Permanente ontharing is in een of andere vorm al 125
jaar beschikbaar; de eerste elektrolysemachine werd eind 1800 uitgevonden door een oogarts die het apparaat gebruikte om ingegroeide wimpers te behandelen (trichiasis). Sindsdien zijn talloze elektrolysemachines gepatenteerd, maar er verscheen geen nieuwe ontharingstechnologie
totdat lasers in de jaren zestig op de consumentenmarkt kwamen.
Hoewel elektrolyse onmiskenbaar effectief is, kan het zich slechts op één haar tegelijk richten. De heilige graal van permanente ontharing
is altijd de bulkbehandeling geweest van veel haarzakjes tegelijk.
Dit vermindert de tijd die nodig is om een huidgebied te behandelen met een
factor van enkele honderden.
De eerste lasers die in de dermatologie werden gebruikt in het midden van de late jaren 60
straalden een continue golf uit, een onpraktische functie voor haarverwijdering, aangezien de straal ook aangrenzend weefsel beschadigde. De
ontwikkeling van de Q-switch, vergelijkbaar met een camerasluiter,
maakte het mogelijk om de straal in getimede pulsen uit te zenden.
Aan het eind van de jaren 60 richtten vroege laserontharingsapparaten zich op
individuele follikels via een draaddunne glasvezelsonde, die later
omgebouwd werd tot een penlight-type apparaat. Deze apparaten waren
moeilijk te gebruiken, net zoals elektrolysesondes zijn, en bovendien waren ze niet effectief in het vernietigen van de haarfollikel. De
FDA dwong de verwijdering van deze apparaten van de markt vanwege
valse advertenties.
In een herhaling van de geschiedenis werd eind jaren 70 een laserapparaat geïntroduceerd om ingegroeide wimpers te behandelen. Dit leidde tot de
introductie van argonlaserapparatuur om ongewenst haar
elders op het lichaam te behandelen, maar dit apparaat bleek ook nutteloos
voor lichaamshaar.
Andere dermatologen merkten op dat lasers die werden gebruikt om tatoeages
en vasculaire laesies te behandelen haarverlies veroorzaakten in het aangrenzende weefsel,
wat leidde tot meer experimenten.
1995 werd het eerste door de FDA goedgekeurde laserontharingsapparaat
geïntroduceerd, de SoftLight van ThermoLase. FDA-goedkeuring
betekent echter niet dat een apparaat effectief is; het betekent alleen dat
volgens de inspecteurs van de FDA, het niet acuut gevaarlijk is
en geen medicinale claims doet die niet zijn onderbouwd
door onderzoek.
De SoftLight gebruikte een op koolstof gebaseerde lotion die onmiddellijk na het ontharen door harsen in de huid werd gewreven.
Theoretisch zou de lotion in de open haar
follikel doordringen, en dan worden toegepast om de
opgehoopte koolstof te verhitten en de follikel te vernietigen. Dit
apparaat bleek echter minder effectief dan lichte apparaten die zich richtten op
de pigmenten van de haarzakjes die van nature in de huid aanwezig zijn.
Het bedrijf dat SoftLight produceerde maakte aanvankelijk een uitstekende
winst door aan te bieden wat zij beweerden permanente ontharing was
via een keten van eigen klinieken genaamd Spa Thira.
Echter, in 1997, een medisch onderzoek dat gevolgd behandelde
patiënten ontdekten volledige haargroei, en in 1998 en 1999
succesvolle rechtszaken tegen het bedrijf dwongen het de
productie van de apparaten te staken.
In 1997 keurde de FDA nog een aantal andere apparaten goed die zich richten op de
melanine in de haarzakjes. Deze apparaten hebben betere resultaten
dan de eerdere versies; sommige zijn echter nog zo nieuw dat het
moeilijk te zeggen is of de ontharing permanent is. Van de 9
op laser of op licht gebaseerde systemen die momenteel worden gebruikt, gebruiken er 2
niet-laserlicht. De niet-lasertechnologieën gebruiken gezuild
licht van vele golflengten dat de systeemoperator filtert om
de golflengte te selecteren die het meest waarschijnlijk wordt geabsorbeerd door de melanine
in de follikels van de patiënt.
Sommige consumenten beweren dat ze met de nieuwere lasers langdurige haarverwijdering hebben ervaren. De behandelingen zijn veilig als
op de juiste manier worden uitgevoerd, en zijn nuttig voor grote gebieden zoals de
rug of benen, waar elektrolyse een vervelend, nauwgezet
proces zou zijn. Zelfs als het haar niet volledig is verwijderd, groeit het terug
fijner en lichter. Patiënten met een lichte huid en donker haar hebben
de beste resultaten. De behandelingen zouden comfortabeler zijn
dan elektrolyse, en patiënten kunnen ze meestal verdragen
zonder pijnstillers.
Resultaten van 3-4 jaar zijn beschikbaar voor sommige systemen, zoals gepulseerd
licht, maar de meeste nieuwere machines bestaan nog niet lang
genoeg om langetermijngegevens beschikbaar te hebben. Ook werken op licht gebaseerde
apparaten niet goed op blondines of roodharigen, of mensen met
donkere huid. Ongetrainde technici kunnen brandwonden, laesies, huid
verkleuringen en in sommige gevallen littekens veroorzaken.
Het is belangrijk om te onthouden dat een permanente ontharing
behandeling meerdere keren moet worden herhaald, over een
periode van ten minste 1-2 jaar. Op elk willekeurig moment bevinden de meeste haarzakjes zich in het
slaapstadium, produceren geen haren, en als er geen
donker haar in een follikel is, hebben laser-/lichtsystemen geen
effect. Echter, na een jaar of twee zullen de meeste follikels
hun groeicyclus herstarten.
