Er kunnen ernstige complicaties optreden na een zwangere vrouw gaat bevallen en voordat ze haar baby ter wereld brengt. Artsen zijn verantwoordelijk voor het toezicht op de bevalling van de vrouw. Ze zijn ook verantwoordelijk voor het herkennen van tekenen dat er een complicatie is opgetreden die de gezondheid van de ongeboren baby in gevaar kan brengen. Zij zijn ook verantwoordelijk voor het nemen van passende, tijdige actie. Als ze dat niet doen, zoals wanneer een arts koppig volhoudt dat de bevalling normaal verloopt en dat de ongeboren baby in orde is, zelfs als de gegevens duidelijk anders aantonen, kan het resultaat een kind zijn met een blijvende handicap - een handicap die voorkomen had kunnen worden .
Beschouw het volgende geval:
In dit geval werd een aanstaande moeder opgenomen in het ziekenhuis. Ze was al in actieve arbeid op het moment van opname. In de loop van de negen uur die volgden op haar opname merkte de verpleegster die haar toestand in de gaten hield op dat de tracering van de foetale hartslagmeter reactief en geruststellend was. De hartslag van de ongeboren baby begon toen te stijgen. De hartslag van de foetus bereikte zelfs het bereik van 170-180 slagen per minuut en toch bleef de verloskundige het standpunt innemen dat dit normaal was en dat er geen noodactie nodig was. Uiteindelijk ging de verloskundige door met een vaginale bevalling.
Na de bevalling wordt de baby overgebracht naar de NICU. Terwijl hij daar is, verkeert hij in langdurige aanvankelijke depressie en ervaart hij ademnood. Uit testen blijkt dat hij een bloeding in de hersenen heeft met een ophoping van bloed onder de hoofdhuid. Binnen enkele dagen blijkt uit een MRI dat de baby hersenbeschadiging heeft. Het type hersenbeschadiging komt overeen met het verlies van zuurstof vóór de geboorte - een situatie die de extreme foetale nood zou verklaren die wordt opgemerkt in de foetale hartslagmeter. Een paar dagen later kreeg hij epileptische aanvallen. Naarmate de baby groeide, werd duidelijk dat hij ernstige spraakproblemen heeft en problemen heeft met de motoriek.
Het advocatenkantoor dat deze zaak behandelde, meldde dat ze in staat waren om namens het kind en zijn gezin een schikking te krijgen voor een bedrag van $ 1 miljoen.
Deze casus illustreert een al te vaak voorkomend fenomeen. De arts kreeg een situatie voorgelegd waarin de ongeboren baby duidelijk in foetale nood verkeerde. De dokter ging niettemin door alsof de bevalling normaal verliep. De dokter zag de complicatie letterlijk voor zijn ogen plaatsvinden en verergeren. Het is alsof naarmate de tijd verstreek, de drempel van deze arts om te erkennen dat de baby in moeilijkheden verkeerde, steeds moeilijker werd om te ontmoeten, zodat zelfs toen de foetale nood op een kritiek punt was, de arts toch doorging met een vaginale bevalling in plaats van uit te voeren een spoedkeizersnede.
De verloskundige handelde eigenlijk op een manier die consistent was met de overtuiging dat alles in orde was tijdens de bevalling. Advocaten die medische wanpraktijken behandelen, zien dit fenomeen maar al te vaak. Helaas, hoewel je zou verwachten dat artsen die zo'n fout maken ervan zullen leren, vechten ze soms tegen elke suggestie dat ze in plaats daarvan iets ongepasts hebben gedaan. Als een arts eenmaal een fout heeft gemaakt die een kind blijvend schaadt, kan een ervaren advocaat voor geboorteschade de familie helpen een herstel te bereiken dat de toekomst van het kind beschermt. Joseph Hernandez is een advocaat die zich richt op gevallen van catastrofale letsels. Bezoek zijn website op http://www.birth-injury-malpractice-law.com voor meer informatie over complicaties bij foetale nood.
