Verwoeste eicel/miskraam

Vraag
VRAAG:Sarah, ik logde in om informatie over de aangetaste eicel te vinden en zag dit prikbord. Ik kreeg ongeveer 3 weken geleden de diagnose van een aangetaste eicel, met een zwangerschap van ongeveer 5 weken. Ik heb nog steeds geen bloeding gehad. Sinds twee dagen zien ze nog steeds een zwangerschapszak, dus ik geloof niet dat de miskraam onopgemerkt voorbij is gegaan. Mijn hormoonspiegels zijn normaal .... moeten ze beginnen te dalen om daadwerkelijk een miskraam te krijgen? Emotioneel waren de afgelopen drie weken zo zwaar. Ik vraag me alleen af ​​hoe lang dit gaat duren. Ik weet dat je me dat niet kunt vertellen, maar enig inzicht zou nuttig zijn. Ik zou graag de details horen waarom uw ervaring zo verkeerd is gegaan, als u het niet erg vindt om te delen.

Dank u,
Jennifer

ANTWOORD:Hallo Jennifer
Ik deel graag mijn ervaring met je, daarvoor ben ik hier:0)

Ten eerste vind ik het jammer dat we elkaar onder deze omstandigheden hebben ontmoet. Wachten op een natuurlijke miskraam is een zeer verontrustende ervaring en hoe langer het duurt, hoe erger het wordt. Ik weet precies hoe je je voelt.

Ik zal mijn ervaring aan u doorgeven, het kan u helpen iets meer te begrijpen over wat er met u aan de hand is en wat u kunt verwachten.

Ik kwam erachter dat ik zwanger was toen ik een week te laat was. De 2 roze lijnen kwamen direct en sterk naar boven. Het was niet gepland, aangezien mij werd verteld toen ik begin twintig was dat het door ernstige endometriose onwaarschijnlijk was dat ik zwanger zou worden.
Mijn data werden uitgewerkt en ik kreeg te horen dat ik 4wks 5 dagen was.
Een week later had ik wat spotting. Dit was een vlekje, een lichtbruine vlek bij het afvegen, maar ik wist dat er iets niet klopte. Ik was wakker geworden met lichte buikkrampen dus belde ik de verloskundige die me adviseerde een afspraak te maken met een huisarts en te vragen om doorverwezen te worden naar de vroege zwangerschapskliniek.
Helaas (en verrassend omdat het een vrouwelijke arts was) wilde de huisarts bij wie ik was geboekt me niet sturen. Ze zei dat het veel gebeurt en dat ze met bijna 6 weken niet zouden kunnen zeggen of er iets aan de hand was. Ik geloofde haar op haar woord en aangezien het bloeden was gestopt, probeerde ik me geen zorgen te maken.

Ik was 10wks 5 dagen en kijk uit naar mijn 12wk scan. Mijn buik begon iets uit te zetten en ik voelde me zwanger! Ik was moe en een beetje misselijk, maar ik heb van elk moment genoten. Mijn partner was niet bijzonder blij, maar dit was een zegen die ik en mijn familie met open armen verwelkomden.
Ik was die dag uit geweest, maar voelde me erg onwel. Mijn partner was thuisgekomen en ik was tv aan het kijken toen ik krampen begon te krijgen. Ze voelden niet als de normale rekkrampen die je normaal gesproken tijdens de zwangerschap krijgt. Op een gegeven moment werd ik dubbelgevouwen en raakte ik in paniek. Toen ik naar het toilet ging, zag ik een donkerbruine vlek op mijn toiletpapier. Ik had weer een kramp en het donkerbruine werd rood.

Mijn partner bracht me naar het slachtoffer, die me rechtstreeks naar de Gynae-eenheid stuurde. De dokter gaf me een extranale scan, maar kon niets ontdekken. Ik dacht naïef dat ze mijn dates verkeerd hadden ingeschat, ik dacht toch niet dat ik zo ver was als ze dachten!
De dokter vroeg of ze een inwendige scan mochten doen. Ik was het ermee eens dat ze alles konden doen om erachter te komen wat er aan de hand was. Hij liet me op het scherm zien wat alles was. Er was een klein, niervormig zakje met een witte speldenprik erin. Hij belde de consulent die uitlegde dat de zwangerschap niet was ontwikkeld. De zak was erg klein en misvormd en het embryo had zich niet goed ontwikkeld. Hij zei dat het er niet goed uitzag en bood me een D&C aan, of ik kon 'conservatief management' doen en de miskraam laten gebeuren.
Ik was een tijdje versuft voordat het tot me doordrong dat de zwangerschap niet door zou gaan.
Ik zat en huilde in de armen van de verpleegsters. Ik bleef maar denken dat dit niet bij mij gebeurt, het gebeurt alleen bij andere mensen.

Ik besloot het op een natuurlijke manier te laten gebeuren en ging met een folder naar huis. Ik kreeg te horen dat het een zware menstruatie zou zijn en als ik langer dan een week bloedde, moest ik terugkomen.

