Het gebruik en de acceptatie van koosjere pruiken

Kosjere pruiken zijn een verwijzing naar pruiken van echt haar die zijn geconstrueerd in overeenstemming met met Joodse normen. Deze pruiken krijgen een certificering van een rabbijn die toezicht houdt op hun constructie en ervoor zorgt dat ze volledig voldoen aan de regels die zijn vastgelegd door halachische vereisten. Dit werd een norm kort na de grote controverses die in 1990 en 2005 plaatsvonden over het feit dat haar van Indiase oorsprong in de pruiken werd gebruikt. Er ontstond een discussie over de vraag of het haar dat tijdens heidense, in dit geval hindoeïstische religieuze ceremonies moesten als onrein worden beschouwd. Deze gedachtegang was gebaseerd op het feit dat joden op geen enkele manier mogen profiteren van daden die afgodenaanbidding bevorderen of volgen. Omdat de hindoeïstische religie gebaseerd is op afgodenaanbidding, was men van mening dat dergelijk haar niet zou passen bij het maken van pruiken voor joden. Men was van mening dat dergelijke aankopen niets goeds konden opleveren. Rabbijnen voerden volledige onderzoeken uit om te zien of er iets was dat in strijd was met de halachiale vereisten, maar alleen het nieuws van dit onderzoek was voldoende om de vraag naar pruiken van Indiaas haar te verminderen. . De hele vraag had te lijden van een aantal echt slechte publiciteit. Om het tekort aan te vullen, begon haar uit Aziatische landen en dat van Europa populairder te worden. Vooral haar uit Europese en westerse landen werd verondersteld raciaal dichter bij de Joodse gemeenschap te staan. Koosjere pruiken worden tegenwoordig gemaakt van haar uit Oost-Europa en Azië. In de meeste gevallen is het haar uit Aziatische gemeenschappen gekleurd en is de textuur veranderd. Europees haar wordt grotendeels gelaten zoals het is en daarom ook wel "maagdelijk" haar genoemd. Kosher-pruiken zijn ook gemaakt van synthetische vezels en zijn van zo'n hoge kwaliteit dat je ze zelfs voor echt haar kunt aanzien. Ze vervangen soms natuurlijk haar omdat de initiële investeringen hoog kunnen zijn en het onderhoud en onderhoud ook duur kunnen zijn. En ondanks het feit dat rabbijnen de moeite nemen om pruiken van de oplettende gemeente te certificeren, zijn er verschillende vrouwen die liever geen pruik gebruiken helemaal niet en zou het liever doen met sjaals en andere vormen van hoofdbedekking om het haarverlies goed te maken. Voor een getrouwde vrouw is haar haar het symbool van haar sensualiteit en vrouwelijkheid en mag het niet met andere mannen worden gedeeld. Voor vrouwen die in deze beperkingen geloven, passen zelfs koosjere pruiken soms niet in het schema van de dingen voor hen.