Er werden meer dan 75 miljoen "babyboomers" geboren tussen 1946 en
1964. We worden beschouwd als de best opgeleide, rijkste,
gezondste, meest talentvolle generatie in de Amerikaanse geschiedenis.
We hebben veel meer kansen en opties dan onze ouders
ooit hebben gehad en toch is onze generatie ook de meest depressieve
generatie in de Amerikaanse geschiedenis.
Onderzoekers zeggen dat dit komt door het gevoel van verlies en spijt
dat we in deze periode ervaren. En hoewel ik het hier mee eens ben, weet ik ook dat er zich hier een groter verhaal afspeelt
een van perspectief en houding.
Ergens tussen de 40 en 55 jaar verschuift ons perspectief
en we stellen veel 'wat als'-vragen zoals:
Wat als ik met iemand anders was getrouwd? Wat als ik kinderen had gehad? Wat als ik geen kinderen had gehad? Wat als ik klaar was met school?
Dan zijn er ook de verliezen van kinderen die het huis uit gaan, carrières
beëindigen, relaties die veranderen en ouders die ouder worden.
De grote belofte van midlife gaat over vooruitgang en
transformatie. We hebben de mogelijkheid om oude spijt los te laten,
onvoldoende banen te verlaten, opnieuw te onderhandelen over de voorwaarden van onze
relaties, terug naar school te gaan of een bedrijf te starten. Dit is
het moment om het ongeleefde deel van ons leven te herontdekken. Midlife
vraagt ons om meer te zijn dan we voorheen waren. Maar vaak
wanneer de oproep is binnengekomen, zijn we doof en negeren we het
bericht. Maar voortdurend nee zeggen tegen de oproep is een
vitaal en authentiek deel van ons afsluiten.
De oproep beantwoorden vereist moed, geloof in jezelf en
de tijd nemen voor wat introspectie.
Geloven dat er een nieuwe weg voor ons opengaat, kan
opwindend zijn. Maar de duidelijke richting die we zoeken zal zich niet laten zien
terwijl we rennen.
Onze generatie is gewend om elk moment druk te zijn. We zijn
gebruikt aan het ritme van checklists en prestaties, we hebben
het moeilijk om een stap terug te doen en het geduld op te brengen dat nodig is om
wachten tot een nieuwe richting duidelijk wordt.
Als de eerste helft ging over het stellen van veel vragen,
de tweede helft zal de antwoorden geven als we de tijd kunnen nemen om
ze te horen. Door stil te worden en naar binnen te keren, kan het pad
zichzelf openbaren.
Velen hebben gezegd dat het niet de bedoeling is dat we onze tweede helft
hetzelfde leven als onze eerste... en waarom zouden we? In veel opzichten zijn we,
sterker, wijzer, minder bang
Dit is een tijd van vele gemengde zegeningen; aan de ene kant zullen we
verlies en spijt ervaren. Aan de andere kant hebben we een keuze
wanneer we reageren op deze levensgebeurtenissen.
Dus als de oproep komt...hoe beantwoord je die?