Toen ik het ziekenhuis verliet, voelde het alsof mijn wereld instortte. Alles was stil blijven staan. De tijd stond stil.
Die avond belde ik mijn mama en papa. Mijn partner bleef de volgende dag thuis en we gingen uit om weer normaal te worden.

We gingen naar de supermarkt om boodschappen te doen. Ik had heel erge krampen en nadat we klaar waren met winkelen, ging ik zitten voordat we naar de auto gingen. Toen ik in de foyer zat, voelde ik een heel vreemd gevoel in mijn buik. Het was een pop. Ik was voorbereid op het bloeden en dacht dat ik naar het toilet zou gaan om te controleren of alles in orde was.
Ik ging op het toilet zitten en voelde iets loskomen, gevolgd door een stroom. Omdat het een invalidentoilet was, kon ik iemand buiten horen, maar ik kon niet van het toilet af komen. Uiteindelijk kwam er een assistent om te kijken of ik in orde was. Ik slaagde erin mezelf met toiletpapier te vullen en haar te vertellen wat er was gebeurd.
Ze haalde mijn partner en de EHBO-er op, die zelf een miskraam had. Ze belden voor een ambulance en de paramedicus had ook een miskraam gehad. Het was een troost om in de buurt te zijn van mensen die het begrepen.

Ik werd in een zijkamer in het ziekenhuis gelegd en de dokter voelde aan mijn baarmoederhals. Ze deden ook een interne scan en vertelden me dat ik nog wat weefsel over had, dus ik zou toch naar binnen moeten voor een D&C. Ik zag op het scherm dat de zak weg was, ik wist dat dat het eerste was dat moest gaan toen ik hem voelde passeren toen ik op het toilet was.
Ze legden me aan een infuus dat weeën veroorzaakte om weefsel los te maken en gaf me een zeer grote injectie met pethodin, waardoor ik ongelooflijk duizelig en misselijk werd. Ik passeerde een paar hele grote stolsels, wat beangstigend was, maar geen verrassing. Ik ademde door de weeën heen en de zuster legde uit dat de pijn erger was omdat er geen baby was waar mijn buik tegen kon werken. Ik was eigenlijk aan het bevallen!

Ik ging 7 uur later om 12.30 uur voor de operatie. Ik was daar ongeveer 20 minuten en kreeg 's ochtends te horen dat ze nog meer grote stolsels hadden verwijderd en dat het succesvol was.
Om 11.30 uur was ik wakker, aangekleed en naar huis gestuurd. Ze gaven me een folder en dat was dat.

Ik voelde me erg verloren. Ik had geen idee wat er was gebeurd, wat er ging gebeuren en hoe ik ermee om moest gaan. Net als jij ben ik direct op het net terechtgekomen en heb ik veel steun en troost gevonden bij anderen die hetzelfde hadden meegemaakt. Het is verbazingwekkend hoe een miskraam zo vaak voorkomt, maar vanwege de gevoelige aard ervan wordt er zo weinig over gesproken. Ik heb echter gemerkt dat de meeste vrouwen er graag openlijk over praten.

Dus, waar gaat het allemaal over?
Een aangetaste eicel of anembryonale zwangerschap is wanneer het embryo zich niet goed ontwikkelt. De gedachte is dat vroeg tijdens de conceptie of wanneer de cellen beginnen te delen, een chromosomale afwijking het embryo verhindert zich goed te ontwikkelen. Dit kan te wijten zijn aan een oud ei of oud sperma. Puur een geval van 'slechte timing'. Het embryo wordt dan opnieuw opgenomen in uw lichaam.
De placenta en de zak (die de zwangerschapshormonen produceren) blijven zich echter ontwikkelen, dus je denkt nog steeds dat je zwanger bent. Dit is de reden waarom je hormoonspiegels nog steeds stabiel zijn. Uiteindelijk herkent het lichaam dat het embryo zich niet ontwikkelt en begin je te bloeden. Sommige vrouwen ervaren een 'gemiste miskraam', wat betekent dat pas bij de 12wk-scan wordt ontdekt dat het embryo is gestopt met ontwikkelen. Het lichaam gaat gewoon door.

Goed dat je in de gaten wordt gehouden. Dit zorgt ervoor dat u geen verkeerde diagnose krijgt, aangezien u zich nog in een vroeg stadium bevindt en datums soms niet bekend zijn. Laat dit alsjeblieft geen hoop geven, maar het is bekend dat de zwangerschap te vroeg is en niet te zien is. Ik neem aan dat je hormonen stabiel zijn? Het kan zijn dat je in de komende weken merkt dat ze beginnen af ​​te nemen, dit geeft dan aan dat je lichaam een ​​probleem heeft herkend en je zult niet ver van het begin zijn. U kunt krampen krijgen en vervolgens bloeden. Wat betreft timing, ik wou dat ik het je kon vertellen, maar iedereen is anders. Het is vaak een afwachtend spel en als er niets gebeurt, is het aan te raden dat je een D&C hebt omwille van je gezondheid.

