Wanneer visie tunnelvisie wordt

Het hebben van een visie is een krachtig hulpmiddel. Het betekent dat je je doelen respecteert, ernaar streeft en risico's neemt om je horizon te verbreden. Maar soms veranderen onze visies voor onszelf subtiel in tunnelvisie. We kunnen niets zien dat in tegenspraak is met onze bedoelingen en verlangens. We krijgen selectieve waarneming, wat ons vermogen beperkt om open te blijven en dingen helder te zien. In plaats van aanwezig te zijn bij onze realiteit, zetten we oogkleppen op en rennen we vooruit naar onze hoop en dromen.

Er is een schaduwkant aan bijna elk positief ding dat we voor onszelf kunnen doen, inclusief het hebben van een visie. Alle spirituele en psychologische hulpmiddelen kunnen op een "opzettelijke" manier worden gebruikt. Soms gaat zelfzorg bijvoorbeeld eigenlijk over voor onszelf zorgen:loskoppelen van te veel werk en aansluiten op meer balans en harmonie. Maar soms, onder het mom van zelfzorg, zijn we eigenlijk gewoon aan het checken:ontkennen wat er gebeurt en hoe eng het voelt om ervoor op te komen. Dus, hoe weten we het verschil?

Een rode vlag is de spanning die meestal opduikt als we vastzitten in de tunnel. Het kost veel moeite om de oogkleppen op te houden. Bij mij komt de spanning vaak tot uiting in de vorm van hoofdpijn. Voor anderen kunnen er vergelijkbare fysieke signalen zijn, zoals maag- of rugpijn, ziek worden of zich lusteloos voelen. Sommige mensen vinden zichzelf prikkelbaarder of opvliegend. Als we niet naar het grote geheel van onze realiteit kijken, heeft onze emotionele bandbreedte de neiging te krimpen. Dit gebeurt omdat alles in de tunnel beperkt wordt, niet alleen ons zicht. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik vastzit in een tunnel, kan ik een beetje chagrijnig worden. Wat zijn je persoonlijke aanwijzingen die erop wijzen dat je aspecten van je realiteit ontkent?

Natuurlijk zijn er redenen waarom we niet naar het grote geheel kijken. Velen van hen komen neer op angst. "Wat als ik deze relatie verlaat en ik voor altijd alleen ben?" 'Wat als ik deze post openmaak en ontdek dat ik meer geld schuldig ben dan ik op de bank heb?' "Wat als ik deze dagbaan neem en ik nooit professioneel aan de slag ga in de baan van mijn dromen?" Onze reactie op deze angsten kan zijn:"Nee, bedankt, ik blijf hier in de tunnel, waar het veilig voelt." En dan klemmen we vast, nog harder.

Als je het nog steeds met me eens bent over deze tunnelmetafoor, hier wordt het goed. Ik ben opgegroeid in Colorado, waar een aantal fantastische tunnels dwars door de bergen lopen. Misschien heb je er zelf wel eens doorheen gereden, of kun je het je nu al voorstellen. Terwijl je rijdt, ga je van een koud en donker, met angst gevuld blikje naar een ansichtkaart. Laat die ervaring je leermeester en inspiratiebron zijn. Wanneer we ons verplaatsen door kleine en ingeperkte ideeën van wat we denken dat we willen, wat we denken dat ons gelukkig zal maken en wat we denken dat ons veilig zal houden, worden we naar buitengewone en uitgestrekte schoonheid gebracht. Het is werkelijk adembenemend. Het verwijderen van de oogkleppen is alsof je voor het eerst in kleur ziet. Tunnelvisie is rigide en beperkend, terwijl open blijven vloeiend en bevrijdend is.

Uiteindelijk gaat het bij het verlaten van de tunnel om het vinden van duidelijkheid, ook al voelt het angstaanjagend. Het is tenminste waar. En de realiteit brengt meer realiteit voort, en de mogelijkheid om er de best mogelijke realiteit van te maken. Ik zeg niet dat je de droom moet opgeven, maar je moet wel onder ogen zien wat er werkelijk aan de hand is in plaats van in een fantasie te leven. Blijf opdagen voor het leven dat je voor ogen hebt, maar doe het door te beginnen waar je werkelijk bent.

Ik zou graag horen hoe je door je eigen tunnels in het leven bent gegaan. Hoe kwam je vast te zitten en wat stelde je in staat om door te gaan? Wat ontdekte je toen je je visie opgaf? Ik weet dat mensen vaak een 'prentbriefkaart' vinden die ze nooit zouden hebben gehad als ze dat blikje hadden vastgehouden waarvan ze dachten dat het het glanzendste en kostbaarste ding was dat ze zich ooit hadden kunnen wensen.

Ingrid Mathieu, Ph.D. is psychotherapeut en auteur van Recovering Spirituality:Achieving Emotional Sobriety in Your Spiritual Practice .

Volg haar op Twitter of Facebook voor dagelijkse inspiratie voor het bereiken van emotionele nuchterheid.