Mensen gebruiken al eeuwenlang sponzen voor zowel huishoudelijke als hygiënische doeleinden. Kunstsponzen werden in de jaren 40 ontwikkeld door het bedrijf DuPont. Vanwege hun aantrekkelijke uiterlijk, uniforme grootte en superieure absorptievermogen hebben ze natuurlijke sponzen grotendeels vervangen.
Een spons trekt water naar zich toe omdat het oppervlak cellulose is. Cellulose-oppervlakken trekken watermoleculen aan omdat de gaten, hoekjes en gaatjes van het oppervlak ervoor zorgen dat watermoleculen zich vastklampen. Daarentegen zullen niet-cellulose oppervlakken zoals was of plastic geen water opnemen omdat ze geen watermoleculen door hun oppervlak laten binnendringen. In een spons verspreidt het water zich langs het celluloseoppervlak en verzadigt het. Dit is wat sponzen absorberend maakt.
Natuurlijke sponzen zijn de skeletten van een eenvoudig soort zeedier. Sinds de oudheid worden ze door duikers geoogst en gedroogd voor huishoudelijk gebruik. Synthetische sponzen zijn gemaakt van cellulose afgeleid van houtpulp, natriumsulfaat en hennepvezel. Chemische weekmakers worden gebruikt om de cellulose af te breken tot de juiste consistentie, en bleekmiddel en kleurstof geven synthetische sponzen hun kleur.
Natuurlijke sponzen zijn producten van het milieu en hun chemische structuur is vooraf bepaald. Een bedrijf dat kunstmatige sponzen maakt, heeft daarentegen de mogelijkheid om de chemische structuur van het plastic van de spons aan te passen. Door de afmetingen van de gaten in de spons aan te passen, kunnen fabrikanten sponzen ontwerpen die het water zo efficiënt mogelijk aantrekken met een bepaalde massa plastic. Ze kunnen ook de dikte van de spons aanpassen om deze een comfortabele elasticiteit te geven.
