De normale reactie van het lichaam op de chirurgische plaatsing van een borstimplantaat is het vormen van een aaneengesloten litteken rond het implantaat, ook wel het kapsel genoemd. Het vormt een wand tussen het implantaat en het lichaam, waardoor het implantaat effectief uit het lichaam wordt ‘verwijderd’. Het kapsel is nodig om het implantaat te ondersteunen, vooral in rechtopstaande positie. Het kapsel is echter ook de bron van de meest voorkomende complicatie na een borstvergroting:kapselcontractuur.
Kapselcontractuur is een abnormale reactie op chronische ontsteking, die een opbouw en aanscherping van collageenvezels in het littekencapsule veroorzaakt, evenals de vorming van een abnormale cel, een myofibroblast genaamd, die zowel collageen kan produceren als samentrekken als een spiercel. Dit veroorzaakt een geleidelijke vervorming van het borstimplantaat omdat het wordt vernauwd tot een kleinere ruimte, met een grotere schijnbare stevigheid. Dit probleem kan subtiel zijn, waardoor het uiterlijk en de stevigheid minimaal veranderen; of ernstig, met aanzienlijke vervorming, migratie en hardheid van het implantaat. Het kan gedurende een periode van maanden progressief zijn, stabiliseren of zelfs achteruitgaan.
Hoewel er geen manier is om kapselcontractuur volledig te elimineren, zijn er veel stappen in het proces van borstvergrotingschirurgie die kunnen worden aangepast om uw risico te beperken. Het is belangrijk om het belang te begrijpen van het elimineren van bacteriële contaminatie en het positieve effect ervan op de risicovermindering van kapselcontractuur. Klinische casestudies en retrospectieve cohortstudies hebben veel van deze stappen bekeken en goede informatie gegeven die tot betere resultaten hebben geleid. Hieronder vindt u een lijst van alle stappen die van invloed kunnen zijn op de risicovermindering van kapselcontractuur.
De meeste onderzoeken hebben aangetoond dat grotere implantaten die de envelop van zacht weefsel overstrekken, vrouwen een hoger risico op kapselcontractuur geven. Bovendien verhogen implantaten met een verkeerde maat absoluut het risico op overmatige rek en dunner worden van weefsel, wat leidt tot voelbare en/of zichtbare rimpels, evenals een verkeerde plaatsing van het implantaat. Biodimensionale analyse van de borst en borstwand heeft geleid tot een objectieve en reproduceerbare methode om de implantaatgrootte te kiezen die overmatige weefselrek en kapselcontractuur zal helpen beperken.
Bij plaatsing over de borstspier hebben implantaten met getextureerde schelpen een duidelijk en definitief verminderde incidentie van kapselcontractuur in vergelijking met implantaten met gladde wandschelpen. Het was echter moeilijker om dit aan te tonen wanneer implantaten onder de spier worden geplaatst. Hoewel getextureerde implantaten het potentieel hebben om meer voelbaar te rimpelen met implantaten met zoutoplossing of siliconengel, doen de nieuwe vormstabiele, anatomisch gevormde 'gummybeer'-implantaten (die allemaal getextureerd zijn) de minste van alle implantaten rimpelen. In FDA-goedkeuringsstudies hebben deze nieuwe implantaten het laagste risico op kapselcontractuur.
Het plaatsen van de incisie is cruciaal. Gegevens zijn zeer duidelijk en overtuigend, afkomstig van individuele chirurgen die terugkijken op een lange periode van hun carrière dat de incisie met het laagste risico op kapselcontractuur de inframammaire incisie is. De incisie met het hoogste risico is de periareolaire of tepelincisie; daartussenin bevindt zich de oksel- of okselincisie. Dit is logisch vanuit anatomisch oogpunt.
De periareolaire incisie dwingt de chirurg om centraal borstweefsel te verdelen dat een overvloedige hoeveelheid melkkanalen bevat, die zijn gekoloniseerd met bacteriën zoals de huid, wat leidt tot een grotere kans op besmetting van het implantaat. De okselincisie vereist meer en langere instrumenten, waarvan er vele in en uit de incisie worden genomen voordat het implantaat wordt geplaatst. Dit verhoogt op zijn beurt het risico op implantaatcontaminatie. De inframammaire incisie stelt de chirurg in staat om snel van de huid naar onder de spier te gaan met behulp van twee relatief korte instrumenten die tijdens de operatie niet hoeven te worden verwijderd en vervangen. De inframammaire incisie stelt de chirurg in staat om zowel melkkanalen als apocriene zweetklieren te vermijden, die door okselincisies worden gevoerd en ook een bron van bacteriën kunnen zijn.
Dit kan een verrassing zijn voor velen die op consultatie zijn geweest bij chirurgen die van harte aanbevelen of alleen periareolaire incisies uitvoeren. Dit is het geval omdat veel chirurgen het moeilijk of ongemakkelijk vinden om deze operatie op een andere manier uit te voeren dan hen is geleerd of al jaren wordt uitgevoerd.
