De baby leert lopen. Het is zo geweldig om te zien. Ik had altijd de indruk dat de baby op een noodlottige dag plotseling de plastic zak of hanger of wat dan ook waarmee ze aan het spelen waren opzij zou gooien, een glinstering in hun ogen zou krijgen en dan zou opstaan alsof ze door marionettenkoorden werd getrokken. Daarna begonnen ze voorwaarts te gaan, eerst aarzelend, maar dan met verve.
Ik ben me gaan realiseren, zoals met de meeste dingen, dat het echt zoveel subtieler is dan dat.
Op een dag merkte ik dat ze iedereen en hun manier van vervoer in de gaten hield. Sommige mensen bewogen zich heel snel, met grote stappen en anderen – die dichter bij haar lengte – bewogen langzamer en met kleinere stappen. Ze begon langs meubels te bewegen, verbaasd over wat die twee benen van haar konden doen. Toch was crawlen veel efficiënter.
Maar toen begon ze aan te geven dat ze wilde 'oefenen met lopen'. Als Nick thuiskwam van zijn werk, kroop ze naar hem toe en trok zich op zijn benen omhoog. Hij hield dan haar handen vast terwijl ze door de kamer liep. Dit was erg spannend voor haar; hele nieuwe werelden gingen open, evenals nieuwe niveaus om te verkennen.
Op een dag 'oefende' ze haar lopen en Nick hield haar in evenwicht, helemaal alleen. Op dat moment deed ze een paar stappen naar voren in zijn armen. Zowel hij als ik barstten uit in gejuich en geklap. Ze keek ons gewoon aan alsof ze geen idee had wat er aan de hand was - dit was duidelijk iets waar ze al een tijdje aan werkte - waar waren we al die tijd?!
Sindsdien zet ze elke dag meer en meer stappen, elke keer met meer en meer zekerheid. Er was geen echt duidelijk moment waarop ze plotseling haar spreekwoordelijke boeien en kettingen afwierp en door het huis begon te huppelen.
En ik denk dat mijn punt met dit hele ding is dat alles subtieler lijkt te zijn dan we denken dat het zou moeten zijn. Alles verandert voortdurend en nieuwe ideeën komen tot wasdom terwijl oude sterven. Dit is de manier van leven. Over het algemeen is er geen plotseling bewustzijn; er is alleen onze dagelijkse strijd. Maar af en toe krijgen we een klein sprankje en beginnen we kleine stapjes te zetten.
Ik ben een moeder die zich inzet om thuis te blijven bij mijn kind. Ik zet me ook in om manieren te vinden om ons inkomen van thuis uit aan te vullen; idealiter zou ik dit willen doen door te schrijven, omdat dit mijn passie is. Ik ben vaak sarcastisch, cynisch en rauw in mijn schrijven. Ik ben altijd eerlijk.
