De meeste ochtenden vereren we een rustig tempo rond mijn huis. We vieren
traagheid. Maar vandaag is het bijna twaalf uur 's middags, en we zijn laat, en ik
kan mijn sleutels niet vinden (hoewel ik weet dat ik ze enkele ogenblikken ervoor op de toonbank had gezien). Ik twijfel.
"Cassie, heb je mijn sleutels gezien?"
"Ja, ik heb ze gezien." Mijn driejarige ligt languit op de bank
met haar voeten recht in de lucht. Ze tikt haar laarzen tegen elkaar.
"Waar heb je ze gezien?"
"Ze staan links van achter."
Ik probeer het nog een keer, deze keer met een lagere stem:'Waar zijn mijn sleutels,
schat? Ik wil niet te laat komen.'
Ze staat op. Ze pakt een balpen van de tafel en geeft die aan
me. 'Hier zijn je sleutels, mama,' weet ze te zeggen voordat
hysterisch instort.
Ze kijkt op, nog steeds lachend. (Ik ben niet). 'O, dat was
een flauw grapje, mama,' lacht ze nog meer. "Dat was een pen.
Niet jouw ke-e-e-e-eys." Ze trekt haar kleine zusje onder de tafel
met zich mee. Ze giechelen allebei.
Tien minuten later had ik mijn sleutels gevonden (waar ik, niet zij,
ze had achtergelaten), en ging ik verder met het
inladen van de baby in haar autostoeltje, en vond ik de "misschien- behoeften'
voor vandaag, en ze op de juiste plaatsen opbergen voor
later. Voor de oudste een boterham met pindakaas en jam
en een 'apensap', zo genoemd naar de orang-oetan die ooit
de Tang-buidels sierde. Voor de jongste, crackers,
meloen, en een slokje sap. En ik herinner me eindelijk
onze bibliotheekboeken.
Haasten staat blijkbaar haaks op de
aard van een kleuter. Op weg naar de auto stopt ze om zich te verstoppen op de veranda.
Vervolgens maakt ze een pitstop in haar speelhuisje. Dan pauzeert ze
om me te vertellen dat aardappelen geen bloed hebben, maar dat ze dat wel heeft.
Terwijl Cassie op de oprit staat en de papiersnede van gisteren opnieuw beleeft
en de daaropvolgende Barbie-pleister, ik weersta de verleiding om
mijn horloge te controleren.
Op dat moment moet ik mezelf eraan herinneren dat mijn gevoel van urgentie vandaag eigenbelang is. Ik ben een drukke moeder, maar ik werk
hard om mijn dagen met de kinderen 'zakelijk vrij' te houden. En
vandaag gaan we naar een eenvoudige peuterspeelzaal. Bij deze peuterspeelzaal
vallen we allemaal binnen en buiten. Niemand kijkt op de klok om te zien
wanneer we aankomen. En niemand in het bijzonder wacht op ons.
Ik realiseer me ineens dat mijn zelfgecreëerde melodrama
vreemd genoeg geruststellend voor me is. Het herinnert aan die dagen
vóór kinderen toen iemand op me wachtte
ergens. Toen mijn valse gevoel van urgentie
naar mij werd teruggekaatst.
Dan vraag ik me op dit moment af wat ik mijn kinderen aan het modelleren ben.
Omdat we niet tegelijkertijd uitgeput en kalm kunnen zijn.
We kunnen niet tegelijkertijd opgewonden en attent zijn.
We kunnen niet tegelijkertijd gefragmenteerd en bewust zijn.
Ik realiseer me dat ik een signaal van het kind zou kunnen nemen en
niet andersom. En dus geef ik mezelf een zachte
herinnering aan de redenen waarom we bewust voor een
lager tempo voor ons gezin hebben gekozen. Hoe voedzaam kan het
zijn om een kind – en haar ouders – tijd te geven om na te denken.
Tijd om de dag op zichzelf te laten spelen.
Tijd om dingen te bereiken met één langzame activiteit op een keer.
We zijn net de snelweg op als Cassie vanuit haar
autostoeltje roept:'Mama! We zijn vergeten de 'Three Little Pigs' te spelen!'
Ze hapt naar adem van afschuw, waardoor ik me afvraag waar ze
haar gevoel voor drama vandaan heeft.
'We spelen als we thuis zijn,' zeg ik. "We hebben genoeg tijd."
En dat doen we.
Susie Cortright is de oprichter van http://www.momscape.com – een online tijdschrift gewijd aan het helpen van ouders om het leven met kinderen te vieren. Ze is ook de maker van Momscape's Scrapbooking Playground:http://www.momscape.com/scrapbooking Bezoek haar sites vandaag nog om je te abonneren op Susie's gratis wekelijkse nieuwsbrieven en om meer te weten te komen over haar plakboekclub en haar thuiswerkboekbedrijf.