Kapselcontractuur komt vaker voor wanneer implantaten boven de borstspier worden geplaatst, een fenomeen dat al tientallen jaren bekend is. Hoewel er veel is gespeculeerd, inclusief het concept dat implantaten door de spier worden 'gemasseerd' en daardoor het risico op contracturen verminderen, weten we nu dat het hoogstwaarschijnlijk een vermindering van bacteriële blootstelling is wanneer implantaten in de subpectorale positie worden geplaatst.
Een derde mogelijkheid van ‘subfasciale’ plaatsing van het implantaat is de laatste jaren bekender geworden. Het is gebaseerd op het creëren van een implantaatpocket die zich net onder de buitenste laag van de borstspier bevindt. Deze fasciale bedekking is flinterdun, chirurgisch moeilijk in één stuk van de spier te tillen en biedt geen extra weefsel om het implantaat van de buitenwereld te bufferen. Er zijn geen studies die aantonen dat subfasciale implantaten minder kapselcontractuur vertonen dan subpectorale implantaten, en ze verbergen ook zeker geen rimpeling.
Hoewel meer technisch en moeilijk te begrijpen vanuit het perspectief van een patiënt, maakt nauwkeurige en nauwgezette chirurgie met behulp van een apparaat dat bekend staat als elektrocauterisatie een bloedloze zak met minimale nevenschade aan de omliggende weefsels. Dit is belangrijk, want hoe gezonder en 'droger' (zonder bloed of bloedingen) de pocket, hoe minder leefbaar de omgeving is voor bacteriën.
Nadat een pocket is gemaakt, maar vóór het inbrengen van het implantaat, is aangetoond dat een formule van drie antibiotica in een zoutoplossing gemengd met Betadine, een chirurgische voorbereiding op de huid, de kans op kapselcontractuur verlaagt.
De meest ‘gevaarlijke’ tijd voor het implantaat is wanneer het wordt ingebracht. Dit is het moment waarop de kans het grootst is dat het gewond raakt of in contact komt met bacteriën, hetzij rechtstreeks van de huid of van een andere bron die al is besmet (d.w.z. de handschoenen, instrumenten of lakens van de chirurg). Meldingen van zeer lage kapselcontractuur kwamen van chirurgen die een methode hadden om het implantaat 'zonder aanraking' te plaatsen, waarbij meestal steriele plastic of papieren wikkels werden gebruikt als barrières tussen het implantaat en de rest van het chirurgische veld. Tegenwoordig is er een speciaal gebouwde trechter die een gemakkelijke plaatsing van de implantaten mogelijk maakt zonder enig onbedoeld contact met bovengenoemde objecten of huid.
Vaak moeten na het inbrengen van de implantaten aanpassingen aan de pockets worden gemaakt om de best mogelijke symmetrie te krijgen. Het is erg belangrijk dat er een tweede set nieuwe handschoenen en instrumenten wordt gebruikt om deze aanpassingen (allemaal elektrocauterisatie) aan de zak te maken.
Zodra implantaten zijn geplaatst en de patiënt is genezen, lopen ze nog steeds het risico op bacteriële besmetting van hun implantaten, op dezelfde manier als elke patiënt die een medisch hulpmiddel in zijn lichaam heeft. Alle oppervlakkige infecties, waaronder tand-, nagel- of huidinfecties, moeten onmiddellijk met antibiotica worden behandeld. Bovendien moet elke keer dat een electieve procedure wordt gepland die geen steriele procedure is, vooraf een eenmalige dosis antibiotica worden gegeven. Dit omvat tandheelkundige procedures, uitstrijkjes en colonoscopieën of rectale procedures. Hoewel er weinig gegevens zijn om de chirurg te begeleiden, moet antibiotische profylaxe gedurende ten minste het eerste jaar en mogelijk voor onbepaalde tijd worden gehandhaafd.
Kapselcontractuur is een pathologisch gevolg van chronische ontsteking, meestal als gevolg van bacteriële biofilm rond het borstimplantaat. Deze biofilm wordt veroorzaakt door onopzettelijke contaminatie van het implantaat, meestal tijdens de operatie, maar ook via de bloedbaan op elk moment na de operatie. Er zijn een aantal alternatieven die kunnen leiden tot een lager risico op kapselcontractuur, maar helaas kunnen slechts enkele door de patiënt worden geverifieerd. Dit omvat keuzes van implantaatgrootte en -type, incisieplaatsing en implantaatplaatsing. De anderen zijn meer esoterisch en vertrouwen op de chirurg om te doen wat bekend staat als de beste op basis van bewijs.
Vanuit het oogpunt van de consument zijn er manieren om chirurgen te kiezen die zich waarschijnlijk houden aan de punten die in dit artikel worden genoemd. Zoek eerst naar een chirurg die de nadruk legt op biodimensionale planning boven de cupmaat van het doel. Dit vereist meer dan alleen de breedte van uw borstbasis en omvat nog een paar metingen om uw weke delen capaciteit volledig te begrijpen. Zoek vervolgens chirurgen die snel herstel benadrukken, maar ook uitleggen hoe ze dat doen. Als zij echt voorstander zijn van een snel herstellende borstvergroting, dan hoor je ook van bovenstaande punten. Ten slotte zal uw chirurg postoperatieve implantaatmassage niet noemen, of in ieder geval niet benadrukken als een noodzakelijke of belangrijke manoeuvre voor normaal herstel of genezing.
