Lezers van een van mijn eerdere artikelen zouden kunnen denken dat
het antwoord op deze vraag een categorisch NEE zal zijn, gebaseerd op
mijn artikel "Designerhandtassen — kunnen mannen ze kopen".
Daarin beschreef ik de ervaring die ik onlangs had in een LV-winkel
waar het personeel niet exacx over zichzelf viel om
mij, een gewone man in een handtassenwinkel, te bedienen.
Maar mijn antwoord zou een zorgvuldig terughoudend moeten zijn - misschien!
Nu is de directe en indirecte kennis die ik gebruik voor het
antwoord op deze vraag, puur ontleend aan ervaringen en
verhalen die zijn verteld door anderen over Louis Vuitton-winkels. Ik
kan niet met zekerheid zeggen of het al dan niet van toepassing is op andere
designerlabels — hoewel ik sterk vermoed van wel!
Nu werden winkelmanagers en assistenten ooit in hetzelfde vereerde licht gehouden als waar artsen van genoten. Wat ze zeiden of
rapporteerden, werd gezien als evangelie, dat nooit in twijfel mocht worden getrokken, laat staan
twijfelachtig.
Maar dokters zijn ook maar mensen, zegen ze. Ze maken, net als wij,
fouten en beoordelingsfouten. (Met de uren die sommigen van hen
moeten werken, ben ik niet in het minst verrast!)
Vroeger, toen een dokter adviseerde dat de kleine Johny
niets meer dan lichte koorts had en elke vier uur aspirine moest krijgen, totdat hij opknapte, was er geen
gedachte aan de
de diagnose zou bij mama en papa opkomen - zelfs
hoewel ze konden zien dat kleine Johny's been 90
graden naar voren gebogen was bij de knie en hij bleef flauwvallen elke keer dat iemand
er in de buurt hoestte!
Zo was het ook in de winkels.
"Goedemorgen Modom, kan ik je helpen?"
"Ja alsjeblieft, mag ik de nieuwe Hyanuki Messenger Bag zien?"
"Oh, het spijt me zo Modom, die tas is nog niet vrijgegeven!
Nou, dat was het in ieder geval niet voordat ik op vakantie ging."
‘Eh, is het niet die ene die daar in de schappen ligt? De stapel van
drie met het bordje op de voorkant met de tekst 'Hyanuki
Messnger Bag'?”
“Nee Modom, zeker niet! Dat kan niet, anders had ik het
te horen gekregen!”
Nu mag het personeel in de LV-winkels nooit
geschreven authenticiteitsverklaringen voor tassen afgeven! Helemaal geen.
Als je wilt — test me hierop!
Ga naar een van hun winkels en koop daar en dan een tas. Zodra
zodra je je bonnetje hebt gekregen, probeer dan een briefje te vragen
van de verkoopassistent of manager, waarin je bevestigt dat
deze tas een authentiek item is!
Ze zullen beleefd weigeren! (Ze zullen je waarschijnlijk ook zien als
hoewel je helemaal gek bent, maar maak je daar geen zorgen over, er
zijn er nog veel meer winkels waar je iets kunt kopen!)
Niet omdat ze niet twijfelen aan de authenticiteit, maar omdat het
dat niet is toegestaan volgens de bedrijfsregels.
Ik dacht altijd dat dit was omdat ze er nooit zeker van zouden zijn
dat de brief of het echtheidsbriefje dan niet zou worden gekopieerd
of gebruikt om een neptas een onjuiste "waarde" te geven, om het te laten lijken
echt en authentiek.
Nu ben ik er zeker van dat een groot deel van die reden nog steeds aanwezig is.
Ik denk echter dat het ook wordt getemperd door een andere reden, een
die iedereen zou moeten aangaan die op zoek is naar een nauwkeurige beoordeling van
hun tassen.
Ik geloof dat ze weigeren toe te staan dat deze taxatie
in welke vorm dan ook wordt vastgelegd voor het geval deze onjuist is. Omdat ze verwachten dat het
af en toe fout gaat.
Een te groot idee om geloofwaardig te zijn?
Nou, wat dacht je ervan als ik je vertel over een dame die ik ken en die een
hilarische ervaring had in een LV-winkel.
Ze was de gelukkige eigenaar van een gouden Suhali-tas. Dit zijn
zeldzaam, serieus zeldzaam. Het is het type tas dat alleen de celebs
krijgen vanwege A) Prijs en B) Exclusiviteit! Ik kan niet
herinneren waar ze die van haar vandaan had - maar ik weet wel dat het
zonder twijfel authentiek was!
Ze ging een LV-winkel binnen en begon rond te kijken. Ze merkte
wat een ijzige ontvangst van de verkopers
assistenten leek op, maar ging ervan uit dat het ergens anders was gericht. Stel je
haar verbazing voor toen ze ontdekte dat het op haar gericht was. Beide
verkoopsters in de winkel dachten dat ze een vluchtige minnaar was
– omdat ze dachten dat de Gold Suhali nep was! Niet alleen
wisten ze niet dat er een was uitgebracht, ze wisten niet eens
dat ze gemaakt zouden worden!
En voordat je van je stoel springt ter verdediging van de belegerde
verkoopassistenten met een kreet van "Nou, dat is niet vreemd als
de tas zo zeldzaam is!" laat me dit temperen door te zeggen dat de tas
zeldzaam was op dezelfde manier als de Mona Lisa zeldzaam is. Zeldzaam — maar
iedereen weet ervan!
Met de toename van het aantal tassen in een assortiment en het
aantal assortimenten ook, zal het altijd een steeds groter wordende
taak voor LV en andere designerlabels om al hun personeel te verzekeren
zijn op de hoogte van alle beschikbare tassen en hun specifieke
verschillen.
Hoeveel training ze ook krijgen, ze lopen altijd achter
op ten minste één of twee reeksen of items. Geen enkele hoeveelheid
winkeltraining zal de eenvoudige dynamiek kunnen overwinnen van
beschikbare tijd voor training v aantal personeel dat training nodig heeft
v mensen die beschikbaar zijn om training te volgen gedeeld door beschikbare tijd
over alle mensen die nodig zijn om bij de training betrokken te zijn.
Helaas weet niemand alle antwoorden.
Als je nu het geluk hebt een winkelbediende te vinden met wie je
een 'relatie' kunt opbouwen, dan zou je meer dan de meeste anderen moeten kunnen vertrouwen op
hun antwoorden. Als ze het echte
antwoord niet weten, is het in hun eigen belang om het voor je uit te zoeken.
Maar moet je een SA zonder twijfel vertrouwen?
Nee, ik denk het niet. Je moet hun antwoord afzwakken met
informatie die je ook uit andere bronnen haalt, zoals
forums, chatgroepen van gelijkgestemde designerliefhebbers en uit
pers- en tijdschriftartikelen.
Breng deze bronnen van antwoorden samen — en u zult altijd
altijd het best mogelijke antwoord hebben — en geen mogelijke slechte gok!
Copyright::Rufus Steele 2005
