De meest riskante, potentieel meest controversiële modeshow van coutureweek vond namelijk helemaal niet plaats tijdens couture. Het werd niet gehouden in Parijs, het stond niet op de officiële planning en er was geen kleding te koop.
Het was de tentoonstelling "Couture/Sculpture", een tentoonstelling van 65 kledingstukken van Azzedine Alaïa in de Villa Borghese, selectief opgesteld tussen de Bernini's en Caravaggio's, het marmer en de mozaïeken, van het 17e-eeuwse paleis. Als het gaat om het gelijkstellen van mode aan kunst, wordt het potentieel om van overmoed te worden beschuldigd niet veel groter. (Ook al is het idee ontstaan bij de directeur van het museum, Anna Coliva, en niet bij de ontwerper.)
"We waren eerlijk gezegd een beetje nerveus", zei kunstenaar Kris Ruhs, een lid van de uitgebreide Alaïa-familie die had geholpen bij het installeren van de show, bij de opening. Hij gebaarde door de kamers, die vol zaten met bezoekers - de meesten brachten hulde door hun eigen Alaïas te dragen - en in de richting van Bernini's 'Apollo en Daphne'. "Er is veel concurrentie", zei hij.
Toch was het resultaat "volledig harmonieus", zoals Alber Elbaz van Lanvin zei voordat hij poseerde met Maria Grazia Chiuri en Pierpaolo Piccioli van Valentino (en Mr. Alaïa).
foto:lange formele jurkDe laatste tijd is het een beetje een trend geworden om mode uit het getto van kostuums te halen en het zonder verontschuldiging in het hart van een museum te plunderen, om toegepaste kunst beter te verbinden met schone kunsten en om te laten zien hoe visuele inspiratie van elke soort heeft zijn uitdrukking in kleding. Het meest recente voorbeeld is de show 'China:Through the Looking Glass' van het Metropolitan Museum of Art Costume Institute, die zich over drie verdiepingen verspreidt, inclusief de Chinese galerijen. Het inbrengen van jurken en dergelijke in het artistieke establishment is echter niet eenvoudig; zoals Holland Cotter schreef in een recensie van de show in de New York Times:"Het verschil tussen de twee disciplines wordt te vaak overduidelijk gemaakt."
Volgens curator Mark Wilson, die samen met mevrouw Coliva aan de tentoonstelling werkte (en in 1997 en 2011 curator was van twee eerdere tentoonstellingen van het werk van de heer Alaïa in het Groninger Museum in Nederland), kostte het hem slechts drie uur om te beslissen welke kleding moet waar komen.
Zo weerspiegelt bijvoorbeeld een wit gebreide mini-jurk, de geplooide rok à la gladiator de rondingen van een marmeren buste; een bochtige gebreide jurk met een soort ruggengraat die door het midden loopt, weerspiegelt de proporties en gedrapeerde zoomlijnen van een nabijgelegen godin op een sokkel; en een mouwloze fluwelen schede, in het midden geregen met een priesterachtige kraag, vervaagt bijna in het clair-obscur van Caravaggio's 'Madonna, kind en slang'.
Wat opvalt, is de manier waarop de kleren je besluipen, verwerkt in het grote geheel van het panorama, niet als vreemde objecten, maar eerder als objecten die op hun eigen merites zijn opgenomen. (Het is vermeldenswaard dat Mr. Alaïa enkele van zijn oudere jurken opnieuw maakte, waarbij hij hun silhouetten aanpaste en verlengde om de ruimte beter te dienen.) En zonder de identificatieplaatjes zou er geen manier zijn om de kledingstukken te dateren; een jurk gemaakt in de jaren 90 ziet eruit als een stuk met een jurk gemaakt in 2015.
Zo'n consistent esthetisch handschrift is zeldzaam in de mode, wat een premie plaatst op het vermogen om te weerspiegelen wat ontwerpers graag de tijdgeest noemen (en dus de steeds veranderende rages te creëren waarop de industrie is gebouwd). Meneer Alaïa kon zich niets aantrekken van de tijdgeest. Hij is geïnteresseerd in de mogelijkheden van stof en hoe het kan worden gemanipuleerd om het lichaam te idealiseren, en hij heeft zijn hele carrière besteed aan het aanscherpen van dat idee. Dat is waarschijnlijk de reden waarom zijn uitdrukkingen zo goed werken te midden van beeldhouwwerken die gedeeltelijk zijn gewijd aan het toppunt van de menselijke vorm.
"Het was perfect", zei Camille Miceli, de ontwerper van Louis Vuittons modeaccessoires, toen ze de show verliet voor het feestelijke diner in de tuinen die volgde op de opening. Toen begon ze op de marmeren trap buiten de galerij te draaien, haar rok vloog om haar heen.
'Azzedine heeft het gehaald,' zei ze. "Het was mijn trouwjurk, maar ik weet niet hoe ik de riem goed moet strikken."
Ze keek achterom door de glazen deuren naar de japonnen erachter en friemelde aan haar middel. "Alleen hij kan het goed doen," zei ze.
lees meer:backless formele jurken australiëDeel het laatste modenieuws, schoonheidstips, stijlen van beroemdheden. Bekijk nu.
