Waarom ik gemengde huwelijken niet zomaar accepteer

Waarom ik gemengde huwelijken niet zomaar accepteer

In de afgelopen twee jaar zijn invloedrijke conservatieve rabbijnen begonnen te flirten met het sluiten van gemengde huwelijken en met het versoepelen van de bekeringsnormen, of op zijn minst de handen uit de mouwen stekend tegen de traditionele endogamienorm van het jodendom en het leed dat het veroorzaakt bij interreligieuze gezinnen.

Gezien de wijdverbreide gemengde huwelijken - 58% van alle Amerikaanse joden die sinds 2000 trouwen, zijn niet-Joden getrouwd - lijkt het onwaarschijnlijk dat mijn collega's in het conservatieve rabbinaat het tij voor onbepaalde tijd zullen weerstaan. Maar ik hoop dat we dat doen. Het conservatieve jodendom zou worden versterkt als we blijven volhouden dat de integriteit van joodse huwelijken vereist dat beide partners zich ertoe verbinden als joden te leven.

Ik sta niet op endogamie vanwege enige reactionaire instincten. Ik steun enthousiast het liberale beleid op het gebied van homoseksualiteit en gendergelijkheid, ook al verwerpen deze traditionele normen.

Ik word ook niet voornamelijk gedreven door grimmige demografische gegevens, hoewel het pleitbezorgers van gemengde huwelijken echt zou moeten ontnuchteren. Niemand mag optimistische beleidsconclusies trekken zonder rekening te houden met de bevinding in 2013 van het Pew Research Center dat slechts 20% van de getrouwde ouders hun kinderen als joods opvoeden door religie, terwijl bijna twee keer zoveel, 37%, hun kinderen niet als joods opvoeden op wat voor manier dan ook. Daarentegen voedt 96% van de getrouwde ouders hun kinderen op als joods volgens religie.

In plaats daarvan vraagt ​​deze conservatieve rabbijn:hoe zou mijn jodendom eruitzien als ik een meer liberale benadering van gemengde huwelijken zou hebben?

Het lijkt mij dat degenen die flirten met meer toegeeflijk beleid benadrukken wat marginaal zou moeten zijn en negeren wat centraal zou moeten staan. Zoals alle goede liberalen willen ze mensen bevestigd en gelukkig laten voelen, wat waardige doelen zijn. Maar ze focussen te veel op individuele keuzes en te weinig op gedeelde gemeenschap.

Ik begrijp waarom rabbijnen ja willen zeggen tegen Bridget en Bernie (personages in een actuele sitcom uit de jaren 70, young'uns). De meeste rabbijnen zijn aardige mensen die onze gemeenteleden liever vieren dan teleurstellen. Laten we ook eerlijk zijn:gemeenschapsrabbijnen leven en sterven door onze relaties. Dus naast onze emotionele banden en ethische instincten, hebben we er een gevestigd belang bij om gemeenteleden gelukkig te maken. Het doet pijn om nee te zeggen tegen Bernie's ouders, vooral als ze vertrekken naar de hervormingssynagoge.

Degenen die voorstander zijn van het sluiten van gemengde huwelijken houden vol dat deze stap de Joodse gemeenschap warmer en toegankelijker zou maken. Hoe mooi je het ook zegt, weigeren om iemands bruiloft te volbrengen betekent een wrede afwijzing. Het is beter om het gemengde huwelijk te sluiten, zeggen advocaten, om het paar later naar meer Joodse ervaring, gemeenschap en onderwijs voor hun kinderen te trekken.

Bovendien zijn wij Amerikanen een romantisch ras. Liefde is alles wat je nodig hebt, nietwaar? Als menselijke liefde "zo heilig is als maar kan", zoals Berkeley's rabbijn Menachem Creditor onlangs aan The New York Times vertelde, dan lijkt het afwijzen van het huwelijk van een paar omdat één partner de verkeerde religie heeft, nou ja, monumentaal onheilig, om nog maar te zwijgen van onverdraagzaamheid.

Als 'liefde' en 'openheid' overtuigend lijken, is dat omdat ze te maken hebben met individuele vervulling, niet met religieuze gemeenschap. Wij zijn Amerikanen van de 21e eeuw, achterkleinkinderen van de Verlichting die waarde hechten aan vrijheid en het nastreven van geluk. Mensen bloeien alleen als ze vrij zijn.

