We hebben allemaal verschillende delen van onszelf, verschillende aspecten van onze persoonlijkheid, verschillende rollen die we spelen in verschillende delen van ons leven. Archetypen zijn een goede manier om enkele van onze subpersoonlijkheden te identificeren en omvatten:moeder, vader, kind, held, jonkvrouw in nood, bedrieger, mentor, martelaar, competent, arbeider, verslaafde, genezer... de lijst kan maar doorgaan.
Soms denken we dat om te slagen of erbij te horen, we maar één rol hoeven te spelen, terwijl we de rest verbergen of weggooien. Dit creëert een lastig paradigma, waarbij proberen geliefd of erkend te worden inherent verbonden is met het verloochenen van aspecten van onszelf. Ik kwam onlangs dit citaat van Henri J.M. Nouwen tegen en het belichaamt de subtiele manieren waarop we onvermijdelijk delen van onszelf afwijzen door te proberen een strikt "gezond" of "succesvol" personage aan te nemen of te projecteren:
“Door de jaren heen ben ik gaan beseffen dat de grootste valkuil in ons leven niet succes, populariteit of macht is, maar zelfafwijzing. Succes, populariteit en macht kunnen inderdaad een grote verleiding zijn, maar hun verleidelijke kwaliteit komt vaak van de manier waarop ze deel uitmaken van de veel grotere verleiding tot zelfafwijzing. Als we zijn gaan geloven in de stemmen die ons waardeloos en onaantrekkelijk noemen, dan worden succes, populariteit en macht gemakkelijk gezien als aantrekkelijke oplossingen.
De echte valkuil is echter zelfafwijzing. Zodra iemand me beschuldigt of bekritiseert, zodra ik wordt afgewezen, alleen gelaten of in de steek gelaten, denk ik:"Nou, dat bewijst maar weer eens dat ik een niemand ben." ... [Mijn duistere kant zegt:] Ik ben niet goed... Ik verdien het om opzij geschoven, vergeten, afgewezen en verlaten te worden. Zelfafwijzing is de grootste vijand van het spirituele leven omdat het in tegenspraak is met de heilige stem die ons de 'geliefde' noemt. De Geliefde zijn vormt de kern van ons bestaan.”
In mijn boek, Spiritaliteit herstellen, Ik heb geschreven dat het integreren van de volheid van de menselijke conditie in iemands spirituele oefening leidt tot emotionele nuchterheid. Dit in verband met de specifieke kenmerken van verslaving en herstel, schreef ik:
"De resultaten van mijn onderzoek bevestigden keer op keer dat herstel gaat over het omarmen van de waarheid over wie we zijn. Het begint met de erkenning dat iemand alcoholist is. Het bezit van een verslavingsziekte moet worden ingeprent voordat verder herstel kan beginnen. In Door dit proces kan de alcoholist het verschil leren kennen tussen een actieve verslaafde of een nuchtere. Dit voorbeeld wijst op het intrinsieke voordeel van integratie doordat het bewustzijn mogelijk maakt, wat keuze mogelijk maakt. Kiezen voor herstel betekent dat men een alcoholist kan zijn en wees ook nuchter in geest, lichaam en geest.
Compartimentering is het tegenovergestelde van integratie. Dit is waar je zou kunnen denken dat toegeven dat ze de ziekte alcoholisme hebben, hen als een geheel zou definiëren. Compartimentering is als het opzetten van oogkleppen, waarbij je de waarheid en de keuzes om je heen niet kunt zien, maar alleen wat je waarneemt recht voor je neus. Dit soort denken houdt iemands ervaringen relatief beperkt omdat er een onvermogen is om het grote geheel te zien. Ik heb altijd genoten van het volgende citaat als herinnering aan de inherente waarde van het grote geheel:"De helderste sterren staan aan de donkerste hemel." We kunnen de sterren alleen zien als we onze visie en waarneming verruimen vanuit de kleine donkere punten waar we gewoonlijk naartoe worden getrokken.
We kunnen dit citaat bovendien interpreteren om te betekenen dat in het bezit van iemands duisternis; hij kan eindelijk de vurige edelstenen zien die er altijd al waren. Imperfecties zijn intrinsiek waardevol en kunnen iemands grootste leermeester zijn omdat ze groei en ontwikkeling stimuleren. Door compartimentering blijft men gefocust op het probleem, terwijl integratie enorme mogelijkheden opent."
Ik hoop dat je vandaag zowel je duisternis als je vurige edelstenen zult bezitten. Het contrast maakt je een rijk, dynamisch en heel persoon. Het bezitten van je hele zelf brengt je in het nu en in de realiteit van je leven, omdat je niet vecht met de waarheid over wie je bent en je omstandigheden. Het maakt verbinding met anderen mogelijk omdat we allemaal betrekking hebben op de menselijke conditie en je niet zo hard werkt om te beheren wat je wilt dat mensen zien. We zijn allemaal "een beetje van dit en een beetje van dat", en één aspect zal ons nooit helemaal definiëren. Laat de subpersoonlijkheden naast elkaar bestaan en laat ze een gesprek voeren. Dit maakt je niet gek, het maakt je juist gezond.
Ik kijk uit naar je persoonlijke ervaringen met integratie en hoe je hebt geprofiteerd van zelfacceptatie (met name dingen accepteren waarvan je nooit had gedacht dat je ze zou doen) in het opmerkingengedeelte.
