Een van mijn favoriete kinderverhalen is een oud volksverhaal genaamd Stone Soup. In dit verhaal heeft een vermoeide reiziger honger, heeft ze eten en een warme maaltijd nodig, maar ze heeft geen geld. Dus komt ze met een slimme oplossing. De reiziger zet een lege pot boven een vuur en legt een paar stenen op de bodem ervan. Als stedelingen voorbij komen, wint hun nieuwsgierigheid het van hen en vragen ze wat de reiziger in hemelsnaam aan het doen is om een steen te koken.
"Het is stenensoep", roept ze uit, enthousiast over het recept van haar grootmoeder en hoe lekker het zal zijn. Maar, voegt ze eraan toe, ze mist slechts één ingrediënt dat haar grootmoeder gebruikte om het echt heerlijk te maken. En met elke andere persoon die langskomt, stelt ze voor hoeveel beter de soep zou zijn als ze nog maar één ingrediënt meer had, wortelen, selderij, aardappelen of botten voor bouillon. En elke keer gaan de stedelingen terug naar hun huizen en komen terug met dat ene ingrediënt.
Tegen de tijd dat de zon die avond ondergaat, heeft de vermoeide reiziger - door haar slimheid en de eenvoudige gaven van de stedelingen - een heerlijke stoofpot gekookt, niet alleen voor zichzelf maar voor de hele stad. Ze heeft een feestmaal gemaakt van een lege pot en een simpele steen, overvloed uit schaarste.
In zekere zin doet het evangelieverhaal van vandaag over de Bruiloft in Kana me denken aan Steensoep, omdat we een verhaal zien ontvouwen dat begint in leegte en eindigt in overvloed. Als het eerste wonder van Jezus in het Johannesevangelie - het teken om Gods heerlijkheid in Jezus te openbaren - leggen veel theologen uit dat dit verhaal symbolisch is voor Gods voorzienigheid en overvloed, voor Gods vermogen om onze leegte om te zetten in vieringen en feesten.
En hoewel dit waar is, heb ik, als ik eerlijk ben, terwijl ik deze week naar de wereld heb gekeken, veel meer leegte en behoefte gezien dan overvloed en feesten. En dus merkte ik dat ik me meer identificeerde met Maria die dringend naar Jezus gaat om uit te leggen dat er iets vreselijk mis is gegaan op de bruiloft. De wijn is op, zegt ze, en ze weet dat dit een sociale ramp zou zijn. In die tijd waren bruiloften deze grote feesten van een week waarbij hele steden betrokken waren, en de wijn was een bijzonder belangrijk symbool en diende als een primair symbool van Gods overvloed en zegen. In wezen zegt ze:"De wijn raakt op en dit feest is voorbij, Jezus, tenzij je er iets aan doet."
En is dat niet wat we doen als we worden geconfronteerd met ontmoedigend of verontrustend nieuws en gebeurtenissen in de wereld? We rennen naar Jezus toe en zeggen:"Het feest is voorbij, de wijn is op. Doe iets Jezus. Dat is jouw taak. Repareer het."
De Anglicaanse Communie is weer in de war, de Episcopale Kerk bekrachtigd, en mensen beginnen te fluisteren:"Het feest is voorbij voor ons. De wijn raakt op. Repareer het Jezus."
foto:ongebruikelijke trouwjurkenAanhoudende vluchtelingencrises in Midden-Amerika en Syrië, oorlog en geweld, mensen die nergens heen kunnen, en we bidden:"De wijn raakt op. Doe iets, Jezus."
Hongersnood en droogte breken uit in de Hoorn van Afrika, in Ethiopië en Oeganda. Er is niet genoeg voedsel en mensen sterven. "De wijn raakt op. Help ons, Jezus."
Wat de kwestie van schaarste en nood in de wereld of in ons eigen persoonlijke leven ook is, ik durf te zeggen dat we precies weten hoe het is om met Maria’s urgentie tot Jezus te komen. We weten hoe het is als de wijn opraakt.
Natuurlijk kennen we allemaal de verrassing die blij wacht aan het einde van het verhaal, het goede nieuws dat het bruiloftsfeest doorgaat met de beste wijn. Maar als we van de urgente crisis naar de gezegende transformatie aan het einde overslaan, lopen we het risico dat we missen wat het belangrijkste is aan dit verhaal. We lopen het risico te geloven dat wanneer we geconfronteerd worden met crises in de wereld, als we gewoon loslaten en God toelaten, deze dingen op wonderbaarlijke wijze voor zichzelf zullen zorgen.
Het is in Gods handen, zeggen we. God zal voorzien.
Maar dat is niet precies wat er gebeurt in Cana wanneer alle zorgvuldige en vervelende planning van een bruiloft begint te ontrafelen en in chaos en schaamte verzinkt. Alleen Jezus op het feest hebben lijkt niet genoeg te zijn in Kana.
Het is dus de moeite waard om je af te vragen hoe overvloed zich in dit verhaal manifesteert. Als we kijken naar wat er werkelijk gebeurt in dit verhaal, vraag ik me af of hier meer dan één wonder aan het werk is, meer dan één teken dat de glorie van God in Jezus openbaart.
