Om zwangerschap te voorkomen, gebruiken anticonceptiepillen verschillende mechanismen. Ten eerste kunnen de synthetische hormonen het lichaam van een vrouw ervan overtuigen dat ze zwanger is. Dit kan voorkomen dat de eierstokken een eicel vrijgeven.
Ten tweede maakt de pil het ook moeilijk voor het sperma om de eicel te bereiken, omdat de hormonen het baarmoederhalsslijm verdikken, waardoor het moeilijk wordt voor het sperma om te leven en te bewegen. De pil zorgt ook voor veranderingen in de baarmoeder en eileiders die het transport van sperma kunnen verstoren.[1]
Ondanks het vermogen van de hormonen om het vrijkomen van eicellen te voorkomen, vindt er soms een "doorbraak-ovulatie" plaats. Hoe vaak dit gebeurt, hangt af van verschillende factoren, zoals het soort pil dat de vrouw gebruikt, hoe consequent ze haar pillen slikt en zelfs hoeveel ze weegt. Zelfs bij correct en consistent gebruik van de pil, maken sommige formules een ovulatie mogelijk in minder dan 2 procent van de cycli, terwijl andere een vrouw in staat stellen te ovuleren gedurende 65 procent van haar cycli.[2]
Wanneer een vrouw ovuleert, kan ze zwanger worden. De pil heeft echter mechanismen die een abortus kunnen veroorzaken voordat een vrouw weet dat ze zwanger is. Als een sperma de eicel bevrucht, kan de pas verwekte baby (zygote) langzamer door de eileiders worden vervoerd vanwege de manier waarop ze door de pil zijn veranderd.
Het kan dus zijn dat het kind de baarmoeder niet bereikt, waar hij of zij zich de komende negen maanden moet innestelen en voeding moet krijgen. Omdat de eileiders zijn verwisseld, kan de baby daar per ongeluk implanteren, waardoor een buitenbaarmoederlijke of "eileiders" -zwangerschap ontstaat, wat fataal is voor de baby en ook levensbedreigend kan zijn voor de moeder.
Als de baby veilig naar de baarmoeder kan reizen, wordt hij of zij mogelijk niet goed ontvangen. Een reden hiervoor is dat de chemicaliën in de pil het slijmvlies van de baarmoeder van de vrouw (het endometrium) verdunnen.[3] Als gevolg hiervan kan de baby mogelijk niet implanteren.
Op andere momenten hecht het kind zich aan de muur, maar kan het niet overleven omdat de normaal dikke en gezonde baarmoederwand is verschrompeld en daarom niet in staat is om de baby te voeden. De pil heeft ook invloed op het progesterongehalte van de vrouw. Dit zorgt ervoor dat het slijmvlies van de baarmoeder afbreekt en uiteindelijk afstoot zoals in een menstruatiecyclus, waardoor de poging van de baby om zich te implanteren verder wordt ontkend.
Veel artsen maken zich zorgen over het feit dat vrouwen vaak niet worden geïnformeerd dat de anticonceptiepil zowel abortus kan veroorzaken als zwangerschap kan voorkomen. Een medisch tijdschrift verklaarde:"Als een mechanisme van een OC [oraal anticonceptivum] de moraal van een bepaalde vrouw schendt, zou het falen van de arts of zorgverlener om deze informatie vrij te geven de waarschijnlijkheid elimineren dat de toestemming van de vrouw echt was geïnformeerd en zou het haar autonomie ernstig in gevaar brengen.
Bovendien is er een potentieel voor negatieve psychologische gevolgen voor vrouwen die geloven dat het menselijk leven begint bij de bevruchting, die geen geïnformeerde toestemming hebben gekregen over OC's, en die later leren over het potentieel voor postfertilisatie-effecten van OC's.
De reacties hierop kunnen zijn:teleurstelling, woede, schuldgevoel, verdriet, woede, depressie of het gevoel geschonden te zijn door de zorgverlener.”[4]Helaas zijn niet alle artsen zich ervan bewust dat de pil abortief kan werken.
Dr. Walter Larimore gaf toe dat hij de pil bijna twintig jaar had voorgeschreven - en gebruikte het in zijn eigen huwelijk voordat iemand hem vertelde dat het zo'n effect kon hebben.
Toen een andere arts hem op de hoogte bracht, zei hij dat hij nog nooit van zoiets had gehoord en dat de beweringen "bizar, buitensporig en onnauwkeurig" leken te zijn. deze beweringen aan mijn partner, mezelf en eventuele patiënten die ernaar zouden vragen.”
Wat hij ontdekte, dwong hem echter om te stoppen met het gebruik van de pil in zijn medische en persoonlijke leven. Toen hij de informatie bekeek, realiseerde hij zich hoeveel artsen (en patiënten) onwetend waren over het abortieve potentieel van de pil. Het was een vernederend besef, aangezien de patiëntenbijsluiter voor anticonceptiepillen al sinds de jaren zeventig uitlegde hoe het medicijn de kans op implantatie vermindert.[6]
Na zijn collega's op de hoogte te hebben gebracht, merkte Dr. Larimore op:"verschillende van hen zeiden dat ze dachten dat het de manier zou veranderen waarop huisartsen hun patiënten informeren over de pil en de mogelijke effecten ervan."[7] Omdat veel artsen vonden dat het oneerlijk was om vrouwen binnen te laten. in het donker dienden sommigen van hen een voorstel in bij de American Medical Association (AMA) waarin werd opgeroepen tot een stemming over de vraag of artsen patiënten zouden moeten vertellen dat anticonceptiepillen abortief kunnen werken. In 2001 stemde de AMA echter met een overweldigende meerderheid tegen het voorstel.
