Boraatpoeder is een zoutvorm van het mineraal boorzuur, een boorverbinding. Het is ook bekend onder de namen borax of natriumboraat. Er zijn veel verbindingen van het element boor, gezamenlijk aangeduid als boraten, maar de meest voorkomende vorm, natriumboraat, draagt de chemische naam natriumtetraboraat-decahydraat.
Boraat wordt in Azië al sinds de oudheid gebruikt als reinigingsmiddel, antiseptisch middel en lasvloeimiddel. Het werd geïntroduceerd bij Europeanen toen Marco Polo het in de 13e eeuw meenam uit Azië. Tegenwoordig wordt ongeveer de helft van de wereldvoorraad boraat gewonnen in Death Valley National Park. De eerste boraxfabriek in het gebied, Harmony Borax Works, werd begin jaren 1880 geopend en was de belangrijkste attractie van het pas geopende nationale park. Op het hoogtepunt van de productie verwerkten 40 mannen 3 ton borax per dag, die uit Death Valley werd gehaald door muilezelteams, die vandaag de dag nog steeds een symbool zijn van de boraxindustrie.
Boraat is een reinigingsmiddel dat vaak wordt gebruikt bij de was en de algemene schoonmaak van huizen. Veel recepten voor zelfgemaakte was- en schoonmaakoplossingen vragen om het gebruik van borax als een natuurlijker alternatief voor commerciële schoonmaakproducten. Boraat komt ook voor in sommige cosmetica en kan in de ingrediënten worden vermeld als borax of boorzuur.
Boraat is ook een insecticide, voornamelijk gebruikt voor termieten, mieren, kakkerlakken, houtrotschimmels en kruitkevers. Breng het als vloeistof aan op hout om het te beschermen tegen houtetend ongedierte, of als poeder. Bij gebruik als poeder nemen insecten het op tijdens het voeren of bij het verzorgen nadat ze door het poeder zijn gereisd. Boraatinsecticiden worden als veel minder giftig beschouwd dan synthetische pesticiden.
Hoewel boraat een sporenmineraal is dat door zowel planten als dieren wordt gebruikt, zijn hoge niveaus van boraat giftig voor planten, dus moet ervoor worden gezorgd dat er geen significante hoeveelheden in de bodem terechtkomen. Boraat wordt over het algemeen als niet-toxisch voor mens en dier beschouwd. De Environmental Working Group waarschuwt echter dat het op korte termijn irriterend is voor huid en ogen en dat chronische blootstelling aan hoge doses hormonen kan verstoren, waardoor het voortplantingssysteem wordt aangetast.
