Er bestaat een mengelmoes van meningen als het gaat om behaloos uitgaan in het openbaar. Aan de ene kant voel je je misschien iets uit een vrije mensen-catalogus - allemaal met rommelig haar en gouden ogen, rondslingeren in weilanden en gammele fietsen rijden in je kanten jurken en stoffige laarzen.
Aan de andere kant zou je per ongeluk naar links kunnen zwaaien en die madeliefjesachtige fantasie missen, en je in plaats daarvan als een wandelende sirene voelen, er volledig van overtuigd dat elke man, vrouw en kind naar je tepelhof staart. Je borsten profiteren waarschijnlijk van deze ontsnapping uit de gevangenis en handelen dienovereenkomstig, stuiteren rond zoals ze willen, rennen wild terwijl je je best doet om de straat over te steken zonder door een van hen in het gezicht te worden geslagen.
Ik heb kleine mandarijnborsten, dus ik dacht altijd dat ik Team No Bra was. Ik kon er vaak mee wegkomen zolang er geen stevige wind door waaide en mijn geheimpje prijsgaf. In de winter kan ik op één hand tellen hoe vaak ik in mijn la met delicatessen rommel, en in de zomer ga ik stiekem naakt als de stof van een jurk dik genoeg is.
Ik heb me echter nooit buiten mijn veiligheidszones gewaagd en in iets duns en delicaats gedaan, me er volledig van bewust dat mijn tepels daar zijn. Maar waarom was ik zenuwachtig om dat te doen? Wat was het ergste dat kon gebeuren? Nieuwsgierig naar mijn frazzlement, besloot ik een dag doorschijnend en bh-loos te gaan om mijn grenzen te testen. Zo ging het.
Foto:groene bruidsmeisjekleding
Ah, de veilige grenzen van je eigen badkamer. De eerste fasen van zoveel spijt beginnen hier omdat je ergens gezellig en niet-oordelend bent, omringd door je shampooflessen en glazen wijn. Daar was ik, de laatste hand aan het leggen aan mijn lippenstift:haar opgestoken, doorschijnend shirt aan en nipt uit.
Op dit punt voelde ik me helemaal blasé over de hele zaak. Mijn hemd was van het type doorschijnend dat je alleen opmerkt als er flits in het spel is, dus je kon nauwelijks zien dat ik niets anders had dan huid eronder. Ik schoof opzij, in de hoop een soort femme fatale-silhouet te zien, en ik wist niet zeker of ik opgelucht of teleurgesteld was dat ik er net zo plat uitzag als toen ik 12 was. De vloek van de mandarijnen. Ik haalde mijn schouders op, deed de lichten uit en ging naar buiten.
Dit is waar die houding van Free People om de hoek komt kijken. Ik voelde me een baby. Ik wachtte gewoon op de wind om door te komen, zodat ik mijn hoofd in slow motion kon bewegen, zoals in een Pantene-commercial. Ik deed iets dat zo anders was dan ikzelf en daardoor voelde ik me... brutaal. Alsof ik zojuist een interessantere, meer avontuurlijke versie van mezelf heb ontmoet - iemand die dieprode lippenstift droeg en sigaretten rookte, klaar om wat dan ook te doen. Wie wist wat er vanavond kon gebeuren? Misschien betrap ik mezelf er op de een of andere manier op dat ik om drie uur 's nachts in een jazzbar aan het zingen ben, met gin-tonic in mijn hand in het midden.
Houd in gedachten dat dit het denkproces was toen ik stil stond. Zoals in, staande voor mijn gebouw, nog niet lopend naar de trein. Je kunt zien waar dit naartoe gaat.
Oh nee. Oh nee, oh nee, oh nee, nee, nee, nee. Blijkbaar - zelfs als je kleine borsten hebt - vallen ze nog steeds in een mooie sprong. Ik wist dit. Maar als je een dikke trui aan hebt, maakt het je niet uit wat voor feestje eronder gebeurt, want niemand anders kan het zien. Maar hier, nou, het lijkt erop dat iedereen was uitgenodigd voor het feest.
