Twee jaar geleden, in december, kreeg ik de diagnose melanoom. Simpel gezegd, het was klote en ik huilde aan mijn bureau toen ik het nieuws kreeg.
Ik ben al vele jaren een schoonheidsredacteur, en een zeer bleke huid, en ik ben het hele jaar door een obsessieve fan van zonnebrandcrème geweest - en iemand die regelmatig een moedervlekcontrole krijgt. (Ik ben ook erg slordig!) Hoewel ik eind 2011 naar mijn nieuwe dermatoloog ging, was het bijna twee jaar geleden sinds mijn laatste controle. Ik was heen en weer verhuisd vanuit LA en mijn controle ging verloren in de shuffle.
Maar ik had een plek op mijn borst opgemerkt die ik door de dokter wilde laten controleren. Ik dacht niet dat het een melanoom was, maar ik dacht dat het een plaveiselcelcarcinoom of iets dergelijks zou kunnen zijn. Het bleek helemaal niets te zijn. Maar mijn geweldige en vriendelijke dermatoloog vond wel een superdonkere (en vrij kleine) moedervlek op mijn dij - vlak naast een sproet die ik mijn hele leven had gehad - die hij wilde biopsie. Hij was er op geen enkele manier zeker van dat het iets was... maar het was een schraapbiopsie waard.
Toen de goede dokter zelf een week of wat later belde met de uitslag, wist ik dat het niet goed was. Hij vertelde me dat het melanoom was, maar dat het dun was (dat is goed, want hoe dieper het in de huid gaat, hoe groter de kans dat het zich heeft verspreid). Ik huilde en huilde toen een collega me tissues bracht.
Dit is het moment waarop alles een veel grotere situatie werd om te beheren dan ik ooit had kunnen voorzien, zelfs met mijn redactionele kennis. Zie je, je denkt waarschijnlijk gewoon dat ik naar binnen zou gaan, de moedervlek zou laten verwijderen op het kantoor van de dokter en op weg zou zijn ... misschien met een paar steken. Kan niet met melanoom. Ik ging terug voor een consult met mijn derm en we spraken over de twee chirurgen die hij had aanbevolen. Ik heb een vriend meegenomen voor het geval ik te overstuur zou raken om de juiste vragen te stellen of informatie te onthouden.
Vervolgens een bezoek aan de chirurg die toevallig een topmelanoomman was in Memorial Sloan Kettering, een van de beste kankerziekenhuizen van het land. Dr. Coit en zijn team waren geweldig toen ze me vertelden wat er zou gebeuren en ze me nog een paar keer in hun kantoren zagen instorten. Zie je, ik had vijf jaar eerder een vriend verloren aan melanoom en dat was het enige waar ik aan kon denken.
Gelukkig was mijn chirurg er ook van overtuigd dat we dit vroeg hadden opgemerkt, maar we besloten toch de lymfeklieren in mijn lies en onderbuik te testen om er zeker van te zijn dat er geen kankercellen waren uitgezaaid. Nogmaals, dit is geen eenvoudige moedervlekverwijdering. Ik was onder algemene anesthesie (hoewel het poliklinisch is) en verliet het ziekenhuis met een diepe 5-inch incisie en hechtingen in mijn rechterbovenbeen en twee kleinere in mijn lies en onderbuik.
Nadat een vriend me naar huis had geholpen, was ik dagenlang volledig aan huis gebonden en kreeg ik pijnstillers. Naar het toilet gaan was een hele klus, zowel vanwege mijn hoofdincisie als vanwege het feit dat de knooppunten in de onderbuik behoorlijk diep zitten, zodat ze door spierlagen enz. moesten snijden om ze te bereiken. Eigenlijk was het alsof ik een blindedarmoperatie had, qua pijn. En het was moeilijk om rechtop te zitten.
Tegen de tijd dat mijn knooppuntresultaten anderhalve week later duidelijk terugkwamen, was ik weer aan het werk, maar hinkte nog steeds rond. En ik zou zeker niet snel gaan sporten. Maar ik was gezond en kankervrij... en ik had me minder kunnen bekommeren om het litteken van 5 inch dat ik nu altijd op mijn been zou hebben.
Ik hou echt van mijn benen. Ze zijn mijn beste troef. En ze zijn voor altijd gebrekkig met dit grote oude litteken en de inkeping in mijn dij. Ja, het andere waar ik niet echt aan dacht, was hoeveel weefsel ze ook onder de melanoomsite zouden moeten nemen. Maar weet je wat, na deze operatie te hebben ondergaan en in een wachtkamer te hebben gezeten met mensen die volop aan het vechten waren tegen kanker op een manier die ik gelukkig niet hoefde te doen, ben ik er helemaal OK mee. Ik draag het als een ereteken en heb er geen probleem mee om korte broeken en rokken te dragen, net zoals ik altijd deed.
Ik weet zeker dat ik een ander persoon ben na een melanoom. Ik ben nog steeds een neurotische type A New Yorker, maar ik probeer de kleine dingen niet zo te zweten als ik deed. En ik ben veel proactiever over mijn gezondheid - en niet alleen over mijn driemaandelijkse dermatologische bezoeken. Mijn tandarts, oogarts en gynaecoloog moeten me allemaal speciaal controleren nu ik een melanoomoverlevende ben en ik zal nooit meer te laat komen met het plannen van een afspraak met een van hen. En ik heb de behoefte gevoeld om mijn lichaam sterker te maken - de afgelopen twee jaar ben ik strenger en regelmatiger geweest in mijn trainingen dan ik in tijden was geweest. (Bedankt SoulCycle!)
Meestal ben ik gewoon dankbaar. Voor alles wat mij niet is overkomen, zodat de rest van mijn leven dat wel kon.
QUIZ: Loopt u risico op huidkanker?
