijn. Het houdt ons bang voor onze innerlijke prins en prinses.
Wat als we liefde en compassie zouden geven aan de grote, enge gevoelens? Wat als we ze zouden kunnen eren als de royalty die ze zijn in plaats van onszelf in elkaar te slaan? Wanneer we onszelf niet langer de schuld geven van elke misstap of probleem in ons leven, worden we minder gedreven door onze angsten en kunnen we beter functioneren en bloeien.
Ik hoop dat dit bericht je wat meer moed zal geven om je eigen draken onder ogen te zien, of op zijn minst te denken aan je innerlijke strijd als iets dat je misschien wilt omarmen. Ik weet dat het bijna onmogelijk klinkt om schaamte of angst te omarmen, maar in vergelijking met vuurspuwende draken...
Ingrid Mathieu, Ph.D. is klinisch psycholoog en auteur van Recovering Spirituality:Achieving Emotional Sobriety in Your Spiritual Practice .
Volg haar op Twitter of Facebook voor dagelijkse inspiratie over het bereiken van emotionele nuchterheid. Bekijk haar korte video's of bezoek haar website op www.IngridMathieu.com