Ik voelde totale paniek. Ik voelde dat ik begon te blozen toen ik snel probeerde te bedenken hoe ik mijn armen over elkaar moest slaan op een manier die een deel van dit brutale wangedrag zou verbergen. De enige manier die werkte was om ze te kruisen als een mummie of een dwangbuis... en dat mocht natuurlijk niet. Ik zou het gewoon moeten doen. Ik moest mijn schouders recht maken, mijn kin optillen en net doen alsof ik het haalde. Natuurlijk zou ik van binnen een paniekaanval van niveau vier krijgen, maar aan de buitenkant zou ik net zo cool en bohemien zijn als Sienna Miller rond 2009. Ik zou dit kunnen.
Daar was ik, ik probeerde mijn veerkracht te bezitten en mezelf bijna te overtuigen dat dit niet zo'n groot probleem was als ik het maakte toen de wind blies. Het blies en plakte mijn wijde overhemd strak tegen mijn lichaam, met de nadruk op de dames. Ik voelde mijn wangen weer warm worden. Ik ben er vrij zeker van dat ik het begin had van stressvlekken die als een weggevertje in mijn nek kropen. Hoe is in godsnaam iemand bohemien? Hoe gaan ze hiermee om?
Oh mijn god, wacht, ben ik preuts? Euh, klopte de achtergrond van mijn meisjesschool? Zuster Katherine heeft me te pakken?! Oké, één crisis tegelijk.
Op dit punt miste ik gelijke delen mijn beha's en gelijke delen verbijsterd door mijn ongemak. Ik wilde doorgaan om dit zelfbewuste gevoel van me af te schudden. Ik was een warboel van heen en weer gaande emoties:ik wou dat ik een noodbeha in mijn tas had; Ik wilde mijn schouders recht maken en eigen de manier waarop mijn lichaam bewoog; Ik wilde voorover buigen en de natuurkunde op de een of andere manier overtuigen om te stoppen met me te pesten.
Ik was ervan overtuigd dat iedereen mijn gebrek aan onderkleding opmerkte en staarde, ook al wist ik diep van binnen dat het een grote stad was en niemand elkaar aankeek. Zoals ooit. En bovendien zou een tepel geen rel veroorzaken. Terwijl ik dat gesprek in mijn hoofd had, had ik een tweede gesprek met mezelf waarbij ik er vrij zeker van was dat ik twee pleisters als een geïmproviseerde beha kon gebruiken. Krankzinnigheid. Mijn brein was officieel gebroken.
Toen ik bij de bar aankwam, was ik een puinhoop. Ik was uitgeput, zelfbewust en de kleur van een zonnebrand van mijn stress bloost, maar toch, vreemd genoeg, voelde ik me behoorlijk warm. Met al die brandalarmgevoelens, was er ook een rationele, rustige kant van mij die zich niet verontschuldigde over het feit dat ik een vrouw was.
Ik hou van tieten. Ik hou van de manier waarop ze eruit zien. Ik hou van hoe zacht en delicaat hun rondingen zijn en ik denk dat ze een natuurlijk, mooi ding zijn. Dus wat als iemand met een andere geest mij opmerkt en naar me loert? Daar draaide tenslotte alle stress om. Ik wilde niet dat mijn lichaam uit de context zou worden gehaald. Ik wilde niet dat het zou worden omgezet in iets om naar te staren in plaats van stilletjes te respecteren. Geaccepteerd. Maar door me te schamen, stond ik aan de loerende kant in plaats van aan de mijne. Dit wist ik, en dat was een van de redenen waarom ik weigerde het experiment van die avond op te geven.
Maar ondanks al mijn freak-outs onderweg, toen ik mijn vrienden had gevonden en een leuk gesprek had, verdwenen al die zorgen. Ik vergat dat ik zonder bh was, ik vergat dat je mijn tepels kon zien als de lichten precies goed op mijn shirt vielen, en ik vergat dat ik me zenuwachtig moest voelen. Niemand gaf commentaar of gaf me een ongemakkelijk gevoel. Niemand keek een beetje te lang. Ik realiseerde me dat het ongemak dat ik had gevoeld helemaal in mijn hoofd was opgeroepen. Hoewel ik niet kan zeggen of hetzelfde zou gelden voor vrouwen met grotere ta-tas dan de mijne, kan ik zeggen dat door buiten mijn comfortzone te treden me eraan herinnerde dat de dingen waar we bang voor zijn nooit zo erg IRL zijn als ze in ons hoofd zijn .
Het leven bestaat niet uit het hebben van goede kaarten, maar uit het goed spelen van de kaarten die je hebt. houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden dichterbij.
