Vraag Mijn dochter is in haar tweede zwangerschap, ongeveer 32 weken. Ongeveer 2 maanden geleden begon ze kortademigheid te krijgen met of zonder inspanning. Er was ook extreme vermoeidheid. Ik drong er bij haar op aan de dr te vragen een hematocriet en Hgb te doen om bloedarmoede uit te sluiten. En ja hoor, ze was laag. Met bijna 2 maanden ijzersupplementen voelt ze zich beter, maar het snikken gaat door en wat me stoort is dat ze zegt dat ze haar buik strakker maakt, vergelijkbaar met vroege weeën elke keer als ze snikkend wordt. Als ze trappen oploopt, is ze snik en heeft ze een verstrakking van de buik. Ik hou niet van dit cluster van symptomen en vind dat de dokter het niet gewoon moet "afvegen", omdat dit mogelijk kan leiden tot vroege of vroegtijdige bevalling. Verder is ze heel gezond en is ze niet al te veel aangekomen, hoewel haar enkels erg gezwollen zijn, zelfs 's morgens vroeg. Er is echter geen pitting-oedeem. Kunt u mij adviseren hoe zij haar arts ertoe moet brengen deze symptomen serieus te nemen? Of ben ik een hysterische moeder? Bij voorbaat bedankt.
Antwoord Patricia,
Hoewel ik niet denk dat er iets ernstig mis is, denk ik ook niet dat je een "hysterische moeder" bent.
Het klinkt alsof ze samentrekkingen van Braxton-Hicks ervaart, wat op dit moment volkomen normaal zou zijn en gepaard zou kunnen gaan met kortademigheid.
Wat ik niet fijn vind is dat ze kortademig is zonder inspanning. Dat zou een meer atypische zorg zijn. In combinatie met zwelling, zou het ook iets zijn dat ik wilde laten controleren.
Als ze ervoor moet zorgen dat haar dokter haar serieus neemt, heeft ze misschien een andere dokter nodig.
U hoeft uw arts nooit te "overtuigen" van de symptomen die u ervaart. Als uw arts nu niet luistert, zal hij waarschijnlijk later niet beginnen te luisteren.
Enkele manieren om het onderwerp aan te snijden, zijn door dagelijks een dagboek bij te houden van de symptomen (wanneer ze optreden, wat er is gebeurd, hoe lang). Dit kan uw bezorgdheid aan de arts overbrengen, in die zin dat als hij ziet dat u de moeite heeft genomen om de gegevens bij te houden, hij echt een punt van zorg voor u kan zijn.
Hij moet niet gekant zijn tegen routinematig bloedonderzoek of urineonderzoek om infectie uit te sluiten, hormoon- en schildklierniveaus te controleren, enz.
Het kan u (en uw dochter) op zijn minst gemoedsrust geven of onthullen of er echt een probleem is.
Best,
Catharina