Foto:paarse bruidsmeisjesjurken

Hoe belangrijk vrijheid echter ook is, het klassieke jodendom oriënteert zich op een ander kompas. Inherited Judaism is zinvol dankzij zijn gedeelde normen, gedeelde verantwoordelijkheden en gedeelde ambities, afgeleid van een gemeenschappelijk verleden, wijzend op een gemeenschappelijke toekomst. We hebben altijd geweten dat individuen atomen zijn, maar alleen als we deel uitmaken van een molecuul kan de Joodse familie dat gevoel van gedeelde geschiedenis en lotsbestemming geven.

Dat is de reden waarom conservatieve joden in ieder geval niet durven te aanbidden in dat Amerikaanse heiligdom van 'wat het beste voor je is'. Onze traditie roept ons in plaats daarvan op om gedeelde normen aan te nemen om ons gedeelde verleden te eren en vooruit te gaan naar onze gedeelde toekomst. Tegen onderling getrouwde stellen zou ik zoiets als dit zeggen:

Het jodendom is een verbond onder ons volk en tussen God en ons. Het is veeleisend. Maar dat maakt het diep. Verbind alstublieft uw individuele levens met deze eeuwige gemeenschap, die groter is dan wij en toegewijd is aan hogere missies dan ons eigen geluk (hoewel we willen dat u gelukkig bent). Aan degenen die niet joods zijn, sluit je aan bij onze mensen. Maak onze geschiedenis en het lot de uwe. Als je ervoor kiest om nu niet mee te doen, maak je geen zorgen, we zullen op je wachten en hopen dat je op een dag je partner en kinderen wilt vergezellen. Houd voor nu een burgerlijk huwelijk en we wensen je Mazel Tov.

Er is niets immoreel aan het trouwen met heidenen. Het maakt je geen slecht mens. Maar extra lasten en extra obstakels maken het wel moeilijker voor interreligieuze gezinnen om zich aan Israëls verbond te houden. Niet onmogelijk, wel moeilijk. De enige manier om te slagen is door het verbond en uw lidmaatschap ervan te vereren.

Maar door een interreligieus paar een of andere vorm van Joods huwelijk aan te bieden, communiceren rabbijnen in plaats daarvan dat de Joodse traditie een prachtige, diepgaande spirituele bron is waarvan individuen kunnen proeven wanneer het de juiste toon toevoegt die hun persoonlijke leven verbetert. Dat is waar, maar niet voldoende. Want hoewel een niet-bekeerde niet-Joodse echtgenoot zou kunnen zeggen dat haar joodse huwelijksceremonie haar echtgenoot of haar schoonfamilie behaagde, of lief was, kan het niet haar eigen huwelijksceremonie zijn en kan het haar dus niet oproepen om zich bij ons gedeelde verleden, onze gedeelde toekomst en gedeelde missie aan te sluiten.

Als heterodoxe maar halachische jood haast ik me eraan toe te voegen dat traditionele normen niet noodzakelijk de beste zijn. Ik vier de radicale transformaties van mijn beweging op het gebied van gendergelijkheid en seksualiteit - niet omdat ze de sfeer van vrijheid en privacy voor vrouwen en homoseksuele mannen en lesbiennes hebben vergroot om hun geluk na te streven, maar omdat ze mensen hebben geholpen om het verbond beter na te komen, waardoor meer Joden meer kunnen doen mitswot en betere gezinnen bouwen.

Het vieren van interreligieuze bruiloften kan die lat niet opruimen. Het zou in plaats daarvan een heilige verbondstraditie verminderen en het risico lopen dat het liberale jodendom een ​​mengelmoes van traditionele gebaren wordt die individuen misschien wel kunnen behagen, maar niets van hen eisen.

Kan er een duidelijker voorbeeld zijn van een dergelijk dilettantisme dan een recent rapport over een interreligieus echtpaar dat zo serieus is over hun respectievelijke geloofsovertuiging dat ze tijdens Pesach samen de katholieke communie vieren boven de gewijde matse? Dat maakt hen noch oplettende Joden, noch deel van het Lichaam van Christus. Het maakt ze onsamenhangend.

Uiteindelijk is gemengde huwelijken niet het probleem, en rabbijnse ambten zijn geen oplossing. De vraag is of wij rabbijnen alleen de relatief karige belofte doen dat het jodendom ons leven kan verrijken, of leren dat er geen jodendom kan zijn zonder de verbondsgemeenschap van joden.

Lees meer:rode bruidsmeisjesjurken

Het leven bestaat niet uit het hebben van goede kaarten, maar uit het goed spelen van de kaarten die je hebt. houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden dichterbij.