Waarom we dit zwangerschaps-taboe moeten doorbreken:we krijgen te horen dat we zwangerschappen 12 weken geheim moeten houden. Maar dat betekent gewoon dat niemand je pijn deelt als er iets misgaat...
Er is geen moment zoals het. Terwijl je de zwangerschapstest vasthoudt, trillende handen, staar je naar de ruimte waar de blauwe lijn zal zijn. Of misschien niet?
Geleidelijk aan verschijnt het, als bij toverslag. Het is een heerlijk gevoel om erachter te komen dat je zwanger bent. Zelfs nu, op 42-jarige leeftijd, herinner ik me de eerste keer 13 jaar geleden nog zo duidelijk. Als er iets kostbaars is, is het het nieuws delen met je man, je moeder en een paar goede vrienden.
Maar nee. Volgens de traditie moet je wachten tot het punt van 12 weken voordat je de vreugde verspreidt. Dat is nog bijna twee maanden volhouden, dit levensveranderende geheim. Twee maanden langer ongemakkelijk liegen tegen vrienden en collega's op een dagelijkse basis.
Het is maar net wat je zou moeten doen. Ik deed het zonder een tweede gedachte tijdens mijn eerste drie zwangerschappen. Maar nu ben ik tegen dit geheim houden, want toen ik voor de vierde keer zwanger was, ging het gruwelijk mis.
Het lijkt misschien hebzuchtig dat we nog een kind wilden. Mijn man, Justin, 47, en ik waren volkomen gelukkig. We hadden een respectabel inkomen dankzij zijn werk als BBC-journalist en het mijne als schrijver.
Maar nee. Volgens de traditie moet je wachten tot het punt van 12 weken voordat je de vreugde verspreidt. Dat is nog bijna twee maanden volhouden, dit levensveranderende geheim. Twee maanden langer ongemakkelijk liegen tegen vrienden en collega's op een dagelijkse basis.
Het is maar net wat je zou moeten doen. Ik deed het zonder een tweede gedachte tijdens mijn eerste drie zwangerschappen. Maar nu ben ik tegen dit geheim houden, want toen ik voor de vierde keer zwanger was, ging het gruwelijk mis.
Het lijkt misschien hebzuchtig dat we nog een kind wilden. Mijn man, Justin, 47, en ik waren volkomen gelukkig. We hadden een respectabel inkomen dankzij zijn werk als BBC-journalist en het mijne als schrijver.
Ons halfvrijstaande huis met vier slaapkamers in Noord-Londen was nooit saai, met Eva, nu 13, Zola, 11 en Elsa, acht. Ze zijn sindsdien vergezeld door Will, vier.
Maar we konden het niet helpen dat we een groter gezin wilden. Dus we hebben het twee jaar geprobeerd. Dat was twee jaar lang o zo luchtig naar de plaatselijke drogist gaan voor weer een zwangerschapstest. Twee jaar valse alarmen en grimmig opnieuw beginnen.
Toen gebeurde het eindelijk in januari 2009. De blauwe lijn in het plastic raam. Ik baadde in die onzichtbare, innerlijke gloed van bevestiging van een nieuw en geheim leven.
Toen, acht weken later, gebeurde het ergste. Daar zaten we dan, handen vastgrijpend in een verduisterde ziekenhuiskamer met de 12 weken echo.
Mijn buik was bedekt met die spuitende gel en we staarden naar het scherm met een intensiteit die pijn deed. Het minuscule ritme dat bij de vorige controle zo hard geklopt had, was nergens te bekennen.
Dat deden ze niet. De zwangerschap was voorbij. Voordat ik zelfs maar naar de beurs ging, werd mijn privévreugde weggerukt.
De medische procedures die volgden waren verwoestend. Ik ging onder algemene verdoving terwijl wat officieel 'de producten van conceptie' worden genoemd, werden verwijderd. Toen ik bijkwam, had ik overal pijn.
De dagen erna waren een waas. Ik voelde me verdoofd en geïsoleerd. Ik nam zoveel pijnstillers als ik mocht, en voelde me een mislukkeling.
Ik voelde dat het mijn schuld was - dat ik iets verkeerd moest hebben gedaan.
Omdat ik mijn oorspronkelijke geluk om zwanger te zijn geheim had gehouden, zat ik gevangen in dat geheim, niet in staat om de last van het verlies te delen.
Terwijl ik wankelde in mijn eigen pijn, wist ik niet eens hoe overstuur ik moest zijn. Ik merkte dat ik me afvroeg of dit zelfs als een sterfgeval kwalificeerde. Ondanks dat medici me vertelden dat dit iets is dat de hele tijd gebeurt, voelde het als een verborgen en onuitgesproken aandoening.
Ten slotte drong het tot me door dat een deel van het probleem de geheimhouding zelf was. Dus besloot ik met de traditie te breken en naar de beurs te gaan. Uiteindelijk deelde ik mijn verdriet met vrijwel iedereen die me vroeg hoe het met me ging. De reacties waren overweldigend.
Ik had niet kunnen voorzien hoe vaak mijn ervaring was, dat ik zoveel andere vrouwen zou ontmoeten die hetzelfde trauma hadden meegemaakt. Soms vroeg ik me af wat ik in hemelsnaam had aangeboord - hoe was al deze pijn onopgemerkt gebleven?
