Acht jaar geleden, in de zomer van 2006, betrapte ik mezelf erop dat ik schreef over een verontrustende nieuwe trend – als je zelfverhongering zo goedaardig als een trend kunt noemen:de opkomst van de dubbele nul, een Amerikaanse vrouwelijke kledingmaat 00, gelijk aan een UK size 2. De samenleving toonde haar afschuw. Vrouwen streefden ernaar om zichzelf niet alleen te transformeren in nullen, maar dubbele nullen, met alle symboliek van zichzelf reduceren tot het minder dan niets dat dit met zich meebracht.
Hollywood-sterretjes omarmden het gedaante met volledige La La Land-ijver en werden "lolly-dames"; hoofden maanachtig niet in verhouding tot hun lichaam. Een catwalkmodel, Luisel Ramos, stierf aan ondervoeding. In het kielzog van deze groteske gebeurtenis hebben ontwerpers die ooit op dergelijke constructies hadden aangedrongen, op cynische wijze de verantwoordelijkheid afgewend door meisjes met een lage body mass index (BMI) te verbieden.
De British Fashion Council heeft zichzelf op verantwoordelijke wijze vrijgesproken door een taskforce in het leven te roepen om richtlijnen voor de industrie op te stellen en een debat op gang te brengen dat het sindsdien met zichzelf heeft gevoerd. Afgezien van een aantal anorexia-patiënten in de loopbaan, was dubbele nul een beest dat we als gedood konden beschouwen.
Bekijk meer:cocktailjurken melbourne
Gedood, dat wil zeggen, tot nu toe. Grazia magazine heeft de wereld geattendeerd op een nieuw, nog giftiger fenomeen:de cultus van de – nauwelijks voorstelbare – size triple zero. Deze rage komt in Hollywood tot uiting in de skeletachtige vormen van publiciteitzoekende actrices/persoonlijkheden Nicole Ritchie, Kate Bosworth, Julie Bowen en Denise Richards. Dichter bij huis lijkt het te paraderen via de Twitter- en Instagram-accounts van zoveel multimedia "It"-meisjes:niet in de laatste plaats modellen Alexa Chung, Millie Mackintosh en Mary Charteris. Hun feeds (de term enigszins ironisch) een lofzang op zichtbare ribbotten, prominente stekels en uitgeholde dijopeningen.
En het is niet langer, zo lijkt het, alleen het domein van rijke, supermagere beroemdheden. De winkel in de winkelstraat Abercrombie &Fitch, gevestigd in de VS maar met een extreem populaire vestiging in Londen, is begonnen met het gebruik van triple zero sizing op haar labels.
Het is huiveringwekkend dat een Amerikaanse maat 000 tot een Britse maat 0 meet, vijf maten kleiner dan een Britse maat 10, zelf aan de kleine kant in een cultuur waarin de gemiddelde Britse vrouw een maat 16 heeft, en de ideale lichaamsbouw van het publiek een maat 12 (volgens YouGov). Een Amerikaanse maat nul meet 25 inch rond de taille; een drievoudige nul, een schamele 23 inch.
Het kan moeilijk zijn om de lichamen achter dergelijke onvitale statistieken te visualiseren. Mijn achtjarige neefje, zo mager dat hij in zijn babypyjama past, heeft een taille van 23,5 centimeter; zijn lenige negen jaar oude zus, meet 24 inch. De singels van deze volwassen vrouwen zijn kleiner, ondanks dat ze aanzienlijk groter zijn, op een manier die nauwelijks mogelijk lijkt. Het gemiddelde triple zero-postermeisje staat op 5ft 7in. Op deze schaal zo bekrompen zijn, is uitgemergeld.
Een kleine bevriende therapeut plaatst de zaken in perspectief. "Ik ben de kleinste persoon ter wereld en mijn kinderlijke taille is ongeveer 28 centimeter", zegt ze. "Ik heb Britse maat 6 kleding gekocht uit de petite-collectie van Topshop, die schrikbarend te klein is, waardoor ik me afvraag of er ribben moeten worden verwijderd, of dat het echte kinderen zijn die ze dragen. Ik ben echt geschokt."
Je hoeft geen medicus te zijn om te weten dat dit ongezond is. Een BMI lager dan 18,5 wordt als ondergewicht beschouwd. Als u veel verder gaat dan dit, wordt de vruchtbaarheid aangetast, aangezien een laag oestrogeen implicaties heeft voor osteoporose. Er zijn zoveel problemen met de bloedsomloop die kunnen leiden tot amputatie van ledematen. In het meest geatrofieerde uiterste kan verlies van hartspier een hartaanval veroorzaken. Zoals de vader van mijn arts, die vroeger met anorexia werkte, het kort en bondig verwoordt:"Tenzij ze herstellen, zie je anorexia meestal niet meer na een bepaalde leeftijd. Ze sterven."
