Mensen zeggen dat je geschiedenis het pad voor je toekomst bepaalt. De mijne deed dat zeker voor mij.
Werken werd een manier om mezelf bezig te houden en mijn aandacht af te leiden van de dingen die mijn dagelijks leven achtervolgden. Werken hield me veilig.
Hoewel mijn jeugd zeker zijn momenten van verdriet kende, leverde het ook iets moois op:een sterke arbeidsethos en vertrouwen in mijn kunnen. Ik leerde dat als ik ergens hard genoeg aan werkte, ik alle doelen kon bereiken die ik me had gesteld. Ik kon voor mezelf zorgen, en dat gaf kracht.
Het was dus logisch dat ik me een weg zou banen door de universiteit aan de Universiteit van Iowa. Ik werkte als serveerster, werkte in een kinderdagverblijf (waardoor mijn liefde voor kinderen werd versterkt) en werkte in een bibliotheek die boeken terugbracht naar de planken. Ik heb veel banen geprobeerd - alles om collegegeld te betalen, te helpen met de zorg voor mijn zus en ondersteuning te bieden aan mijn vader die, bij afwezigheid van mijn moeder, nu de rol van enige ouder op zich had genomen.
In mijn derde jaar op de universiteit ontmoette ik Scott. Hij woonde op de gang en we werden goede vrienden. Scott was een geweldige kerel - stabiel, slim en conservatief - alles wat ik niet gewend was. We vormden het perfecte koppel.
We hadden een mooie bruiloft toen ik 23 was en begonnen een gelukkig leven. We werkten allebei en vonden banen die we leuk vonden. We kochten een klein herenhuis, hadden gezonde financiën en genoten van een vrij ongecompliceerd leven.
Ik blonk uit in wat ik deed. Ik werkte langer en harder dan wie dan ook die ik kende - man of vrouw. Op 27-jarige leeftijd werd ik gepromoveerd tot regionaal verkoopmanager van mijn kantoor, waardoor ik het jongste lid van het management van dit Fortune 500-bedrijf was en de leiding had over een van de grootste regio's. Ik bleef bij hetzelfde bedrijf en zette mijn loopbaanontwikkeling voort in een breed scala van rollen, altijd lange uren maken en me concentreren op het bereiken van meer dan ik voorheen had. Op 30-jarige leeftijd werd ik opnieuw gepromoveerd, dit keer tot algemeen directeur, een functie die slechts door een handvol vrouwen werd bekleed in het bedrijf dat een omzet van meer dan $ 13 miljard per jaar had. Het leek me een hele prestatie om deze positie te bekleden in een zee van mannen van middelbare leeftijd. Ik had heel wat bereikt door hard werken en toewijding, en ik was trots.
En toen, op 31-jarige leeftijd, werd ik zwanger. We waren enthousiast! We hebben een kamer in ons huis uitgekozen als babykamer. We hebben het lichtroze geverfd en een wieg gekocht. Ik las babyboeken, ik googelde talloze wat-als-scenario's, en we discussieerden vrolijk over namen. We waren er klaar voor.
Het leven zou doorgaan zoals altijd en tegelijkertijd oneindig veel spannender worden:ik zou weer aan het werk gaan en ik zou nu moeder zijn.
Hoe moeilijk zou het kunnen? Megan werd geboren in augustus van dat jaar. Ze was het mooiste kind dat ik ooit had gezien. Ze was mollig, had geen haar om van te spreken, en rook heerlijk (je kent die geweldige kleine babygeur). Ik voelde meteen een band met haar die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik was erdoor verrast, zelfs geschokt. Ik vond het geweldig. Samantha Knowles is de auteur van Working Mom Reviews. Leer hoe u uw ogen kunt trainen, uw 20/20-zicht terugkrijgt en op natuurlijke wijze helderder kunt zien. Bekijk Natural Clear Vision. Bekijk de fotografie Masterclass voor meer informatie over het gebruik van een DSLR-camera
