Ik zal nooit de dag vergeten dat mijn moeder en bruidsmeisjes me trouwjurken meenamen om te shoppen. Het was onze eerste excursie en we hebben er een geweldige dag van gemaakt:alle grote New York City-winkels bezoeken (zelfs ja-tegen-de-jurk Kleinfeld's omdat, hé, een meisje kan dromen), genieten van een lunch met de meiden, en hopelijk aan het eind van de dag met een glas champagne proosten op "die ene". Maar het was geen dag vol verwennerij, oohed en aahed, dat resoneert echt met mij. In plaats daarvan was het het moment dat ik de kleedkamer binnenstapte met een consultant en toen ik haar begon te vertellen over de silhouetten waarin ik geïnteresseerd was, de algehele look waar ik voor ging en zelfs de schoenen die ik voor ogen had om te dragen, vroeg ze me welke maat Ik was.
"Ik heb meestal maat 6 of maat 4 jurk," zei ik.
"Ok, maar welke maat wil je op de dag hebben?" vroeg ze.
Ik geef toe, deze vraag verraste me. Ik ben echt niet zo groot, en ik heb een gezond gewicht voor mijn lengte van 1,80 meter. Natuurlijk, ik zou mijn armen wat steviger willen maken, en ik heb wat extra vulling rond mijn buik - maar niet zozeer dat ik niet zou graven in de felicitaties die geliefden werden gestuurd nadat ze het grote nieuws hadden gehoord. Dus toen automatisch werd gesuggereerd dat ik van plan was om op een bruiloftsdieet te gaan, voelde ik me, nou ja, beschaamd. En zelfbewust. Iets waarvan ik eerlijk gezegd niet dacht dat het een probleem zou zijn als het op mijn grote dag aankwam.
Ga er nu niet vanuit dat dit betekent dat ik niet denk over mijn lichaam. Natuurlijk deed ik dat. Ik ben onderworpen aan dezelfde lichaamsbeschamende normen als elke andere vrouw, hetzelfde idee dat een bepaalde "look" nodig is om van je bruiloft te houden. (Dit werd alleen maar versterkt toen, hoewel het als compliment bedoeld was, mensen me constant zeiden:"Je hebt een geweldig trouwjurklichaam.") Maar na jaren in de tijdschriftenindustrie te hebben gewerkt, heb ik een paar modetrucs opgepikt hier en daar. De belangrijkste les? Je moet weten hoe je je moet kleden voor je lichaamstype. Dus toen ik D-Day inging (wat mijn meisjes en ik liefkozend 'jurkenwinkeldag' noemden), was ik voorbereid. Ik wist welke silhouetten me flatten (aangepaste A-lijn, schede, prinses) en wat niet (zeemeermin, trompet, theelengte) omdat ik me daardoor zelfverzekerder en comfortabeler voelde.
Dus na enige aarzeling antwoordde ik de consultant met een ander wijs advies dat ik in de loop der jaren heb opgepikt.
'Ik heb maat 4 of 6,' zei ik. "Het heeft geen zin om mezelf kleiner te maken terwijl er zoveel andere dingen aan de hand zijn."
En dat was precies het moment waarop ik besloot dat, of het nu hel of hoog water was, ik mezelf niet op een bruiloftsdieet zou zetten. Ik zou mezelf zijn. Waarom zou ik tenslotte nog een maat of twee kleiner moeten maken als mijn aanstaande man van me hield zoals ik was? Hij stelde voor, nietwaar? Er was geen "Wil je met me trouwen ... zolang je X hoeveelheid gewicht verliest voordat je door het gangpad loopt?" bepaling (en als er, nou ja, ik wed dat je je kunt voorstellen hoe dat zou zijn overgegaan). Dus waarom zou ik mezelf onnodig onder druk zetten, juist toen ik de taak "huwelijk plannen" naast mijn baan en alle andere dagelijkse taken op mijn to-do-lijstje voegde?
Dus ging ik door met wat ik aan het doen was:gezond eten en regelmatig sporten, en dat is precies wat ik doe zolang ik me kan herinneren. Een doel voor ogen hebben, zoals een bruiloft, was een uitstekende motivator om op de hoogte te blijven van mijn trainingsschema - dat zal ik niet ontkennen. Maar ik werd gemotiveerd door de wens om stress te verminderen, niet mijn gewicht. Een zweetsessie in de ochtend maakte me klaar voor succes de rest van de dag, hielp me ontspannen te blijven wanneer mijn takenlijst overweldigend leek, en maakte mijn avonden vrij om bruiloftgerelateerde taken aan te pakken als ik thuiskwam van mijn werk (niet om vermeld knijpen in een date night wanneer we niet . moesten in trouwmodus zijn).
Door te sporten kreeg ik ook het gevoel dat ik wilde gezond eten. Niet omdat ik al het harde werk dat ik erin had gestoken niet ongedaan wilde maken, maar omdat ik in een cyclus terechtkwam waarin ik echt hunkerde naar de voedingsstoffen die mijn lichaam nodig had na zo'n spierverscheurende ochtend. Ik snakte naar de eieren waar ik van genoot bij elk ontbijt, de bladgroenten die ik voor de lunch at en de verse vis die mijn verloofde bij het avondeten grilt. Maar toen mijn type A-persoonlijkheid het niet aankon dat een andere verkoper een e-mail niet beantwoordde, schonk ik absoluut een iets groter glas rode wijn in. Toen mijn bruidsmeisje en ik onze vingers aan elkaar plakten om boutonnières te maken, beloonden we onszelf met ijs. En toen het tijd was om cake te proeven, weet je zeker dat ik van mijn portie plakjes heb genoten.
Toen mijn trouwdatum eindelijk ronddraaide, glipte ik met vertrouwen in mijn maat 6-jurk. Mijn lichaam was nog steeds niet perfect, hoewel al die krachttraining deed laat mijn jurk met open rug er baller uitzien, maar het was van mij. En ik vond het geweldig. Ik stond op het punt te trouwen met de man die me door dik en dun heeft liefgehad (of je dat als een fysieke beschrijving beschouwt, ik laat je beslissen), met mensen die gewoon in de aanwezigheid van liefde wilden zijn. We hadden geen onnodige ruzies gehad omdat ik honger had of uithaalde omdat ik weigerde mezelf af en toe van een cupcake te laten genieten. Ik durf het te zeggen, we hebben echt genieten bruiloftsplanning, voor het grootste deel, en ben het ermee eens dat de ervaring ons nog dichter bij elkaar heeft gebracht. En toen ik eindelijk door het gangpad liep om van hem mijn man te maken, voelde ik me mooi - ik had precies dezelfde maat als de dag dat hij op één knie ging zitten.
De auteur op haar trouwdag. Foto:John Herr.
