Laatst ging ik een manicure halen en de technicus zei dat ik haar aan een beroemdheid deed denken. “Julianne….” ze stierf weg, terwijl ze de achternaam uitsloeg terwijl ze naar mijn rode haar staarde. "Moor?" Ik zei. Ze knikte uitgebreid. Ik krijg dit de hele tijd. Het maakt niet uit dat Julianne Moore en ik er totaal anders uitzien. We hebben allebei rood haar en lijken daarom op elkaar. Grappig, ik zie nooit hetzelfde gebeuren met blondines en brunettes. Maar ik denk dat ik blij zou moeten zijn dat de samenleving ons niet langer roodharige meiden in die al te gebruikelijke stereotypen gooit - van het "ongewenste, roodharige stiefkind" worden genoemd tot de veronderstelling dat we allemaal verleidelijke Jessica Rabbit-types zijn. (Al zijn er nog steeds mannen die durven vragen of het "tapijt bij de gordijnen past". Cringe .)ONDERZOEK: Roodharigen voelen meer pijn
Nu is er de animatiefilm "Brave", die vandaag begint:het vrouwelijke hoofdpersonage, Merida, heeft een prachtige explosie van felrood haar. Natuurlijk wordt ze beschreven met de gebruikelijke bijvoeglijke naamwoorden die worden geassocieerd met roodharigen - 'gepassioneerd', 'vurig' en 'eigenzinnig' - maar bovenal is ze dapper. En de kans is groot dat veel kleine meisjes zullen worden beïnvloed door dit sterke karakter en dat ze met Halloween trots felrode pruiken zullen dragen. , waaronder Amy Adams, Emma Stone en Jessica Chastain. Bijna elke populaire tv-show heeft tegenwoordig een roodharig personage:van Joan op "Mad Men" (Christina Hendricks), tot Jessica op "True Blood" (Deborah Ann Woll), Emma op "Glee" (Jayma Mays), Julia op " Smash' (Debra Messing) en Lily over 'How I Met Your Mother' (Alyson Hannigan).MEER: Schoonheid, van binnen en van buiten met Christina Hendricks Toen ik onlangs naar een tv-show van een uur keek, viel het me op dat ten minste drie verschillende reclamespots roodharigen bevatten - iets wat ik nooit heb gezien toen ik opgroeide. We zijn tegenwoordig overal, ook al vormen we blijkbaar maar ongeveer 2 procent van de wereldbevolking. Met andere woorden, we zijn mainstream geworden. Net als Merida in 'Brave' werd ik geboren met fel roodoranje haar - een schaduw die de natuur leek te trotseren, samen met een lichte huid en sproeten, een geschenk van mijn Ierse vader. Er was geen vermenging met deze kleur. Op de middelbare school zakte de schaduw gelukkig weg naar een meer smakelijke, maar nog steeds opwekkende, aardbeienblonde. Maar toen ik opgroeide in L.A. en omringd werd door een zee van zonovergoten blondines, was het moeilijk om me niet zelfbewust te voelen over mijn kleuring. Ik wilde niet uniek zijn. Ik wilde op iedereen lijken. Dus ik kneep citroensap in mijn haar en gebruikte Sun-In om het blonder te maken. En aangezien zonnebaden zinloos was, zou ik alleen maar verbranden en meer krijgen sproeten - ik wenste dat al mijn sproeten op de een of andere manier op magische wijze zouden veranderen om een kleurtje te vormen.MEER: Hollywood wordt rood
Ik was te jong om te beseffen dat uniek gewoon een ander woord is voor bijzonder. Ik realiseerde me ook niet dat rood haar niet eeuwig duurt en vervaagt naarmate je ouder wordt. Het zou nodig zijn om op te groeien en naar de universiteit in Boston te gaan (waar geen zonneschijn was om mijn lokken lichter te maken) om mijn haar meer bruin dan rood te laten worden. Het vuur was verdwenen. En ik was verrast om te beseffen hoeveel ik het miste. Mijn rode lokken waren niet alleen gebonden aan hoe ik me voelde over mijn eigen identiteit; het was een groot deel van mijn identiteit (mijn moeder was zo overstuur door mijn plotseling donkerdere manen dat ze eigenlijk dacht dat ik het bruin had geverfd). Uiteindelijk begon ik professionele highlights te krijgen om wat van dat rood terug te brengen dat ik ooit had willen wegnemen. Nadat ik het grootste deel van mijn rode tint had verloren, zag ik eindelijk mijn haarkleur voor wat het was - zeldzaam en speciaal op zich.MEER: Het beste rood voor je huidskleur Natuurlijk speel ik af en toe met het idee om een andere kleur voor maat te proberen, alleen om mezelf te verbazen over hoe beschermend mijn familie, vrienden en zelfs mijn colorist zijn van mijn karmozijnrode lokken. Ik heb ooit mijn oude colorist, Carrie McCard van Rita Hazan Salon, gevraagd om mijn haar mooi kastanjebruin te verven. Ze weigerde. "Je zult eruitzien als iedereen!" Als tiener zou ik die woorden hebben toegejuicht, maar als volwassene realiseerde ik me dat ik daardoor mijn meest unieke eigenschap zou verliezen - iets dat ik nu van harte omarm. Mijn man werd geboren met kastanjebruin haar - hoewel, net als ik, zijn rood haar werd jaren geleden bruin en nu verschijnen zijn rode vlekken alleen als hij een baard laat groeien. En nu ben ik zwanger van een tweeling, wat betekent dat er een goede kans is dat ze onze duidelijke schaduw zullen erven. Als ze het geluk hebben rood te worden geboren, weet ik precies hoe ik ze kan helpen om elke vurige streng op hun kostbare, mooie hoofd lief te hebben en te accepteren.