Op elk willekeurig moment lijden duizenden vrouwen en hun partners dit verlies in stilte. Mensen die ik nauwelijks kende, stonden op toen ze me verhalen vertelden, veel veel schrijnender dan de mijne. Sommigen hadden veel later een miskraam gehad of hadden dilemma's gehad rond een ernstig gehandicapte baby.
Dit brengt me terug bij de driemaandenregel. We worden geadviseerd om te wachten, voor het geval dat. In het geval van wat precies? Mensen die erachter komen dat je echt van streek bent als je een baby hebt verloren?
Volgens de Miskraamvereniging is een miskraam zo wijdverbreid dat minstens één op de vier zwangerschappen op deze manier eindigt. Mijn Amerikaanse vrienden vertellen me dat mensen in de VS een meer ontspannen kijk hebben op het meteen aankondigen van hun zwangerschap.
Op die manier, als er iets misgaat, weten de mensen om je heen in ieder geval waarom het niet goed met je gaat. Zelfs het woord miskraam weegt niet genoeg mee. Het lijkt niet de angst, pijn en schok uit te drukken die volgt als je weet dat een klein leven is geëindigd voordat het echt begon.
Dit is de reden waarom ik rondging om mijn ellendige toestand aan iedereen te verklaren.
Was het nuttig om erover te praten? Misschien was het egoïstisch om onschuldige kennissen in mijn verdriet te storten. Het enige wat ze wilden was een snel 'Fijn bedankt, en jij?' Maar ik ontdekte dat er voordelen waren.
+4Ten eerste verklaarde het mijn zombie-achtige toestand. Ik was te verdrietig om te socializen en ik zag eruit alsof ik in mijn gezicht was geslagen. Dit verklaarde dus mijn uiterlijk.
Ten tweede leek het me voort te bewegen. Het voelde alsof het hardop herhalen van de ervaring een klein verschil maakte. Als een eng verhaal verloor het zijn impact door herhaling. De psychologische nasleep van een miskraam is verschrikkelijk. Er is iets gestorven, maar het moest nog leven. Je mist het. Het is een vreemd verlies, want hoe kun je rouwen om iets dat nooit is ontstaan? De plannen, dagdromen en gevoelens van liefde lopen op niets uit.
In elke straat zie je pasgeboren baby's, etalages vol hartverscheurend kleine schoentjes en stralende zwangere godinnen. Je lichaam wordt overspoeld met hormonen, je hebt gezwollen borsten en je kunt je spijkerbroek niet opdoen. Maar het is allemaal op niets uitgelopen.
Ten derde was het merkwaardig hoe elke vertelling anders was. Soms was ik delicaat, tot op het punt van vaagheid:'We hebben vorige week een baby verloren.' Soms was ik bot:'Ik heb net een miskraam gehad.'
Soms snikte ik. Andere keren voelde ik niet veel van iets. Er was een grappig moment, toen ik na diep ademhalen mijn kinderen met brekende stem vertelde dat er geen baby zou zijn. De zevenjarige antwoordde opgewekt:‘Dat is oké. Ik vind het niet erg.'
Vaak is het een raadsel wanneer een zwangerschap eindigt, en mysterie komen we tegenwoordig niet vaak meer tegen.
Het is verbijsterend, zelfs razend, om iets tegen te komen dat geen verklaring heeft. Waarom stierf mijn baby?
De antwoorden die ik van artsen kreeg waren:'Er kan een genetische afwijking zijn', 'Je lichaam heeft de foetus afgewezen', 'Het komt heel vaak voor in dit stadium van de zwangerschap', en een keer, met ondraaglijke vriendelijkheid, 'Ik weet het gewoon niet . Het spijt me zo.'
Ik ben er sterk van overtuigd dat vrouwen vanaf het begin de vreugde van hun zwangerschap moeten delen. Als je een miskraam hebt gehad, laat het mensen dan weten. Als je ooit aan de ontvangende kant bent van iemand die dit nieuws deelt, probeer je dan niet te schamen.
Geef haar een knuffel, zet de waterkoker aan, vraag hoe ze zich voelt. Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat een gedeeld probleem een gehalveerd probleem is, maar misschien kun je het met een fractie verminderen.
Ik heb veel vrienden gevraagd waarom we de moeite nemen om vast te houden aan de traditie van het niet vertellen in het eerste trimester. Sommigen willen niet anders behandeld worden op het werk. Sommigen genieten van het gevoel van een geheim.
Ik respecteer beide standpunten, maar laten we het alternatief overwegen.
De geheimhoudingsregel van drie maanden is misplaatst als het enige verdedigingsmiddel is 'voor het geval er iets misgaat'.
Als het mis gaat, heb je de steun van de mensen om je heen nodig. Vrouwen worden eindeloos gecommandeerd in alle aspecten van zwangerschap en opvoeding. Ik zeg dump de traditie.
Als je die blauwe lijn ziet en je wilt het nieuws delen, ga je gang.
Lees meer:koraal bruidsmeisjesjurken uk
Het leven bestaat niet uit het hebben van goede kaarten, maar uit het goed spelen van de kaarten die je hebt. houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden dichterbij.
