De eerste keer dat het gebeurde, was ik begin twintig en hing ik op weg naar mijn werk in een overvolle metro in New York City. Ik droeg een nauwsluitende T-shirtjurk, een die ik om redenen die spoedig huiveringwekkend duidelijk zullen worden, vervolgens de kattenbak schrobde en vervolgens gooide. De zittende vrouw waar ik voor stond ontmoette mijn ogen en glimlachte. Toen stond ze op. Ik glimlachte terug en stapte opzij zodat ze naar de deur kon gaan. Ze stond naast me.
"Wil je zitten?" vroeg ze vriendelijk. "Ik herinner me hoe moe ik was tijdens mijn zwangerschap. Je ziet eruit alsof je in je tweede trimester zit, het wordt makkelijker."
Als ik zwanger was geweest, zou haar daad van vrijgevigheid me waarschijnlijk in de F-trein hebben laten bevallen.
Maar dat was ik niet. (Toch nam ik plaats.)
Af en toe krijg ik nog een zitplaats in de trein aangeboden, dankzij een buik die altijd een kamer binnenkomt een fractie van een seconde voordat de rest van mij dat doet.
Elke vrouw heeft haar eigen hang-ups over een lichaamsfout, maar slappe buikspieren lijken een universele zere plek te zijn. In een recente FITNESS-enquête stonden ze op nummer één op de lijst met probleemzones die vrouwen wilden oplossen. Niet alleen is mijn appelvormige midden een preoccupatie van mij geweest sinds ik een tween was, het is ook het onderwerp geweest van artikelen die ik heb geschreven (zoals deze) en het voorwerp van letterlijk honderden pogingen van mijn kant om te accepteren en/ of maak het plat. Pas nadat ik een tweeling had gekregen, legde ik me er min of meer bij neer dat mijn buik voorgoed gelei was.
Dus toen mijn redacteur bij FITNESS op mijn blog las dat ik dacht dat mijn buikspieren permanent "uitgerekt" waren en ik de buikspieren-dvd's die ze me had gegeven had opgegeven, vroeg ze of ik een meer wetenschappelijke benadering wilde volgen. Ik dacht, zeker. God weet, eindeloze crunches hebben me niet ver gebracht. Ze regelde een afspraak voor me in het gerenommeerde Women's Sports Medicine Center in het Hospital for Special Surgery in New York City, waar ik een echo zou krijgen om erachter te komen wat er echt aan de hand is met mijn middel.
Ik was helemaal over het idee om een scan te krijgen. Ik vermoedde sterk dat ik had wat veel vrouwen die zwanger zijn geweest, diastasis recti of gescheiden buikspieren hebben. Dat zou niet verklaren waarom ik altijd een hond heb gehad, maar het zou gedeeltelijk kunnen verklaren waarom ik er nu een had. "Diastase recti treedt op wanneer de buikspieren langs de middellijn scheiden vanwege een groeiende baarmoeder", zegt Virginia Lupo, MD, voorzitter van de afdeling verloskunde en gynaecologie van het Hennepin County Medical Center in Minneapolis. "Het heeft niets te maken met het feit of de spieren sterk zijn of niet." Dat betekent dat het geen verschil maakt of je buikspieren van staal of brij zijn; de kans dat ze uit elkaar trekken hangt af van de sterkte van het bindweefsel dat ze samensmelt. In een onderzoek onder vrouwen niet lang nadat ze waren bevallen, had 68 procent de aandoening boven hun navel en 32 procent daaronder. (Diepe adem:de buikspieren van de meeste vrouwen komen na een tijdje vanzelf weer in elkaar, zelfs als we ons niet haasten naar de Pilates-les zodra we het goed vinden om te oefenen.) Hoe meer zwangerschappen een vrouw heeft gehad, hoe groter de kans dat ze diastase recti hebben. Ik heb maar één zwangerschap gehad, maar het was een dubbele, dus de kans was groot dat dit een deel van mijn probleem was.
