Het is moeilijk te geloven dat het recyclen van aluminium, dat zowel milieuvriendelijk als kosteneffectief is, nadelen kan hebben. Zoals de Portland State University aangeeft, kost het 95 procent minder energie om een aluminium blikje te recyclen dan om een nieuw blikje te maken van aluminiumerts. Ondanks deze statistiek is het recyclingproces voor aluminium niet perfect en zijn er nog steeds verschillende problemen.
Volgens de website Benefits of Recycling van recyclingbronnen, vereist het aluminiumrecyclingproces dat werknemers na de inzamelingsfase de aluminiummaterialen pletten en versnipperen, ze mengen met nieuw, gedolven aluminiumerts en ze vervolgens verwarmen in grote smeltovens. Vanuit het oogpunt van vervuiling zijn er twee grote problemen met deze reeks gebeurtenissen. Door het gebruik van nieuw aluminiumerts vertrouwen bedrijven nog steeds op een energie-intensieve, niet-'groene' strategie, aangezien er veel benzine en elektriciteit nodig is om mijnbouwapparatuur aan te drijven en erts door het hele land te vervoeren. Bovendien, zoals werktuigbouwkundig ingenieur en milieuactivist James Dulley opmerkt, produceert het smelten van aluminium, zelfs als het wordt gerecycled, nog steeds giftige emissies.
Hoewel de aluminiumindustrie de vervuilingsproblemen in verband met het recyclingproces wellicht kan oplossen, zijn er anno 2010 geen aanwijzingen dat dit op korte termijn zal gebeuren. Zoals Dulley vermeldt, heeft de aluminiumindustrie niet de economische motivatie om grote bedragen te investeren in het onderzoeken en ontwikkelen van nieuwe machines die de vervuiling verminderen.
Terwijl aluminium blikken uitsluitend uit aluminium bestaan, kunnen andere "aluminium" producten uit aluminiumlegeringen bestaan. Zoals Educational Electronics USA opmerkt, zijn drie van de meest voorkomende legeringen op aluminiumbasis die fabrikanten gebruiken duraluminium, magnalium en alnico. Duraluminium bevat koper en aluminium; magnalium bevat magnesium; en alnico bevat nikkel, kobalt en ijzer. Je vindt deze legeringen in allerlei verschillende artikelen, zoals huishoudelijke apparaten en vliegtuig- en automotoren. Hoewel je aluminiumlegeringen kunt recyclen, merkt Dulley op dat er weinig vraag is onder fabrikanten, dus verwerkingsfabrieken hebben er weinig belang bij om ze te recyclen.
Zelfs als een verwerkingsbedrijf ervoor zorgt dat alleen producten worden gerecycled die volledig uit aluminium bestaan, is er nog steeds kans op besmetting. Volgens Dulley zijn enkele van de meest voorkomende boosdoeners ijzer, tin en lood. Het probleem met het hebben van zelfs kleine hoeveelheden onzuiverheden in het aluminium is dat deze onzuiverheden de eigenschappen van het aluminium kunnen veranderen. In sommige gevallen kunnen ze het aluminium verzwakken. Dit potentieel voor besmetting maakt het ook moeilijk voor planten om langetermijncontracten te sluiten met klanten, zoals gemeenten, die op hun hoede zijn voor het materiaal van lage waarde.
