Soedan werd ooit de 'graanschuur' van Afrika genoemd; een land met
enorm potentieel. Waar mensen van verschillende religies en
etniciteiten in relatieve vrede naast elkaar leefden. En hoewel de meeste
mensen er zelden over nadachten en het alleen kenden als 'een
land' in Afrika, werden degenen die in contact kwamen met de cultuur
op slag verliefd op de vrijgevigheid en goed- natuur die ze daar
vonden. Tegenwoordig is het beeld heel anders. Als we de naam Soedan tegenwoordig horen, denken we aan dictatuur, hongersnood, een gruwelijke burgeroorlog, een knooppunt van terrorisme, vervolging, onrecht en natuurlijk Darfur. Vandaag is het beeld er een van honger, dood,
en massaal menselijk lijden. Als vrouw voel ik een sterk gevoel
van wanhoop bij de gedachte aan dit lijden en de trieste realiteit
dat de patiënten meestal vrouwen zijn. Oorlog doet ondenkbare dingen
met vrouwen en hun families. Als gevolg van de
oorlog in het zuiden werden bijna twee miljoen zuiderlingen gedwongen hun huizen te verlaten en als vluchtelingen naar het minder gastvrije noorden te vluchten.
De meesten van hen waren vrouwen en kinderen . Eenmaal in het noorden,
worden ze gedwongen in kampen te leven die niet over alle benodigdheden voor een
fatsoenlijk bestaan beschikken. Om te overleven, hebben vrouwen moeten wedijveren
om zeer beperkte arbeidsmogelijkheden, zoals wasmachines of dienstmeisjes. Sommigen
hebben hun toevlucht genomen tot prostitutie of het brouwen van alcohol - twee
beroepen die als ernstige misdaden worden beschouwd en vaak resulteren
in gevangenisstraf. Wanneer hun moeders in de gevangenis zitten, worden hun kinderen
dakloos achtergelaten. Daarom hebben de autoriteiten moeders toegestaan hun
kinderen bij zich te houden in gevangenissen. Het resultaat is dat een gezin
in slecht uitgeruste, ongezonde, krappe en onhygiënische
omgevingen leeft. In het noorden, waar het beduidend beter
comfortabel en veiliger is, zijn de mensen nog steeds niet zonder ontberingen en
lijden. In mijn recente gesprek met Loloa Ibrahim, directeur van de
Sudanreach Women's Foundation, leerde ik dat "de media vaak
een beeld schetsen van de noordelijke "Arabische" omringd door luxe; een
slaveneigenaar en een wrede onderdrukker. Maar de realiteit is dat
noordelingen, vooral vrouwen, enorm lijden, zij het
op een heel andere manier. Het is waar dat ze niet hetzelfde
geweld ondergaan, maar bijna 90 procent van hen leeft onder de
armoedegrens. Veel vrouwen zijn weduwe geworden door de oorlog, velen sterven
aan vermijdbare ziekten, velen zien hun kinderen of broers en zussen
meegesleurd door de NIF-oorlogsmachine en gedwongen te vechten in een oorlog
die maar weinigen waar mensen in geloven. Velen van hen krijgen hun
kinderen terug in lijkzakken. En ze hebben allemaal niet
de stem of de macht om tegen deze onrechtvaardigheden te protesteren.” Zoals
velen van ons was mevrouw Ibrahim geschokt door de situatie in Soedan;
de wrede vernietiging van het zuiden, de armoede en het verlies van
hoop in het noorden, en de onuitsprekelijke menselijke rampspoed in het
westen. Vorig jaar richtte ze The Sudan-Reach Women's Foundation
op als een manier om vrouwen in staat te stellen samen te werken en armoede en
onrecht te bestrijden. Nu, in het tweede jaar, heeft de stichting
aanzienlijke fondsen ingezameld en helpt ze al talloze Soedanese vrouwen.
'We hebben geluk', zegt Ibrahim 'en bemoedigd door de
overweldigende steun die we hebben gehad van andere organisaties en
van gewone burgers. Vooral Amerikaanse vrouwen behoorden
tot onze meest genereuze supporters.” In zo'n geglobaliseerde wereld
als de onze is het bijna onmogelijk om te negeren wat er in
Soedan gebeurt. In de VS zijn talloze nieuwe organisaties ontstaan
alleen met als enig doel gerechtigheid voor Darfur te zoeken.
Savedarfur.org is een van hen, en natuurlijk de dynamische studentenorganisatie
organisatie die bekend staat als STAND –Studenten komen nu in actie Darfur.
“Onze visie is om Sudan terug te brengen in de glorie van zijn verleden”, zegt
Ibrahim. “Maar onze strategie is om dit te bereiken door de
oneindig creatieve, krachtige , en veerkrachtige geest van vrouwen.
Als we een vrouw empoweren, kunnen we een gezin, een gemeenschap,
en een land machtigen.” Wanneer of hoe Soedan kan terugkeren naar zijn vorige
glorie, is een moeilijke vraag die aanleiding geeft tot tal van complexe
antwoorden, twijfels en onzekerheden. Maar de hoop van zoveel
Soedanese burgers, waaronder ikzelf, is dat de aandacht van de
wereld, de gevende geest van gewone mensen, en de onvermoeibare
inspanningen van betrokken, mondiale organisaties, help Soedan
opstaan uit jaren van armoede en onrecht met vrouwen aan de
voorhoede van zijn overwinning.
