De normale reactie van het lichaam op de chirurgische plaatsing van een borstimplantaat is het vormen van een aaneengesloten litteken rond het implantaat, ook wel het kapsel genoemd. Het vormt een muur tussen het implantaat en het lichaam, waardoor het implantaat effectief uit het lichaam wordt "verwijderd". Het kapsel is nodig voor de ondersteuning van het implantaat, vooral in rechtopstaande positie. Het kapsel is echter ook de bron van de meest voorkomende complicatie na een borstvergroting:kapselcontractuur.
Kapselcontractuur is een abnormale reactie op chronische ontsteking, waardoor collageenvezels in het littekencapsule worden opgebouwd en strakker worden, evenals de vorming van een abnormale cel, een myofibroblast genaamd, die zowel collageen kan produceren als samentrekken als een spiercel. Dit veroorzaakt een geleidelijke vervorming van het borstimplantaat omdat het wordt vernauwd tot een kleinere ruimte, met een grotere schijnbare stevigheid. Dit probleem kan subtiel zijn en minimale veranderingen in uiterlijk en stevigheid veroorzaken, of ernstig, met aanzienlijke vervorming, migratie en hardheid van het implantaat. Het kan gedurende een periode van maanden progressief zijn, stabiliseren of zelfs achteruitgaan.
Historisch gezien was de oorzaak van de chronische ontsteking die, op zijn beurt, kapselcontractuur stimuleert, gratis siliconenoliën van vroege siliconengelimplantaten. In die tijd was het risico op kapselcontractuur vrijwel zeker en meestal ernstig.
Tegenwoordig hebben moderne siliconengelimplantaten hetzelfde risico als zoutoplossingimplantaten, omdat de oorzaak nu onafhankelijk is van het implantaat. De meest voorkomende oorzaak van kapselcontractuur is bacteriële contaminatie van het implantaat, een “biofilm” die niet van het implantaat kan worden verwijderd. Een secundaire oorzaak is overmatig bloeden of blauwe plekken, of openhartige hematoomvorming rond het implantaat. Sommige wetenschappers zijn echter van mening dat dit de bacteriële besmetting alleen maar versterkt, waardoor de laatste de belangrijkste oorzaak is.
Dit was de oorspronkelijke behandeling voor kapselcontractuur. Het gaat om een extreem sterke kracht die op het implantaat tegen de borstwand wordt uitgeoefend, waardoor het kapsel scheurt. Hoewel het implantaat zachter werd, waren de resultaten bijna nooit langdurig en was herhaling de norm. Deze techniek wordt sterk afgeraden en garanties voor implantaten komen te vervallen wanneer deze worden uitgevoerd.
Van vitamine E is aangetoond dat het verzachtende eigenschappen heeft voor littekens op de huid; er is echter geen significante verbetering van de uitkomst bij orale inname voor kapselcontractuur. Bovendien was er bezorgdheid over het feit dat een hoge dosis vitamine E een verhoogd risico op hart- en vaatziekten veroorzaakt.
Accolate en Singulair zijn door de FDA goedgekeurde medicijnen om de ernst en frequentie van astma-aanvallen te verminderen, en het gebruik ervan is toegepast op kapselcontractuur. Hoewel Singulair milde en zeldzame bijwerkingen heeft, kan Accolate bij bepaalde personen levertoxiciteit veroorzaken. Over hun effectiviteit is gedebatteerd, en de meeste klinische onderzoeken vinden dat ze een minimaal effect hebben op het verzachten van een implantaat en geen effect op het corrigeren van een verkeerde plaatsing van het implantaat. Ze zijn misschien beter geschikt voor profylaxe om herhaling te voorkomen na chirurgische correctie van kapselcontractuur.
Hoewel bacteriën de boosdoener zijn bij kapselcontractuur, kunnen antibiotica de biofilm die zich op het implantaat vormt niet uitroeien, en er is geen klinisch effect waargenomen.
Deze apparaten zijn ook niet klinisch effectief gebleken bij de behandeling van kapselcontractuur.
Patiënten wordt al tientallen jaren verteld hoe belangrijk het is om snel na hun augmentatie-operatie te beginnen met een vroeg, consistent en krachtig programma voor implantaatmassage. Helaas is wetenschappelijk aangetoond dat dit niet alleen effectief is om kapselcontractuur te voorkomen, maar ook om het te behandelen. Het is een verouderde en ineffectieve behandeling die de patiënte een oneerlijke en onterechte verantwoordelijkheid geeft voor haar resultaat.
De eenvoudigste van de chirurgische procedures, de littekencapsule wordt operatief in stukken gesneden, meestal met behulp van elektrocauterisatie om bloedingen te minimaliseren. Het implantaat wordt meestal hergebruikt en de kans op herhaling is relatief hoog.
Meer operatief betrokken, wordt een deel van de littekencapsule verwijderd. Dit kan variëren van een kleine ellips tot een groot deel van het kapsel, afhankelijk van de mate van kapselcontractuur en de voorkeur van de chirurg. Wanneer deze procedure wordt uitgevoerd, is de kans groter dat een nieuw implantaat wordt gebruikt, en de kans op herhaling is beter dan bij capsulotomie, maar nog steeds hoger dan bij een primaire borstvergroting.
Dit is technisch gezien de meest tijdrovende en moeilijkste operatie om uit te voeren, vooral wanneer er een poging wordt gedaan om de hele capsule in één stuk te verwijderen, met het implantaat er nog in. Om dit te bereiken, wordt een inframammaire incisie aanbevolen om niet alleen meer toegang te geven, maar ook om herbesmetting van het nieuwe implantaat dat na het verwijderen van het litteken moet worden geplaatst, te minimaliseren. Deze operatie in zijn meest complete vorm biedt het laagste recidiefpercentage en is in wezen gelijk aan een primaire borstvergroting.
Dit zijn vellen collageen/eiwitmatrix afgeleid van menselijke en niet-menselijke bronnen die van cellen zijn ontdaan door middel van verschillende en gepatenteerde processen. Ze bleken uiterst belangrijk te zijn voor de resultaten van borstreconstructie op basis van implantaten, met name bij het verlagen van de snelheid van kapselcontractuur, en zijn populair geworden bij de chirurgische behandeling van kapselcontractuur voor esthetische augmentatie. Het is echter niet gevonden dat ze een superieur resultaat hebben ten opzichte van totale capsulectomie wanneer ze worden gebruikt bij kleinere operaties.
Kapselcontractuur is een veelvoorkomend probleem en wordt veroorzaakt door bacteriële contaminatie van het implantaat. Als we de biologie van kapselcontractuur kennen, is het duidelijk waarom niet-chirurgische technieken een beperkt of geen effect hebben op de uitkomst. Geen van deze dingen pakt in een groot deel van de gevallen de hoofdoorzaak van het probleem aan:bacteriële biofilm op het oppervlak van het implantaat.
Voorkomen is altijd de beste en gemakkelijkste manier om het te vermijden. Technieken die de nadruk leggen op vermindering van implantaatcontaminatie, leveren het laagste risico op kapselcontractuur op. Implantaatmassage verhindert het niet. Als het eenmaal gebeurt, zijn de meeste niet-chirurgische technieken veelbelovend, en chirurgische technieken die de nadruk leggen op volledige verwijdering van het implantaat en litteken zijn het beste om herhaling te voorkomen.