Laten we één ding duidelijk maken:Gisele Bundchen en ik - en jij trouwens - hebben min of meer dezelfde buikspieren. Het belangrijkste dat ons onderscheidt, naast die Victoria's Secret-catalogusomslagen, is de hoeveelheid vet die we eromheen pakken. Appelvormen, zoals ik, zijn genetisch voorbestemd om extra pudge rond het middengedeelte te dragen in plaats van in de kont, heupen en dijen, net als peren - niet dat we mogen kiezen. Als we konden, zouden we allemaal een derde type kiezen:Gisele's schijnbaar vetvrije lichaamsbouw. (Je middel ziet er meer uit, inclusief lange taille en brede heupbeenderen, maar we hebben het nu over vet en spieren.)
Klap een anatomieboek open en je kunt zien wat er achter een sixpack zou zitten als je er een had. Onder de huid en eventueel onderliggend onderhuids vet kom je bij de spieren; de bovenste die langs de voorkant loopt, is de rectus abdominis. Omdat het de opzichtige sixpack-spier is, die zich het dichtst bij het huidoppervlak bevindt, zou je kunnen denken dat de rectus de sleutel is tot hoe plat je buik eruitziet, maar dat is slechts één laag van de ui. De interne en externe obliques lopen omhoog langs de zijkanten en geven je niet alleen die mooie rimpelingen, maar houden je taille ook een beetje vast; de transversus abdominis is een diepere spier die je centrum omringt en omsluit als een obi. Al die spieren bepalen hoe je buikspieren eruitzien (we zullen later zien hoe je ze kunt trainen). Dan heb je bindweefsel, de fascia, die alles bij elkaar houdt.
Onderzoek heeft zich gericht op twee soorten buikvet:het eerder genoemde onderhuidse vet is de rolly squish bovenop je ribbenkast en taille die je kunt vastpakken en die verdwijnt als je afvalt. Visceraal vet, dat zich ophoopt rond uw organen, wordt in verband gebracht met allerlei stofwisselingsproblemen die uw risico op diabetes en hartaandoeningen kunnen verhogen. Volgens een Canadese studie zijn sommigen van ons genetisch meer vatbaar voor visceraal vet, dat "de buikspieren naar buiten kan duwen", zegt Thomas Nesser, PhD, universitair hoofddocent bewegingswetenschappen aan de Indiana State University in Terra Haute, waardoor je die ronde kijk. Wat mij betreft, ik ben tegenwoordig op mijn dunst - wat, hoewel niet mager, behoorlijk dun is - maar ik heb nog steeds een paar rollen van het relatief goedaardige soort vet. Ik zou niet weten of ik de andere soort had tot de echo.
De grootste reden waarom mensen zonder overgewicht geen strakke buik hebben, is dat hun buikspieren zwak, puur en eenvoudig zijn, zegt Nesser. Met andere woorden, buikspieren in bankaardappelen zijn als een gordel gemaakt van slappe stof in plaats van vezels van industriële sterkte. Maar hoe zit het met vrouwen die, net als ik, zeven jaar na de bevalling zijn en de Queen of Crunches zijn? Blijkt dat ik de neiging heb veel te doen voor mijn rectus abdominis, maar grotendeels mijn schuine en diepere transversus abdominis verwaarloost.
Om je middensectie naar binnen te trekken, moet je je ook richten op deze over het hoofd geziene gebieden en zelfs je onderrug, herinnert Nesser me, en geen van de bovenstaande zaken wordt belast tijdens je typische crunch. Die crunch-tijd kan beter worden besteed aan het doen van de oefeningen die geen spier in je midden ongemoeid laten.
