Hoewel sommigen misschien beweren dat mode en politiek niets te maken hebben met het feit dat ze in dezelfde zin worden genoemd, ben ik het daar niet mee eens.
Mijn interesse in mode van jongs af aan kwam voort uit een fascinatie voor het doel van kleding buiten het praktische. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door de manier waarop persoonlijke stijl fungeert als een non-verbale retoriek die we gebruiken om met elkaar te communiceren wie we zijn.
Psychologen hebben afgeleid dat het ons slechts 3 seconden kost om een oordeel over iemand te vellen op basis van hun uiterlijk. Dat is een kortstondig oordeel, maar toch een oordeel. En hoewel het deprimerend oppervlakkig lijkt, zijn mensen intrinsiek bedraad om zaken als geslacht, sociale klasse en statussymbolen uit elkaars uiterlijk te ontcijferen - en kleding speelt hierin een grote rol.
Net als politiek is mode paradoxaal genoeg elitair en tegelijkertijd democratisch. Natuurlijk, de mode-industrie lijkt misschien een exclusieve club gehuld in mystiek en glamour, maar aan het eind van de dag, of liever het begin, staat iedereen op en trekt kleren aan (tenzij je een naturist bent natuurlijk).
En of je nu op de eerste rij staat, of er geen moer om kunt geven of de jaren zeventig een heropleving maken voor SS15; (Ter info:dat zijn ze) je denkt waarschijnlijk na over wat de outfit die je elke dag draagt tot op zekere hoogte aan de wereld overbrengt - of het nu gaat om het aantrekken van een pak om er netjes en professioneel uit te zien voor een sollicitatiegesprek, of het dragen van een bepaald merk om je loyaliteit te tonen tot een stijlstam.
Maar hoewel onze persoonlijke stijlbeslissingen behoorlijk subtiel en zelfs onbewust kunnen zijn, worden de kleermakerskeuzes van politici vaak veel meer overwogen dan het lijkt. Het is tenslotte absoluut noodzakelijk dat politici (en hun spindoctors) alles in het werk stellen om uit te dragen en te verstevigen wie ze zijn en waar ze voor staan.
Politieke figuren hebben dit in de loop der jaren op verschillende manieren met wisselend succes gedaan. Hier zijn een paar van mijn favoriete politieke modestatements van vroeger en nu, noem het de alternatieve 'Downing Street Catwalk' als je wilt.
Hoewel ik me wilde concentreren op Britse politieke figuren, kon ik Michelle Obama niet weglaten, die een pro is als het gaat om kleermakersdiplomatie. Bij internationale staatsdiners heeft de first lady een traditie ontwikkeld van het dragen van ontwerpers uit het land dat wordt geëerd. Hoogtepunten zijn onder meer het eerste staatsdiner met de premier van India in 2009, waarvoor ze een gouden jurk koos van de Indiaas-Amerikaanse ontwerper Naeem Khan, en de asymmetrische paarse jurk van de Koreaans-Amerikaanse ontwerper Doo-Ri die ze droeg naar de Zuid-Koreaans staatsdiner in 2011. En meest recentelijk, het Japanse staatsdiner vorige week, waarvoor ze een jurk van saffiertule aantrok, ontworpen door de Japans-Amerikaanse ontwerper Tadashi Shoji.
Terwijl Sam Cam vaak wordt aangekondigd als een soort modemartelaar omdat hij zich verwaardigt om in de winkelstraten te winkelen, is dat niet altijd het geval geweest voor haar man David Cameron. Toen hij aantrad, kreeg de leider van de conservatieve partij kritiek omdat hij een Richard James-kostuum van £ 3.500 van Savile Row droeg. Maar sinds hij premier is geworden, heeft hij naar verluidt wat bezuinigd op zijn kledingbudget. Cameron beweerde eerder dit jaar dat hij nu alleen nog maar Marks &Spencer-pakken draagt voor £ 400 per stuk, hoewel sommige experts denken dat deze zorgvuldig zijn gemaakt om hun pasvorm te verbeteren.
De eerste minister van Schotland en leider van de Scottish National Party, Nicola Sturgeon, is toegewijd aan het vertegenwoordigen van Schotland, wat ook duidelijk te zien is in haar garderobe. Sturgeon kiest er vaak voor om ontwerpen van kleine Schotse merken zoals Totty Rocks te dragen voor openbare optredens.
Als je de premier bent, is het steunen van Britse industrieën een goede PR-actie. Tony Blair verdedigde Britse ontwerpers zoals Paul Smith, evenals high street shops zoals Marks &Spencer toen hij op kantoor was. Sinds zijn vertrek heeft hij bijna uitsluitend gewinkeld bij het Italiaanse merk Armani.
Net als de sigaar van Churchill, werd de boxy zwarte handtas van ex-premier Margaret Thatcher zo synoniem met haar dat de term 'handbagging' een synoniem werd voor de manier waarop Thatcher omging met haar politieke tegenstanders. De iconische handtas van Thatcher werd in 2011 verkocht voor £ 25.000 op een liefdadigheidsveiling.
Lees meer:bordeauxrode bruidsmeisjesjurken uk|koningsblauwe bruidsmeisjesjurken
Sheinbridal staat bovenaan bij het selecteren van trouwjurken en bruidsmeisjesjurken voor mensen. Welke jurken je ook wilt en welke jurken je ook leuk vindt, je kunt het vinden op sheinbridal.co.uk, die allerlei soorten jurken in stijlen, kleuren aanbiedt