Omdat Jezus de situatie niet helemaal alleen oplost. Hij manifesteert wijn niet uit het niets zoals God doet met manna uit de lucht voor de Israëlieten. Als je het merkt, doet hij heel weinig en doet dat met tegenzin. Voor mij lijkt de overvloed in dit verhaal, Gods voorzienigheid, veel meer op de wonderen van Stone Soup dan op het wonder van het manna dat uit de hemel valt.
Dus ik begon te kijken naar wat - en wie - er in dit verhaal gebeurt. En ik merkte dat zonder de andere mensen die Jezus in Kana omringen, dit teken nooit gebeurt, de wijn op zou zijn geweest en het feest inderdaad voorbij zou zijn geweest.
Jezus had Maria nodig. In haar medeleven en empathie voor anderen ziet ze het onheil voor het feest naderen en de schaamte voor de bruidsfamilie opdoemen. Nu heeft ze geen oplossing voor de schaarste, maar ze merkt wanneer niemand anders dat doet, niet de beheerder van het feest en zelfs niet Jezus zelf. En ze heeft de moed en vasthoudendheid om zich uit te spreken. Alleen Mary ziet de noodzaak.
Jezus heeft de dienaren ook nodig. Ze doen, letterlijk, het zware werk, putten 180 gallons water uit de put en dragen 1.500 pond water op slopende reizen om de zes stenen potten voor zuivering te vullen. Op een gegeven moment moeten ze een blik hebben gewisseld en zich afvragen wat het punt was, of hun werk allemaal voor niets was. In hun uitputting en hun zweet vraag ik me af of ze even pauzeerden om te vragen of twee potten genoeg waren, of drie, of vier, maar Jezus had ze alle zes tot de rand toe verteld. En om de een of andere reden hadden ze de moed en het vertrouwen om dit gewone water uit de potten die werden gebruikt voor het wassen van de handen voor de maaltijd te nemen en het aan de bruiloftssteward te schenken alsof het water van de wastafel in de badkamer inderdaad goede wijn was. Ik heb ontzag voor hun geloof in het licht van wat gewoon absurd of zinloos moet hebben geleken.
Maria ziet de noodzaak. De bedienden zien de mogelijkheid in gewoon water.
En Jezus heeft zelfs de rentmeester nodig. De rentmeester proeft, viert en verkondigt dat de vrucht van God en van Gods volk inderdaad de beste wijn is die er is. En dat was de taak van de steward op de bruiloft:het feest leiden en ervoor zorgen dat iedereen - niet alleen het bruidspaar en de geëerde gasten - de beste wijn in hun kopjes had, dat het nooit opraakte, dat het altijd vol was. Hij zorgt ervoor dat het feest echt een feest is voor iedereen, niet alleen voor sommigen.
Maria ziet de noodzaak. De bedienden zien de mogelijkheid. De rentmeester ziet de dorst van de mensen.
Zonder Mary, de bedienden en de rentmeester zou de wijn inderdaad zijn opgelopen en zou het feest voorbij zijn geweest. Onafhankelijk, hun acties hebben niet veel zin, nutteloos in het licht van de behoefte. Maar al deze mensen trekken samen om iets buitengewoons te doen in het licht van crisis, chaos en het dreigende uiteenvallen van de hele partij. Samen, met Jezus in de mix, creëren ze het eerste wonder. Ze creëren een teken dat overvloed mogelijk is als we samenwerken.
Ook dat is het wonder en het potentieel van de kerk. Dat ondanks het verschrikkelijke nieuws en de voorspellingen, met al onze gaven en passies, onze verschillende bijdragen, zowel groot als klein – met Jezus aanwezig – we een feest van liefde, overvloed en viering kunnen creëren in een wereld waar alle bewijzen wijzen naar het feest is voorbij.
Zeker, Jezus verandert het water in wijn. Maar hij doet het niet voor ons. Hij doet het bij ons. Jezus is die vermoeide reiziger die komt om een vuur te maken en er een pot op te zetten om ons uit te nodigen stenensoep te maken, een heerlijk feestmaal van niets behalve wat we bij de hand hebben. Hij komt om ons wakker te maken en in ons de wonderen te openbaren die mogelijk zijn wanneer we samenkomen, zoals St. Paulus vandaag zegt, om al onze gaven van de Geest te gebruiken voor een algemeen doel en het algemeen welzijn.
Dus als we naar de wereld kijken, naar het nieuws over de Anglicaanse gemeenschap, over vluchtelingen, over hongersnood en nood in de wereld en in ons eigen leven, mogen we ons herinneren wat er in Kana is gebeurd.
Mogen we zijn als Maria die de over het hoofd geziene behoeften van de wereld ziet en durft te spreken.
Mogen we zijn als de dienaren die het absurde doen, die trouw doorgaan in het werk van God, gelovend in de mogelijkheden van het gewone.
Mogen we zijn als de rentmeester die het werk van God en van Gods volk proeft, in brood en wijn, en met verbazing en vreugde uitroept tegen al degenen die bijeen zijn, degenen die hun jassen grijpen en in wanhoop en droefheid naar de deur gaan:ik ga nergens heen. Dit feest is zeker nog niet voorbij. Neem plaats aan tafel. Want het beste moet nog komen."
lees meer:bruidsjurken
Deze blog is bedoeld om wat informatie te delen over trouwjurken en jurken.