Een reden waarom bepaalde artsen vrouwen misschien niet vertellen over de abortieve aard van de pil, is dat sommige artsen niet geloven dat zwangerschap begint met bevruchting. Tot de jaren zestig, toen de pil werd uitgevonden, werd aangenomen dat de vereniging van sperma en ei het begin van de zwangerschap inluidde. In 1963 publiceerde zelfs de regering van de Verenigde Staten gezondheidsinformatie waarin stond dat alles wat het leven schaadt tussen het moment van bevruchting en de voltooiing van de bevalling, als een abortus moet worden beschouwd.[8]
Omdat veel vrouwen nooit zouden hebben ingestemd met het gebruik van een medicijn of apparaat dat een vroege abortus zou kunnen veroorzaken, wisten degenen die voorstander waren van dergelijke anticonceptiva dat het probleem moest worden opgelost. In 1964 adviseerde een arts van Planned Parenthood, die sprak over een ander type abortieve anticonceptie, dat wetenschappers „de mensen voor wie dit een kwestie van groot belang is, niet storen”.
Hij voegde eraan toe dat rechters en theologen de medische gemeenschap vertrouwen, en "als er een medische consensus ontstaat en wordt gehandhaafd dat zwangerschap, en dus het leven, begint bij implantatie, zullen uiteindelijk onze broeders van de andere faculteiten luisteren."[9]
Een jaar later besloot het American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) zwangerschap opnieuw te definiëren. In zijn woorden:"conceptie is de implantatie van een bevruchte eicel." [10] In plaats van conceptie te definiëren als bevruchting, besloot ACOG dat het leven bijna een week later begint, bij implantatie.
Destijds zeiden ze dat dit kwam omdat er voor die tijd geen zwangerschap kon worden vastgesteld. Tegenwoordig is de wetenschap in staat om zwangerschap vóór implantatie te detecteren, maar de ACOG zal de definitie nog steeds niet corrigeren.[11] De oorspronkelijke verandering had niets te maken met een wetenschappelijke ontdekking in de gezondheid, voortplanting of biologie van vrouwen. Helaas zijn artsen vandaag verdeeld over de kwestie.[12]
Ongeacht de persoonlijke mening van een arts, zijn maar weinig vrouwen ooit geïnformeerd over dit probleem. Feministische auteur Germaine Greer schreef:"Of je nu denkt dat het creëren en verspillen van zoveel embryo's een belangrijke kwestie is of niet, je moet inzien dat de cynische misleiding van miljoenen vrouwen door abortusmiddelen te verkopen alsof het voorbehoedsmiddelen zijn, onverenigbaar is met het respect vanwege vrouwen als menselijke wezens.”[13]
Als u geïnteresseerd bent in natuurlijke, veilige, effectieve en ethische gezinsplanning zonder invasieve anticonceptiva en bijwerkingen, bezoek dan:www.lady-comp.co.uk
HET VOLLEDIGE ARTIKEL EN VEEL ANDERE ZIJN TE VINDEN OP:www.chastity.com
[1]. Walter L. Larimore en Joseph B. Stanford, "Postfertilization-effecten van orale anticonceptiva en hun relatie tot geïnformeerde toestemming", Archives of Family Medicine 9 (februari 2000), 127. [2]. Larimore en Stanford, 127. [3]. Physicians' Desk Reference (Montvale, N.J.:Thomson, 2006), 2414. [4]. Larimore en Stanford, 131. [5]. Larimore en Stanford, 133. [6]. Federaal register 41:236 (7 december 1976), 53.634. [7]. Larimore en Stanford, 133. [8]. GGD-bijsluiter nr. 1066, U.S. Department of Health, Education, and Welfare (1963), 27. [9]. Sheldon Segal, ed., et al., "Proceedings of the Second International Conference, Intra-Uterine Contraception", 2-3 oktober 1964, New York City, International Series, Excerpta Medica Foundation, No. 1 (september 1965). [10]. College van Verloskundigen en Gynaecologen, "Termen die worden gebruikt met betrekking tot de foetus", Terminology Bulletin 1 (Philadelphia:Davis, september 1965). [11]. Shu-Juan Cheng, et al., "Vroege zwangerschapsfactor in baarmoederhalsslijm van zwangere vrouwen", American Journal of Reproductive Immunology 51:2 (februari 2004), 102-105. [12]. JA Spinato, "Informed Consent en de herdefiniëring van conceptie:een ondoordachte beslissing?" The Journal of Maternal-Fetal Medicine 7:6 (november-december 1998), 264-268. [13]. Germaine Greer, The Whole Woman (New York:Anchor Books, 1999), 99.
Gelukkige vrouw en Lady-Comp-fan :-)