Probeer deze buikspieroefeningen voor stevige, platte buikspieren
Terwijl ik op een onderzoekstafel in het Women's Sports Medicine Center lag, vroeg ik Marci Goolsby, MD, de mooie flat-ab'd arts die ik mocht bezoeken, over diastasis recti. Ze liet me een halve crunch doen op de tafel en drukte met twee vingers net onder mijn borstbeen. "Ik zie niets", zei ze, terwijl ze uitlegde dat wanneer iemands rectus abdominis-spieren erg gescheiden zijn, ze eruit springen als een omgekeerde V en de ruimte ertussen vaak zichtbaar is. 'Bij je echo zullen we meer weten.' (Toen ik Dr. Goolsby vertelde dat mijn opmerking over het hebben van "uitgestrekte" buikspieren me hier bracht, wierp ze tegen:"Buikspieren zijn niet zoals ligamenten, die hun elasticiteit kunnen verliezen wanneer ze buiten hun grenzen worden uitgerekt. Spieren hebben meer kans om de Het voelde pervers om te hopen dat de echo zou onthullen dat ik een ernstig geval van diastasis recti had. Toch dacht ik dat het mij en mijn hond een beetje los zou laten.
Een ding dat ik mijn dochters de schuld kan geven (niet dat ik dat ooit hardop zou doen) is een losse huid. Ik kreeg mijn tweeling toen ik 36 was, wat statistisch gezien aan de oudere kant is. Als je huid opgezwollen raakt als je jong bent, is de kans groot dat deze terugveert, omdat het elastine, het belangrijkste ingrediënt in elastische vezels, nog steeds die bungee-kwaliteit heeft. Maar na verloop van tijd kan de huid minder goed herstellen. Evenzo verliest uw bindweefsel, zoals de fascia die de spier omgeeft, ook aan elasticiteit.
Theoretisch vroeg ik Dr. Goolsby, als je bindweefsel helemaal losjes was, zou dat dan niet kunnen verklaren waarom je buik er niet in blijft? Ze deed het af als onwaarschijnlijk. Trouwens, "het bouwen van sterkere buikspieren zal die ligamenten ondersteunen", zegt FITNESS-adviesraadslid Michele Olson, PhD, die uitgebreid onderzoek heeft gedaan naar buikspieren aan de Auburn University in Montgomery, Alabama. Dit betekent dat je spieren de strakheid die je midden mist van overbelaste ligamenten kunnen compenseren. Ik heb 'los bindweefsel' verplaatst naar de kolom 'Niet de oorzaak van mijn hond'.
In de andere kolom ("Koop Spanx") plaats ik het "overtollige vlees" en "overtollige huid" die ik wel om mijn middel heb. Terwijl ik van de tafel sprong om naar mijn scan te gaan, wees Dr. Goolsby erop dat mijn houding slecht is. Ze zei het niet zo, maar ze liet zien hoe ik moest staan. 'Denk aan ABC,' zei ze. "Trek je buikspieren in, stop je achterste en steek je borst naar voren met je schouders naar beneden." Ta-da! Plattere buikspieren. Het voelde zelfs comfortabeler voor mijn rug.
De radioloog smeerde wat koude gel op mijn buik en gaf me een rondleiding door de binnenkant. "Je spieren zien er eigenlijk best goed uit," zei hij, schattend dat er 12 millimeter tussen mijn recti zit. De norm ligt rond de 10, dus het oordeel is dat ik gescheiden spieren niet de schuld kan geven van mijn appelvorm. 'En je hebt niet veel visceraal vet,' zei hij. "Van waar ik sta, heb je geweldige buikspieren."
Ik veronderstel dat ik een afdruk van mijn scan op mijn Miraclesuit zou kunnen plakken met het super buik-bedieningspaneel. Of misschien kan ik een T-shirt krijgen met de tekst 'Mijn radioloog staat erop dat ik geweldige buikspieren heb', voor al het goede dat het me zou doen op het strand. Of ik zou kunnen ontspannen, wat rechter staan en oefeningen doen voor mijn schuine en diepere buikspieren. Na twee trainingen voel ik me al opgesloten, dus hier kan iets aan de hand zijn. Ondertussen voelt het niet half slecht om van binnen wetenschappelijk mooi verklaard te worden.
