De Griswold v. Connecticut zaak werd beslist op 7 juni 1965. Deze zaak was belangrijk omdat het Hooggerechtshof oordeelde dat getrouwde mensen het recht hadden om anticonceptie te gebruiken. Het effende in wezen de weg voor de reproductieve privacy en vrijheden die vandaag de dag bestaan. Voorafgaand aan deze zaak was het gebruik van anticonceptie beperkt of verboden.
In 1960 waren er veel staten met wetten (meestal aangenomen ergens in de late 1800) die de reclame en verkoop van voorbehoedsmiddelen aan banden legde. Sommige staten, zoals Connecticut en Massachusetts, hebben het gebruik van anticonceptie helemaal verboden.
In de staat Connecticut was het gebruik van anticonceptie zelfs strafbaar met een $ 50 boete en/of maximaal een jaar gevangenisstraf. De wet verbood het gebruik van "elk medicijn, medicinaal artikel of instrument om bevruchting te voorkomen". De wet stelde verder dat "iedere persoon die een ander helpt, bijstaat, raad geeft, veroorzaakt, inhuurt of beveelt om een misdrijf te plegen, kan worden vervolgd en gestraft alsof hij de hoofdovertreder is." Hoewel deze wet in 1879 werd ingevoerd, werd ze bijna nooit gehandhaafd.
In 1961, Estelle Griswold (uitvoerend directeur van de Planned Parenthood League of Connecticut) en Dr. C. Lee Buxton (voorzitter van de afdeling Verloskunde aan de Yale University School of Medicine) besloot een anticonceptiekliniek te openen in New Haven, Connecticut, met als voornaamste doel de grondwettelijkheid van de wet van Connecticut aan te vechten. Hun kliniek gaf informatie, instructies en medisch advies aan getrouwde mensen over manieren om conceptie te voorkomen. In de kliniek zouden ze ook de vrouwen (vrouwen) onderzoeken en voor elk van hen het beste anticonceptiemiddel of materiaal voorschrijven.
Griswold was gefrustreerd door de wet van Connecticut omdat het vrouwen werd die ook anticonceptie wilden als hun dokters tot criminelen. De kliniek werkte alleen van 1 november tot 10 november 1961. Na slechts 10 dagen open te zijn geweest, werden zowel Griswold als Buxton gearresteerd. Ze werden vervolgens vervolgd, schuldig bevonden en kregen elk een boete van $ 100. Hun veroordeling werd bevestigd door de Afdeling van Beroep van het Circuit Court en het Hooggerechtshof van Connecticut. Griswold ging in 1965 in beroep tegen haar veroordeling bij het Amerikaanse Hooggerechtshof.
In Griswold v. Connecticut , Estelle Griswold en Dr. C. Lee Buxton betwistten dat de wet van Connecticut tegen het gebruik van anticonceptie in strijd is met het 14e amendement, waarin staat:
"Geen enkele staat mag een wet maken of handhaven die de voorrechten of immuniteiten van burgers van de Verenigde Staten; noch zal enige staat een persoon het leven, de vrijheid of eigendom ontnemen, zonder een behoorlijke rechtsgang; noch zal een persoon de gelijke bescherming van de wetten ontzeggen" (Amendement 14, sectie 1).
Op 29 maart 1965 bepleitten Estelle Griswold en Dr. Buxton hun zaak. van de Hoge Raad. Zeven rechters zaten de hoorzitting voor.
De zaak werd op 7 juni 1965 beslist. In een 7-2-beslissing, de rechtbank oordeelde dat de wet van Connecticut ongrondwettelijk was omdat deze in strijd was met de Due Process Clause. De rechtbank stelde verder dat het grondwettelijke recht op privacy gehuwde paren het recht garandeerde om zelf te beslissen over anticonceptie. Rechter William O. Douglas schreef de mening van de meerderheid.
Deze beslissing van het Hooggerechtshof vernietigde een wet in Connecticut die anticonceptie en het gebruik ervan verbood van anticonceptie. De uitspraak erkende dat de Grondwet niet expliciet iemands algemene recht op privacy beschermt; de Bill of Rights creëerde echter penumbra's, of privacyzones, waarin de overheid zich niet mocht mengen.
