Is een scheiding een goede manier om een ​​huwelijk te redden

Vraag
Mijn vrouw en ik, allebei in de dertig, zijn iets meer dan twee jaar getrouwd. Het was goed voor de meeste van die jaren, maar de laatste 6 maanden waren zwaar (geen kinderen trouwens - en geen enkele onderweg omdat we al 4 maanden geen seks hebben gehad). Ze komt uit een ander deel van het land en haar ouders hebben ons ertoe aangezet om terug te verhuizen - wat ik heb toegezegd te doen nadat ik mijn masteropleiding had afgerond en meer ervaring had opgedaan in mijn vakgebied, misschien 4 jaar later.

Maar de druk van haar ouders gaat naar haar toe en sijpelt door naar mij, en het wordt heel snel oud. Ze bezorgt me veel stress. Ze willen haar terug, maar er verandert niets totdat ik weet dat ik een fatsoenlijke baan kan krijgen.

Dus ik heb haar een beetje verwaarloosd vanwege al het herinneren, zeuren en duwen om eerder te verhuizen dan we hadden afgesproken. Ik denk dat ze mijn situatie begrijpt, maar ze wordt verdrietig van zichzelf omdat ze me zo behandelt. Ze voelt zich erg depressief vanwege de druk van haar ouders, de manier waarop ze mij behandelt en de manier waarop ik haar behandel.

Voor mij is het één ding tegelijk en hoewel het gezeur me stoort, houd ik het haar niet tegen. Ik bedoel, ik ben niet de enige man met een vrouw die zeurt, toch? Dus ik was verrast toen ze plotseling aankondigde dat ze wil overwegen om voor een paar maanden te verhuizen en 'een pauze te nemen' en te kijken of ze de cirkel kan doorbreken die we hebben gecreëerd.

Ik stelde ideeën voor zoals uitgaan, romantischer zijn, op vakantie gaan en meer onafhankelijke tijd van elkaar afhouden. Maar ze lijkt er meer van overtuigd dat ze het niet kan uitstaan ​​om nu bij mij in de buurt te zijn.

Dat was een echte wake-up call voor mij om wat gevoeliger voor haar te zijn. Ik zou boos kunnen zijn, maar dat heeft geen zin. Het stoort me echter wel hoe ze hiermee omgaat. In plaats van te proberen te praten en dingen uit te werken, heb ik het gevoel dat haar reactie te drastisch is. Nu heb ik het gevoel dat ik twijfels heb over het leven dicht bij haar aanmatigende ouders en het hebben van een vrouw die niet goed met problemen om kan gaan.

Natuurlijk wil ik eraan werken, maar...

Is scheiden een goede manier om een ​​huwelijk te redden? Kan het werken?
Waarom doen vrouwen soms zo dom? Is het normaal? Ben ik ongevoelig?

Ik verdenk geen andere man. Ik heb geen woedeproblemen en ik ben niet lui of arm (ook niet rijk). Ik ben redelijk verzorgd en niet lelijk. Ik ben niet saai en mijn vrouw en ik kunnen het meestal goed met elkaar vinden en we lachen een paar keer. Ze zegt alleen dat 'jij niet, ik ben het'-regel die ik niet begrijp - een deel ervan is dat ik haar heb verwaarloosd... dus ik ben het natuurlijk ook.

Ik begrijp niet waarom we het niet gewoon kunnen repareren - of is dat het probleem?

Antwoord
In plaats van je af te vragen, vraag je gewoon:"Wat zit er achter je verlangen om uit elkaar te gaan? Als je er zeker van bent dat dit het ontroerende ding is, zal een tijdje terug bij haar ouders haar misschien "genezen". Als het iemand anders is, zal het tenminste "call" de kaarten. Mensen moeten onthouden dat het bedrieglijke "gelukkig zijn" de belangrijkste gemoedstoestand is om in te verkeren en we zouden er allemaal naar moeten verlangen, en het als een doel hebben. Zodra koppels ontdekken dat ze dat niet zijn gelukkig zijn, moeten ze een strategie in gang zetten om gelukkig te worden en daar vervolgens in een afgesproken tempo naartoe werken, en het pad van tijd tot tijd herzien om te zien of ze nog op het goede spoor zitten, en geduld hebben. haar verliezen in de proefscheiding, is het echt de moeite waard om te proberen vast te houden aan iets dat misschien nooit is wat jullie allebei willen?Dat is de beslissing die jullie allebei op de een of andere manier moeten nemen...

Rekening