Dus wat is er in hemelsnaam aan de hand? Om te beginnen is er aandacht voor sociale media, waarbij knokige selfies gelijk staan aan instant publiciteit. Tegelijkertijd heeft technologie, in een groteske postmoderne karikatuur, een vervormend effect op hoe sommige vrouwen hun lichaam waarnemen en proberen te recreëren. Afslank-apps, zoals SkinneePix (het aantal selfies verminderen met vijf tot 15 pond) en Plump&Skinny Booth (die de taille smaller maakt terwijl je borsten voller worden), hebben het verlangen doen ontstaan naar levensechte supra-realistische proporties. Terwijl 'ijdelheidsmaatvoering', waarbij ontwerpers de kledingmaten kunstmatig verlagen om vrouwen te 'vleien' om te kopen, de zaken alleen maar in verwarring brengt.
En toch is er iets nog sinisters aan de hand. Celebrity-fitnessgoeroe James Duigan raakt de kern van de zaak als hij over zulke vrouwen zegt:"Hun gewichtsstrijd wordt hun verhaal." De dikke/dunne of dunne/gevaarlijk dunnere oscillatie van beroemdheden is een lucratief genre geworden waarmee publiciteit wordt gegenereerd; carrières geboren en gemaakt op deze verwoestende moloch. Naar mijn mening is er ook de factor dat naarmate de samenleving steeds dikker wordt, een zelfbenoemde elite zichzelf zal proberen te onderscheiden door naar het andere uiterste te gaan - met hetzelfde gevaar."
Susie Orbach, de psychotherapeut en auteur van het baanbrekende Fat Is a Feminist Issue and Bodies (2009) uit 1978, waarin de manieren worden besproken waarop lichamen een tentoonstellings- en fabricageplaats worden in plaats van plaatsen om te bestaan, is het daarmee eens.
Orbach vertelt me:"Ik denk dat het de laatste herhaling is van wat er de afgelopen 30 jaar is gebeurd, tot in het extreme van 'voedselontberingporno'. We hebben het over het creëren van pre-adolescente lichamen. Je verandert jezelf in een handelswaar. Je zelf wordt dit lichaam in wording, omdat de boodschap is dat we geen lichamen horen te hebben. Dus vrouwen maken zichzelf helemaal aan de oppervlakte, tweedimensionaal, op de manier van een app.'
Ze voegt eraan toe:"Het is een klassenkwestie - niet anders dan in armere samenlevingen die waarde hechten aan vet, maar omgekeerd. Dun zijn is deel uitmaken van een elite. Er staat:'Ik behoor tot de wereld van de internationale rijken'. En hun bijdrage wordt niets hebben gedaan, maar het idee:'Neem mijn lichaam als mijn werk'. Het wordt hun verhaal, een verhaal van vallen en verlossing."
Ik heb in de loop der jaren met Orbach gesproken - wiens laatste project ''Endangered Bodies'' heet (endangeredbodies.org) - over deze kwestie, en elke keer betreuren we allebei niet alleen dat dit gesprek nog steeds aan de gang is, maar dat zaken lijken erger te worden. Had ze zich voorgesteld, toen ze Fat is A Feminist Issue schreef, dat ze 36 jaar later nog steeds campagne zou voeren?
"Ik zeg altijd dat ik me diep optimistisch en diep pessimistisch voel, hoewel misschien niet meer diep optimistisch. Ik ben een psychotherapeut en ik heb in de loop der jaren meer over andere dingen geschreven. Maar ik kan dit onderwerp niet verlaten. Het intensiveert zo en nu is het ook zo'n onderdeel van de ervaring van jongens en mannen. Het maakt deel uit van de ervaring van vijfjarige meisjes en oude dames. Het is overal. Ik had niet verwacht dat ik er nog steeds mee bezig zou zijn, maar hoe kan dat niet?"
Kijkend naar deze nieuwe massa afbeeldingen van kleine afmetingen, kan men het er alleen maar mee eens zijn - en vurig hopen dat het niet nog eens drie decennia duurt voordat we tot bezinning komen.
Zie ook:witte formele jurkenDeel het laatste modenieuws, schoonheidstips, stijlen van beroemdheden. Bekijk nu.