Ik wou dat ik erop had aangedrongen dat ik naar de kliniek voor vroege zwangerschap werd gestuurd. Van wat mij is verteld, stopte de zwangerschap al heel vroeg met ontwikkelen en zou zelfs bij 6 weken zijn geïndiceerd. Mijn verloskundige en vaste huisarts waren hier niet blij mee! Als ik had geweten hoe vreselijk mijn miskraam zou zijn, dan was ik voor een D&C gegaan. De hele ervaring was erg verontrustend en ik heb het gevoel dat ik mezelf de ergernis had kunnen besparen als ik goed was geïnformeerd. Het leek in niets op een zware menstruatie en was niet voorbereid op de pijn en de hoeveelheid weefsel die ik verloor.
Het is niet zo dat het fout ging, ik geloof dat ik niet hoefde door te maken wat ik had, als de dingen goed waren gedaan en ik de juiste informatie had gehad om een ​​goede beslissing te nemen.

Ik heb een paar details en gevoelens ingevoerd, maar probeerde me bij de basis te houden, ik hoop dat het heeft geholpen.
Niet alle miskramen zijn zoals de mijne, dus laat je niet bang maken. Ik zou graag denken dat anderen van de mijne kunnen leren en de keuzes kunnen maken die bij hen passen.

Als je ergens meer hulp bij nodig hebt of gewoon een praatje wilt, neem dan gerust contact met me op.

Vriendelijke groeten en beste wensen
Sarah

---------- OPVOLGEN ----------

VRAAG:Sarah, bedankt voor je snelle en gedetailleerde antwoord. Ik heb geen andere vraag maar wist niet zo goed hoe ik moest antwoorden. Ik waardeer je eerlijkheid en het spijt me dat je dat hebt moeten doormaken. Ik denk dat de zorg en het niet weten hoe en wat er zou gebeuren, zo veel in me opkwam. Het is triest om te weten dat er zoveel anderen zijn die hetzelfde doormaken, maar het is geruststellend om te weten dat we de hand reiken om elkaar te helpen. Ik hoop dat ik weer met je kan chatten als dit eenmaal gebeurt... Ik denk dat ik wat steun nodig heb en ik heb niemand in de buurt die het echt begrijpt. Bedankt Sarah, en pas op.

Jen

Antwoord
Hallo Jen.
Als ik in mijn tijd op Allexperts.com slechts één persoon help, maakt dat het allemaal de moeite waard voor mij. Het spijt me als een deel ervan een beetje grafisch was, maar te veel details zijn nuttiger dan niet genoeg!

Ik stortte me in boeken en internet omdat ik geen idee had wat er aan de hand was en waarom. De dokters zien dit ding elke dag en hoewel er goed voor me werd gezorgd, vertelden ze me niet wat de oorzaak kon zijn en waarom. Was het mijn schuld? De meeste miskramen kunnen niet worden voorkomen, het is gewoon Moeder Natuurs manier om te zeggen:'Dit groeit niet goed, dus het is het beste'. Het is niemands schuld, gewoon een wrede draai van de natuur.
Ik vergelijk het graag met een cake.....de ingrediënten waren niet goed afgewogen, te veel bloem of te weinig bakpoeder, waardoor de cake niet goed gaart. Dus je begint opnieuw en gaat nog een keer!

Als je wacht tot het vanzelf gebeurt, ga dan voorbereid op pad met voldoende handdoeken. Zorg dat je een mobiele telefoon bij je hebt voor het geval je vast komt te zitten en wees niet bang om een ​​ambulance te bellen als, zoals ik, het bloeden te hevig is om mee om te gaan.

Door dit alles zie ik licht aan het einde van de tunnel. Mijn partner verliet me 2 maanden na de miskraam, dus ik zou hoe dan ook alleen zijn geweest. Mijn kind had met ernstige handicaps kunnen worden geboren en geen kwaliteit van leven hebben, ik denk dat dat nog meer pijn zou doen. Ik weet nu dat ik in ieder geval zwanger kan worden en ik heb een relatie met een heel liefdevolle en zorgzame man die me begrijpt en steunt. Mijn miskraam vond pas in juni plaats, dus de pijn is nog steeds rauw, maar het wordt wel beter.

Je bent MEER dan altijd welkom om terug te komen als je me nodig hebt. Ik beantwoord mijn e-mails zo snel mogelijk.
Het is misschien een idee om te kijken of er een lokale groep voor zwangerschapsverlies is waar je andere vrouwen kunt ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt. Naar schatting krijgt 1 op de 4 vrouwen een miskraam... en dat zijn degenen bij wie de diagnose medisch wordt gesteld! Denk daar eens aan als je over straat loopt en troost vindt in de wetenschap dat je niet de enige bent.

Pas goed op jezelf en laat me weten hoe het met je gaat.

Vriendelijke groeten en beste wensen
Sarah