Het Hof stelde dat het recht op huwelijkse privacy intrinsiek was in de Eerste, Derde, Vierde, vijfde en negende amendement. De uitspraak stelde verder vast dat het recht op privacy in de huwelijksrelatie een niet-opgesomd recht is (een recht dat wordt afgeleid uit de taal, geschiedenis en structuur van de grondwet, hoewel niet uitdrukkelijk in de tekst genoemd) dat inherent is aan de betekenis van het negende amendement. Eenmaal op deze manier gekarakteriseerd, wordt dit recht op huwelijkse privacy beschouwd als een van de fundamentele vrijheden die door het veertiende amendement worden beschermd tegen inmenging door de staten. De wet van Connecticut schond dus het recht op privacy binnen het huwelijk en werd ongrondwettelijk bevonden.
De Griswold v. Connecticut uitspraak bepaalde in wezen dat privacy binnen een huwelijk een persoonlijke zone is die niet toegankelijk is voor de overheid. Volgens de mening van het Hof van Justitie Douglas,
“De onderhavige zaak betreft dus een relatie die binnen de gecreëerde privacyzone ligt door een aantal fundamentele grondwettelijke waarborgen. En het betreft een wet die, door het gebruik van voorbehoedsmiddelen te verbieden in plaats van de productie of verkoop ervan te reguleren, haar doelen tracht te bereiken door middel van een maximale destructieve impact op die relatie... Zouden we de politie toestaan de heilige plaatsen van het huwelijk te doorzoeken? slaapkamers voor veelbetekenende tekenen van het gebruik van voorbehoedsmiddelen? Het idee alleen al is weerzinwekkend voor de noties van privacy rond de huwelijksrelatie. We hebben te maken met een recht op privacy dat ouder is dan de Bill of Rights... Het huwelijk is een samenkomen ten goede of ten kwade, hopelijk blijvend en intiem in de mate van heiligheid.... Toch is het een associatie met een even nobel doel als elk ander betrokken bij onze eerdere beslissingen.”
Hoewel de Griswold v. Connecticut uitspraak legaliseerde het gebruik van anticonceptie, deze vrijheid was slechts toegepast op echtparen. Daarom was het gebruik van anticonceptie nog steeds verboden voor personen die niet getrouwd waren. Het recht om anticonceptie te gebruiken was niet uitgebreid tot ongehuwden TOT de Eisenstadt v. Baird De zaak van het Hooggerechtshof besliste in 1972!
Griswold v. Connecticut stelde het recht op privacy alleen voor gehuwde paren. In de Eisenstadt v. Baird In deze zaak voerde de eiser aan dat het ontzeggen van ongehuwde personen het recht om anticonceptie te gebruiken wanneer gehuwde mensen anticonceptie mochten gebruiken, een schending was van de clausule inzake gelijke bescherming van het veertiende amendement. Het Hooggerechtshof vernietigde een wet in Massachusetts die het gebruik van voorbehoedsmiddelen door ongehuwde paren strafbaar stelde. Het Hof oordeelde dat Massachusetts deze wet niet kon afdwingen tegen gehuwde paren (vanwege Griswold v. Connecticut ), dus functioneerde de wet als "irrationele discriminatie" door ongehuwde paren het recht op voorbehoedsmiddelen te ontzeggen. Dus de Eisenstadt v. Baird besluit stelde het recht van ongehuwde mensen vast om anticonceptie te gebruiken op dezelfde basis als gehuwde paren.
De Griswold v. Connecticut beslissing heeft geholpen om de basis te leggen voor een groot deel van de reproductieve vrijheid die momenteel door de wet is toegestaan. Sinds deze uitspraak heeft de Hoge Raad het recht op privacy in tal van rechtszittingen aangehaald. De Griswold v. Connecticut het precedent scheppen voor de totale legalisering van anticonceptie, zoals bepaald in de Eisenstadt v. Baird geval.
Bovendien vormde het recht op privacy de hoeksteen van de historische Roe v. Wade Hooggerechtshof zaak. In Roe v. Wade , heeft het Hof bepaald dat het recht van vrouwen om te kiezen voor abortus wordt beschermd als een privébeslissing tussen haar en haar arts. Het Hof oordeelde verder dat het verbieden van abortus in strijd zou zijn met de Due Process Clause van het Veertiende Amendement, dat bescherming biedt tegen staatsmaatregelen die in strijd zijn met het recht op privacy (inclusief het recht van een vrouw om haar zwangerschap te beëindigen).
